Αὐτοκτονία

Toυ Πέτερ Ἄλτενμπεργκ (Peter Altenberg)

Η ΖΩΗ τοῦ εἶ­χε γί­νει γιὰ χί­λιους δυ­ὸ λό­γους ἀ­βά­στα­χτη.

    Ἡ κυ­ρί­α μι­λοῦ­σε μὲ ὑ­πέρ­με­τρο ἐν­θου­σια­σμὸ γιὰ τὸν κύ­κλο τρα­γου­δι­ῶν τοῦ Φρὰν­τς Σοῦμ­περτ «Τὸ χει­μω­νι­ά­τι­κο τα­ξί­δι» καὶ τὸν ἰ­δα­νι­κὸ ἑρ­μη­νευ­τὴ κύ­ριο D­u­h­an. Ἐν­τού­τοις ὅ­λα τοῦ ἦ­ταν μα­κρι­νά, μα­κρι­νά, μα­κρι­νά. Ἐ­γὼ ὅ­μως ὄ­χι.

       Ἁρ­πά­χτη­κε ὅ­πως ὁ πνιγ­μέ­νος ἀ­π’ αὐ­τὴ τὴν ἀ­πο­λύ­τως ἀ­νά­ξια, ἀ­σή­μαν­τη ζω­ή. Ὁ Φρὰν­τς Σοῦμ­περτ πέ­θα­νε στὰ τριά­ντα ἕ­να του χρό­νια. Του­λά­χι­στον εἴ­κο­σι πέν­τε χρό­νια ἀ­κό­μη θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ προ­σφέ­ρει εὐ­χα­ρί­στη­ση στὸν κό­σμο! Γιὰ ποι­ό λό­γο λοι­πὸν κα­τα­γί­νον­ται μὲ τὰ προ­σω­πι­κά του ἀ­δι­ά­φο­ρα πε­ρι­στα­τι­κὰ αὐ­τοὶ ποὺ δὲν ὠ­φε­λοῦν κα­νέ­ναν, δὲν προ­σφέ­ρουν εὐ­χα­ρί­στη­ση σὲ κα­νέ­ναν, προ­πάν­των δὲν ἀ­πο­γει­ώ­νουν κα­νέ­ναν, ἔ­στω γιὰ μιὰν ὥ­ρα, πά­νω ἀ­π’ τὴν κε­νό­τη­τα τῆς ἀ­νύ­παρ­κτης ζω­ῆς τους! Σπί­τι τοῦ F­r­a­nz-S­c­h­u­b­e­rt στὴ N­u­ß­d­o­r­f­er στρά­σε, Βιέν­νη ΙΧ, ποι­όν δι­έ­σω­σες;! Κοι­μό­σουν σ’ ἕ­να κρε­βά­τι ὅ­πως ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι, καὶ πλε­νό­σουν σ’ ἕ­να με­ταλ­λι­κὸ λα­βο­μά­νο. Φο­ροῦ­σες ἕ­να ἀ­σή­κω­το, μα­κρύ, φαρ­δύ, μαῦ­ρο ἄ­θλιο παν­τε­λό­νι, καὶ ἐμ­πνεύ­στη­κες τὰ ἀ­θά­να­τα τρα­γού­δια σου στὸ μι­κρὸ πε­ρι­βάλ­λον τῆς Βι­έν­νης! Δὲν ἀ­γα­πή­θη­κες πο­τὲ καὶ ὅ­μως ἔ­δω­σες τὰ πάν­τα στὸν κό­σμο ποὺ δὲν σὲ κα­τά­λα­βε πο­τὲ καὶ δὲν σοῦ εἶ­πε πο­τὲ ἕ­να εὐ­χα­ρι­στῶ! Ἐ­πει­δὴ στὸ «εὐ­χα­ρι­στῶ» ἀ­νή­κει ἡ κα­τα­νό­η­ση, γιὰ τὴν ὁ­ποί­α ὀ­φεί­λει κα­νεὶς νὰ εὐ­χα­ρι­στεῖ!

Πηγή: (Μέσω  Πλανοδίου) D­er N­a­c­h­l­a­ss (Τὰ κα­τά­λοι­πα). S. F­i­s­c­h­er V­e­r­l­ag, B­e­r­l­in 1925, σσ. 114-115.