Iάκωβου Καμπανέλη : Σχε­δὸν τέ­λει­ο

.

Η  ΞΑ­ΠΛΑ ποὺ προ­τι­μοῦ­σε ἦ­ταν στὸν κα­να­πὲ ἀν­τί­κρυ στὸ πα­ρά­θυ­ρο. Κοι­τά­ζον­τας τὸ ἡ­λι­ο­βα­σί­λε­μα ὁ νοῦς του ἀν­θοῦ­σε. Ἦ­ταν ὁ τό­πος καὶ ὁ χρό­νος τῶν πιὸ πα­ρα­γω­γι­κῶν του σκέ­ψε­ων. Τὸ συγ­κλο­νι­στι­κό του μυ­θι­στό­ρη­μα-πο­τα­μός, τὸ σχε­δὸν ἕ­τοι­μο, αὐ­τῆς τῆς ξά­πλας ἦ­ταν καρ­πός. Δὲν ἀ­πό­μει­νε πα­ρά, νὰ στρω­θεῖ νὰ τὸ γρά­ψει

       Νὰ βου­λώ­σει τὶς κα­κὲς γλῶσ­σες στὴ «Λυ­κό­βρυ­ση» ποὺ τὸν θε­ω­ροῦν «κλα­σι­κή τεμ­πέ­λα». Καὶ νὰ μά­θουν καὶ τί ἐ­στὶ ἕ­νας σύγ­χρο­νος Μαρ­σὲλ Πρού­στ.

      Πάν­τως, πρέ­πει ν' ἀρ­χί­σει νὰ τὸ γρά­φει. Ἔ­χει βα­ρε­θεῖ καὶ ὁ ἴ­διος τὰ «τε­λει­ώ­νει πιά, τε­λει­ώ­νει» ὅ­ταν ρω­τᾶ­νε «πῶς πά­ει ὁ πο­τα­μός». Ἔ­κα­με καὶ τὸ λά­θος νὰ μι­λᾶ γιὰ χί­λι­ες σε­λί­δες. Εἶ­ναι λί­γες οἱ πεν­τα­κό­σι­ες; Ἄλ­λω­στε ἕ­νας πο­τα­μός, ὡς ἔν­νοι­α, εἶ­ναι κά­τι πο­λὺ σχε­τι­κό.

      Ἐ­μεῖς δὲν ἔ­χου­με Δού­να­βη, Ρῆ­νο, Βόλ­γα! Ἔ­χου­με Ἀ­χε­λῶ­ο, Πη­νει­ό, Σπερ­χει­ό.­..

      Τη­ρου­μέ­νων τῶν ἀ­να­λο­γι­ῶν, σχο­λα­στι­κὰ καὶ μὲ δι­α­κό­σες σε­λί­δες «πο­τα­μὸ» ἔ­χεις γρά­ψει. Καὶ μὲ ἑ­κα­τὸ ἀ­κό­μη λὲς πά­ρα πολ­λά. Πα­ρά­δειγ­μα ὁ πο­τα­μὸς Μόρ­νος, ὑ­δρεύ­ει τὴ μι­σὴ Ἑλ­λά­δα. Ἐ­ξάλ­λου δι­α­νύ­ου­με πε­ρί­ο­δο λι­τό­τη­τας. Για­τί ὄ­χι καὶ λο­γο­λι­τό­της; Καὶ πά­τα­ξη τῆς λο­γο­δι­α­φυ­γῆς καὶ τοῦ λο­γο­πλη­θω­ρι­σμοῦ;

      Ἤ­ξε­ρε πὼς ἅ­μα δι­ο­λι­σθαί­νει στὰ τρε­λά του ἀ­να­ζη­τᾶ δι­και­ο­λο­γί­ες καὶ με­λαγ­χό­λη­σε. Ἔ­βα­λε στὸ κα­σε­τό­φω­νο Κάλ­λας στὴ Νόρ­μα, ἄ­να­ψε τσι­γά­ρο, πῆ­γε στὸ πα­ρά­θυ­ρο.

      «Ἔ­πρε­πε νὰ εἶ­μαι ποι­η­τής, μοῦ πά­ει πε­ρισ­σό­τε­ρο. Μὲ 264 λέ­ξεις ὁ Κα­βά­φης ἐ­ποί­η­σε τὸ “Πε­ρι­μέ­νον­τας τοὺς βαρ­βά­ρους”­.»

      Νὰ δο­κι­μά­σει νὰ γρά­ψει ἕ­να δι­ή­γη­μα μὲ τό­σες πά­νω-κά­τω λέ­ξεις; Για­τί ό­χι, τί ἔ­χει νὰ χά­σει; Ἄλ­λω­στε μὲ τό­σο λί­γες λέ­ξεις πε­τυ­χαί­νεις τὸ μέ­γι­στον τῆς ἀ­φαί­ρε­σης. Σχε­δὸν τὴν τε­λει­ό­τη­τα!

      Ἀλ­λὰ για­τί νὰ ἐ­πι­δι­ώ­ξει τὴν «σχε­δὸν» καὶ ὄ­χι τὴν ἀ­πό­λυ­τη; Ποι­ό εἶ­ναι τὸ ἐμ­πό­διο; Οἱ λέ­ξεις!

      Ἐ­ὰν δὲ με­τα­χει­ρι­στεῖ κα­μί­α.­.. Ποῦ φθά­νει; Θε­έ μου, στὴ σι­ω­πή, στὴν ἀ­πό­λυ­τη σι­ω­πή, στὴ «σι­ω­πὴ πο­τα­μός»­.­.­.!

      Μή­πως ξα­νάρ­χι­σε τὰ τρε­λά του; Με­λαγ­χό­λη­σε πά­λι, ξά­πλω­σε, κοί­τα­ζε τὸ ἡ­λι­ο­βα­σί­λε­μα.

      «Ἔ­πρε­πε νὰ εἶ­μαι.­.. λάθος! Πιὸ καλὰ νὰ μὴν εἶμαι τίποτα...».

.

Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση: ἐφ. Τὰ Νέ­α, Σάβ­βα­το 6 Αὐ­γού­στου 1994, «Δι­η­γή­μα­τα μὲ 300 λέ­ξεις», ἐ­πι­μέ­λεια: Μι­κέ­λα Χαρ­του­λά­ρη. Γιὰ τὸ πα­ρὸν ἀ­φι­έ­ρω­μα «1994: Δι­η­γή­μα­τα μὲ 300 λέ­ξεις!» βλ. ἐ­δῶ τὴν εἰ­σα­γω­γή: Γιάν­νης Πα­τί­λης: «1994: Δι­η­γή­μα­τα μὲ 300 λέ­ξεις! Ἕ­να πρό­δρο­μο ἐγ­χεί­ρη­μα στὸν χῶ­ρο τοῦ μι­κροῦ δι­η­γή­μα­τος».

Ἰ­ά­κω­βος Καμ­πα­νέλ­λης (Νά­ξος, 1921 - Ἀ­θή­να, 2011). Θε­α­τρι­κὸς συγ­γρα­φέ­ας, σε­να­ρι­ο­γρά­φος, δη­μο­σι­ο­γρά­φος καὶ ἀ­κα­δη­μα­ϊ­κός. Γνω­στό­τε­ρα ἔρ­γα του τὰ θε­α­τρι­κὰ Ἡ αὐ­λὴ τῶν θαυ­μά­των (1957), Πα­ρα­μύ­θι χω­ρὶς ὄ­νο­μα (1959), Γει­το­νιὰ τῶν ἀγ­γέ­λων (1963) καὶ τὸ αὐ­το­βι­ο­γρα­φι­κὸ πε­ζο­γρά­φη­μα Μα­ουτ­χά­ου­ζεν (1963).

.