70 χρόνια από την απόβαση στη Νορμανδία

Μας χωρίζουν 70 χρόνια από την απόβαση στη Νορμανδία, και περισσότερο από 50 χρόνια από το κινηματογραφικό έργο του Ντάρυλ Ζανούκ «Η πιο μεγάλη ημέρα του πολέμου». Η original Νορμανδία είναι μια υπόθεση που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, που απέχει έτη φωτός από τη σημερινή τάξη πνευμάτων, που συνιστά ένα  ανυπέρβλητο μέγεθος ως εγχείρημα,  συντονισμός  δυνάμεων, σύνολο θυσιών. Όμως η κινηματογραφική Νορμανδία του Ζανούκ – με πολλές ομιλούμενες γλώσσες, με  συμμετοχή μάλιστα του Σων Κόνερυ, με 4ωρη διάρκεια, με διαρκή κίνηση από το προσωπικό στο συνολικό, με την  ατομική μάχη να διαδέχεται τις επιτελικές απεικονίσεις  και αντιστρόφως-  ήταν κάτι που οι δικές μας γενιές μπόρεσαν να δουν και ενδεχομένως να καταλάβουν….

Κουβαλάω ακόμη εικόνες από αυτό το φιλμ,  όμως από αυτή την υποβοηθούμενη  αναπόληση θα προτιμούσα χίλιες φορές  να ακούσω ΜΙΑ αφήγηση ΕΝΟΣ από τους 1800 βετεράνους της απόβασης που παρευρέθηκαν στους εορτασμούς για ΕΝΑ μόνο πολεμικό επεισόδιο. Κι αν δεν εξασφάλιζα αυτή την αφήγηση, θα βολευόμουν έστω και με μια αναφορά στο πολεμικό κλίμα της  εποχής  από τη  παρούσα στη τελετή βασίλισσα Ελισάβετ – που ήταν τότε ώριμη γυναίκα, καμιά 30αριά χρονών, αν δε με απατούν οι γνώσεις της απλής αριθμητικής....….

Εκείνο που δεν καταπίνοταν από τον εορτασμό των εβδομηντάχρονων ήταν (φυσικά) η παρουσία της Μέρκελ  και  η προσπάθεια του Ολάντ να κομπλιμεντάρει την γερμανική αντιναζιστική αντίσταση κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Όχι γιατί τέτοια  αντίσταση δεν υπήρξε, αλλά γιατί ήταν μικροβιακού μεγέθους εν σχέσει με την   μάχη των δεινοσαύρων ,  που διαδραματίσθηκε στις 6 Ιουνίου 1944 στις  ακτές της Νορμανδίας…