Aπό όλα τα παρά λίγο ή πραγματοποιημένα αεροπορικά ατυχήματα με συναρπάζει αυτό που συνέβη στις Άνδεις, στις 13 Οκτωβρίου του 1973….Ως Ελεγκτής Εναέριας Κυκλοφορίας, που γνώρισε ή βίωσε επικινδυνότητες στον αεροπορικό χώρο, μπορώ να συγκρίνω το συμβάν των Άνδεων μόνο με κάποιο αντίστοιχο του 1973, στο Σαρωνικό, μερικές εκατοντάδες μέτρα από τη παραλία της Βούλας. Ήταν στη διάρκεια μιας μεγάλης θύελλας το Δεκέμβρη, όταν το αεροπλάνο από κακή εκτίμηση του πραγματικού υψομέτρου «έσκασε» πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας…Οι περισσότεροι επιβάτες άδειασαν ταχύτατα το αεροπλάνο – εκτός από ορισμένους που έμειναν σε αυτό και πέθαναν – και κολύμπησαν ως τη παραλία ή περισυνελλέγησαν, ενώ ο πιλότος όταν έφτασε στη στεριά συνάντησε ένα ταξί, το πήρε και πήγε κατευθείαν στο σπίτι του !
Το ελληνικό ελικοφόρο του 1973 είχε εναέριο σασπένς, είχε επιθαλάσσιο σκηνικό, είχε μεγάλες αλλά όχι ολικές απώλειες, είχε τη παραδοξότητα ενός φευγάτου πιλότου…Όμως στη περίπτωση των Άνδεων το ατύχημα και η εξέλιξή του ήταν πολύ πιο σύνθετα. Εκεί το αεροπλάνο φιλοξενούσε μια ομάδα ράγκμπι, καθώς επίσης συγγενείς και φίλους των παικτών. Πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους την ώρα της συντριβής, ενώ οι επιζήσαντες πάλεψαν για να επιβιώσουν περισσότερο από δύο μήνες στις πολικές συνθήκες μιας κορυφής, χρησιμοποιώντας μάλιστα σαν τρόφιμα τις παγωμένες σάρκες των συνεπιβατών τους….
Ο Nando Parrado ήταν ένας από τους επιζήσαντες και κανιβαλίσαντες , που μάλιστα κατέγραψε τα συμβάντα στο βιβλίο του «Θαύμα στις Άνδεις». Γι αυτή τη τρομερή υπόθεση σωτηρίας, που συνδύασε τα πιο αντίξοα περιβάλλοντα, μια συγκλονιστική απόδραση από τον ορεινό κλοιό και ένα πρωτοφανές ξεπέρασμα βασικών ταμπού της ανθρώπινης ύπαρξης, θα μιλήσει στο ελληνικό κοινό την Πέμπτη 31 Μαΐου, στο αμφιθέατρο του Κολεγίου Αθηνών, με διοργάνωση από τη Linkage Greece.
Σε μια συνέντευξη που έδωσε στο newsbeast.gr, ο Nando Parrado μίλησε για τη ταινία που γυρίστηκε σχετικά με την συγκεκριμένη υπόθεση της σωτηρίας .
«Είναι πολύ δύσκολο να συμπεριλάβεις 72 ημέρες και νύχτες, 16 επιζήσαντες, 29 νεκρούς, 10 ημέρες πεζοπορίας στις Άνδεις… Σε μιάμιση ώρα! Ωστόσο, ό,τι δείχνει η ταινία είναι ακριβές».
Πώς αποφασίσατε να γράψετε ένα βιβλίο για τα όσα συνέβησαν στις Άνδεις, τόσα χρόνια μετά τα γεγονότα….;
« Ήταν ένα βιβλίο που έγραψα για τον πατέρα μου, σαν δώρο για τα 90ά του γενέθλια. Εάν διαβάσετε, πίσω από τις λέξεις, θα δείτε ότι πρόκειται για ένα βιβλίο γραμμένο από το γιο στον πατέρα που του έσωσε τη ζωή με τα όσα του δίδαξε».
- Όταν μάθατε την 11η ημέρα ότι οι επιχειρήσεις διάσωσης θα σταματήσουν, πώς αντιδράσατε; Τότε αλλά και άλλες φορές έπειτα, πού βρήκατε το κουράγιο να συνεχίσετε τις προσπάθειες να σωθείτε παρά τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν;
«Ήμουν πολύ, πολύ, πολύ τρομαγμένος και θλιμμένος. Δεν βρήκα το κουράγιο, ήταν η μόνη μου επιλογή. Παρέμεινα πολύ τρομαγμένος».-
Πόσο εύκολο ήταν για εσάς προσωπικά η απόφαση να τραφείτε με τα σώματα των νεκρών συνεπιβατών; Αντιμετωπίσατε κάποιο ηθικό δίλημμα ή -λόγω της προηγηθείσας και αποτυχημένης προσπάθειας να βρείτε οτιδήποτε άλλο- «μιλούσε» το ένστικτο της επιβίωσης; Η απόφαση αυτή, θα λέγατε ότι ήταν ενστικτώδης ή κατόπιν λογικής σκέψης, βάσει ενός ορθολογισμού;
«Δεν υπήρχε επιλογή, δεν υπήρχε δίλημμα, καθαρός ρεαλισμός και μια μείξη ενστίκτου, πραγματισμού και ορθολογισμού».
Συναντήσατε ποτέ τους συγγενείς των συνεπιβατών σας; Πώς σας αντιμετώπισαν; Τι τους είπατε;
«Ναι πολλές φορές. Δεν με αντιμετώπισαν ποτέ με οτιδήποτε άλλο πέρα από μια ζεστή αγκαλιά. Και βασικά, είχα συγγενική σχέση με τους συνεπιβάτες, καθώς η μητέρα και η αδελφή μου πέθαναν στο δυστύχημα».-
Υπήρχαν κάποιος που αναδείχθηκε σε αρχηγός της ομάδας; Αν ναι με ποιο τρόπο έγινε αυτό; Ξεχώρισαν μέσα από τους υπόλοιπους, αναζητήθηκε από τους επιζήσαντες κάποιος που μπορούν να βασιστούν πάνω του για να τους σώσει;
«Τρεις, υπήρχαν τρεις ή τέσσερις αρχηγοί, οι υπόλοιποι ακολουθούσαν σαν μια τέλεια ομάδα. Οι αρχηγοί αναδείχθηκαν εξαιτίας της κατάστασης και της συμπεριφοράς του υπό συνθήκες πίεσης. Δεν ήταν εκλεγμένοι. Δεν ήθελα να πεθάνω εκεί, έτσι αποφάσισα ότι θα προσπαθήσω για το αδύνατο… Κάτι που ήταν καλύτερο από το να κάτσω κάτω και να πεθάνω, με έναν αργό θάνατο. Εάν αυτό είναι αρχηγός… Βασικά, ίσως είμαι αρχηγός της ίδιας μου της ζωής, κυρίαρχος του δικού μου πεπρωμένου».
Σήμερα, διατηρείτε σχέσεις με τους υπόλοιπους επιβάτες της πτήσης;
«Ναι πολύ συχνά. Συναντώ 4 ή 5 από αυτούς κάθε εβδομάδα και είμαστε όλοι "ζωντανοί". Συναντιόμαστε οι 16 επιζήσαντες σε ένα πάρτι στις 22 Δεκεμβρίου που είναι η ημέρα της διάσωσης και η έναρξη μιας καινούργιας ζωής».
Υπήρχαν πράγματα που έγιναν μεταξύ σας αυτές τις 62 ημέρες και τελικά τα κρατήσατε για πάντα μέσα σας χωρίς να δημοσιοποιηθούν ποτέ;
«Όχι κάτι που μπορώ να θυμηθώ».
- Τελικά ό,τι έγινε στις Άνδεις ήταν ένα θαύμα ή απλά μια ματιά στη σκληρή πλευρά της ζωής;
«Ήταν οι συνέπειες ενός λάθους του πιλότου».
- Αν βρισκόσασταν ξανά στην ίδια θέση, κρίνοντας με τα όσα έχουν μεσολαβήσει από τότε, θα κάνετε τα ίδια, οι αποφάσεις σας θα ήταν οι ίδιες ή θα δρούσατε με διαφορετικό τρόπο;
«ακριβώς με τον ίδιο τρόπο»
Πηγή της συνέντευξης το http://ksipnistere.blogspot.com/2012/05/blog-post_7347.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου