Tου Παναγιώτη Παπαδόπουλου
Λάκης
Παππάς 9-1-1938 Πρέβεζα, 26-3-2014 Αθήνα
(Δεν
νοσταλγώ τίποτα από τα παλιά, μόνο αυτούς τους αγαπημένους/νες μας που
"έφυγαν" και "φεύγουν"......)
Κολυμπώντας
μέσα στην απλότητά του, χωρίς τίποτα το περιττό μέσα και πάνω του,έφυγε αυτή η
μεγάλη φωνή του "Νέου Κύματος" κι αυτός ο πάντα Νέος και υπέροχος
άνθρωπος ,σαν σήμερα πριν 9 χρόνια,το πρωί της 26ης Μάρτη του 2014 .
Το
"Νέο Κύμα" που ξεκίνησε την διαδρομή του στα μέσα του 60 με
"φορέα μετάδοσης" τον αλησμόνητο συνθέτη Γιάννη Σπανό που έφερνε
"άλλο αέρα" τότε από τον καλλιτεχνικό "σεισμό" και τις
αναζητήσεις του Γαλλικού τραγουδιού(η Γαλλία πάντα ήταν η "μήτρα"
κάθε επανάστασης,αλλαγών και ανανέωσης),ήταν από τα ξεχωριστά διαστήματα της
ελληνικής μουσικής σκηνής.
Ο
Λάκης Παππάς,ο Γιώργος Ζωγράφος,η Καίτη Χωματά,ο Νότης Μαυρουδής ,η Αρλέττα,ο
Λίνος Κόκκοτος,ο Γιάννης Αργύρης,ο Σαββόπουλος, η Ρένα Κουμιώτη,ο Θανάσης
Γκαϊφύλιας,η Ντόρα Γιαννακοπούλου ,ο Κώστας Χατζής,ο Γιάννης Πουλόπουλος και
όλη αυτή η "αθόρυβη σχολή" με την συνοδεία ενός πιάνου και μιας
κιθάρας, απλά σχήματα όπως πρέπει να είναι η ίδια η ζωή, μας άνοιξαν
"άλλες πόρτες" μετά από εκείνες του Θεοδωράκη και του πολιτικού
τραγουδιού που "επικράτησε" μετά την πτώση της Χούντας το ' 74...
Τα
λέω αυτά ως Νεοκυματικός (και θεωρώ και ΝεοΚυματικό και τον αγαπημένο μου Μάνο
Χατζιδάκι)γιατί στον Λάκη Παππά και τους άλλους βρήκα τον ερωτισμό,την ποίηση,
την ευαισθησία,τον χαμηλό τόνο στην ζωή, τον στοχασμό,την δυνατότητα της
αμφιβολίας απέναντι σε κάθε τι στερεότυπο και "σίγουρο" χωρίς ενοχές,
στοιχεία που δεν τα βρήκα στον Θεοδωράκη και το πομπώδες και
"πολεμικό" πολιτικό τραγούδι που χωρίς να το απαξιώνω ιστορικά και
μουσικά ήταν από ένα σημείο και μετά κουραστικό και επαναλαμβανόμενο ,έξω από
τον δικό μου "ρυθμό" που δεν "χωρούσε" στων "Αρμάτων
τα καλέσματα" και τους "ύμνους της Ρωμιοσύνης"!. ....Και νομίζω
πως αυτό συνέβη και με πολλούς και πολλές από την δική μου γενιά.
Ο Λάκης Παππάς και το "Νέο Κύμα" ήταν ο Κόσμος μας χωρίς ορόσημο. Και πάντα η φωνή του θα είναι το ιπτάμενο καράβι πάνω από θάλασσες κι από στεριές,ένα καράβι που θα χωρά όλους τους Κόσμους χωρίς διακρίσεις ,αποκλεισμούς και ιδιοκτησίες!
Η
Πλάκα πλέον έγινε κι αυτή "ατραξιόν" της καταναλωτικής κουλτούρας και
της τουριστικής "ανάπτυξης" χωρίς κανένα φραγμό, η
"Απανεμιά",ο "Τιπούκειτος",η" Κιβωτός" ,το
"Χρυσό Κλειδί",οι "Εσπερίδες" και τόσες άλλες μπουάτ που
στέγασαν κάποτε τον μουσικό ήχο της πολιτικής διαμαρτυρίας αλλά και της
αγωνιώδους έκφρασης της ψυχής να καταθέσει τον εαυτό της μέχρι "τα βάθη
των βαθιών της",...έχουν κλείσει,κάποιες από αυτές νομίζω πως δεν υπάρχουν
καν ως κτίσμα,έχουν γκρεμισθεί....
Φωνές
σαν του Λάκη Παππά είναι ακόμη όμως εδώ ζωντανές,όρθιες και πάνω στις χορδές
της ζωής μας οι αργές και λιτές νότες τους επιστρέφουν για να μας προστατεύσουν
με την γαλήνη τους .Την έχουμε ανάγκη πολύ παραπάνω σήμερα την γαλήνια φωνή
τους,την θύμησή τους...
Δεν
έχουμε κουραστεί να σε αγαπάμε καλέ μου,κι άς έχεις φύγει(κουρασμένος και
πικραμένος....)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου