Η ΦΙΓΟΥΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΊ

 

Του Γιάννη Σχίζα

 Αυγή 11.8.22

 

Μπορεί για ορισμένους  το συμβάν να εμβάλλει σε προβληματισμούς για το τουριστικό μέλλον της Αλβανίας, η οποία  διαθέτει ένα τρομακτικό αριθμό  ξενοδοχείων κατά μήκος των ακτών της.. …Για άλλους όμως αυτό που αναδεικνύει   είναι η ανθρώπινη απώλεια και η συναφής ηλιθιότητα .

Συνέβη λοιπόν, όπως έχει συμβεί επανειλημμένα και στην Ελλάδα : Ένα ταχύπλοο οδηγούμενο  μάλιστα από  έναν «αστυνομικό επίτροπο» ( βαθμός που υπάρχει στο αστυνομικό σώμα της Αλβανίας)  σκότωσε  νεαρή αγγλίδα, ένα κοριτσάκι 7 χρονών,  που βρισκόταν εκεί με τους γονείς της  για διακοπές. Η αγγλική εφημερίδα The Sun  υπενθυμίζει   μάλιστα ότι είναι το τρίτο ατύχημα που συμβαίνει με ταχύπλοο στις αλβανικές ακτές, αυτό  το καλοκαίρι.

Τα ταχύπλοα  ήταν ο φόβος και ο τρόμος των ψαροντουφεκάδων και των  λουομένων στα βαθιά σημεία των  ελληνικών θαλασσών. Βέβαια υπήρχε ο κανονισμός  της Λιμενικής Αστυνομίας, που επέβαλε αυστηρούς περιορισμούς  στην κίνηση των ταχυπλόων – και ειδικά στα θαλάσσια σκούτερ : Σύμφωνα με αυτόν η κυκλοφορία  γι αυτά τα τελευταία από 1^ης Μαϊου μέχρις 30^ης  Σεπτεμβρίου  επιτρεπόταν μεταξύ των ωρών 10.00 – 13.00 και 16.00-19.00, ενώ μεταξύ της 13.00 και 16.00 επιτρεπόταν να κινούνται  σε απόσταση 500-700 μέτρων από τις ακτές. Θυμάμαι πάντως το long distance (μεγάλης απόστασης) κολύμπι που κάναμε στις ακτές της Αττικής με ένα φίλο, που πηγαίναμε μέχρι μια βραχονησίδα ή στο νησί Πάτροκλος  και που σύντομα καταργήσαμε , μετά την εμφάνιση και μαζικοποίηση των ταχύπλοων .

Τώρα τα θαλάσσια σκούτερ στην Ελλάδα είναι σε παρακμή, αν εξαιρέσει κανείς μια-δυο μηχανές στην Κάρυστο , ευτυχώς στα πιο βαθιά σημεία της θάλασσας: Όμως  η πελατειακή λογική των ιθυνόντων του Ελληνικού Τουρισμού δεν αποκλείεται να μπει στον πειρασμό της επαναφοράς τους.

 Ο καθένας βέβαια πιθανολογεί  τη μέθη των κυμάτων και τα άλλα συναισθήματα – ακόμη και τα πιο εντυπωσιακά- που νοιώθει ένας οδηγός θαλάσσιου σκούτερ, όμως επίσης πρέπει να αντιλαμβάνεται το δικαίωμα των λουομένων να χρησιμοποιούν τη θάλασσα κατά το δοκούν, σαν χώρο περιπάτου, σαν στοιχείο ζωής.

Πάντως η άποψη η δική μου είναι ότι αυτό που αισθάνεται  ο οδηγός των ταχύπλοων δεν έχει σχέση με τα παφλάζοντα νερά και το κύμα που αντιμετωπίζει, αλλά με τη φιγούρα : Αυτήν  που του επιτρέπει να εκθέτει  κάποιες ζωές σε κίνδυνο.