ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ

Από το  Δίκτυο Περιβαλλοντικής και Πολιτιστικής προστασίας της Λακωνίας

Η ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων αποτελεί στόχο μεγάλων πολυεθνικών εταιριών που δρουν σε παγκόσμιο επίπεδο, εδώ και πολλά χρόνια.

Ένας από τους όρους της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την ελάφρυνση του χρέους των «υπερχρεωμένων χωρών» είναι η ιδιωτικοποίηση των κρατικών εταιρειών που διαχειρίζονται τις πηγές και τα δίκτυα ύδρευσης στις μεγάλες πόλεις (έχει ήδη γίνει στην Βολιβία και στην Αργεντινή).

Στην Ελλάδα έχουμε δεσμευθεί για πώληση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ από την υπογραφή του πρώτου κιόλας μνημονίου και παρότι εδώ δεν έχει υπάρξει προηγούμενο, η διεθνής εμπειρία έχει καταδείξει ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού έχει ως σύνηθες αποτέλεσμα την αλματώδη αύξηση των τιμών και σε ορισμένες περιπτώσεις την υποβάθμιση της ποιότητας του. Έτσι η τάση στην Ευρώπη είναι η ανάκτηση των εταιριών ύδρευσης από τους διάφορους δήμους. Δεν είναι τυχαίο που οι δήμοι στο Παρίσι και στο Βερολίνο έχοντας βιώσει τις αρνητικές συνέπειες της ιδιωτικοποίησης και την αθέτηση των υποσχέσεων των ιδιωτικών παρόχων -που οδήγησαν σε ελλιπή συντήρηση των δικτύων, υπερβολικές τιμές και υποβάθμιση της ποιότητας των υπηρεσιών- επαναδημοτικοποίησαν τελικά τις υπηρεσίες ύδρευσης των πόλεων τους, αφού φυσικά πρώτα πλήρωσαν τους «φουσκωμένους» λογαριασμούς και το κόστος «σπασίματος» των συμβολαίων.

 Eν όψει, τεχνητή λίμνη από τα νερά του ποταμού  Αλιάκμονα

Πελοπόννησος

Με τον αυτοδιοικητικό  νόμο «Καλλικράτης» δόθηκαν στις Περιφέρειες της Ελλάδας εξουσίες τοπικών κυβερνήσεων. Έτσι, τον Μάρτιο του 2012 ο Περιφερειάρχης  Πελοποννήσου κ. Τατούλης, εκχώρησε, με μια προγραμματική σύμβαση, τη διαχείριση των υδάτινων πόρων Πελοποννήσου στην Ε.ΥΔ.Α.Π. ΑΕ -μια εταιρεία ήδη εισηγμένη στο χρηματιστήριο από εποχής κυβερνήσεως Σημίτη- που τελεί υπό πλήρη ιδιωτικοποίηση, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ. Αξίζει να σημειώσουμε πως πέρα από το ότι για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων της Πελοποννήσου θα εκπονεί σχέδια μια ιδιωτική εταιρία, όπως πιθανότατα θα είναι η ΕΥΔΑΠ σε λίγο καιρό, η συγκεκριμένη εταιρία δεν έχει καμία γνώση ή ειδίκευση για τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα της Πελοποννήσου! Ωστόσο, βάσει αυτής της σύμβασης, θα εκπονεί μελέτες διαχείρισης των υδάτων της Πελοποννήσου, οι οποίες αναγκαστικά θα στηρίζονται στα αρχεία του  Ιδρύματος Γεωλογικών Μελετών (ΙΓΜΕ), του μοναδικού δηλαδή φορέα, που έχει μελέτες υπογείων υδάτινων πόρων και για την Περιφέρεια Πελοποννήσου και όλη την Ελλάδα. Δηλαδή, τα αρχεία του ΙΓΜΕ στην πραγματικότητα θα «εκχωρηθούν» στην ΕΥΔΑΠ για να παρουσιάσει διαχειριστικό σχέδιο υδάτων για την Πελοπόννησο και, βάσει της σύμβασης που υπεγράφη, θα γίνουν, «διανοητική ιδιοκτησία» της, που κανείς δε θα μπορεί να δημοσιοποιήσει, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη συγκατάθεση της, όπως ρητά αναφέρεται στη σύμβαση (άρθρο 9).

Οι υποψήφιοι αγοραστές

Διεκδικήτριες της ΕΥΑΘ (και πιθανότατα και της ΕΥΔΑΠ) είναι: α) η ισραηλινή εταιρία ύδρευσης Mekorot σε κοινοπραξία με τη ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ και τον επιχειρηματία Αποστολόπουλο του Ομίλου «Ιατρικό Αθηνών» και β) η γαλλική πολυεθνική Suez Environment από κοινού με την ΕΛΛΑΚΤΩΡ συμφερόντων Μπόμπολα – Καλιτσάντση.

 Η γαλλική Suez ήταν η εταιρία ύδρευσης του Παρισιού, που λόγω αυξήσεων και αδιαφάνειας την υποχρέωσαν το 2010 να αποχωρήσει και να αναλάβει ξανά ο Δήμος. Φαινόμενα κακοδιαχείρισης, σκανδάλων, κακής ποιότητας του παρεχόμενου νερού παρουσιάστηκαν όμως και σε άλλα μέρη που δραστηριοποιείται (Αργεντινή, Μεξικό, ΗΠΑ, Ινδονησία, Βολιβία).

Η Mekorot είναι μία κρατική, ισραηλινών συμφερόντων, πολυεθνική εταιρία που δραστηριοποιείται σε διάφορες περιοχές του πλανήτη κι έχει γίνει στόχος σε πόλεις, όπως η Λισσαβώνα, το Λος Άντζελες και το Μπουένος Άιρες, τόσο λόγω των μεγάλων αυξήσεων στις τιμές, όσο και λόγω της πολιτικής της στα παλαιστινιακά εδάφη, όπου κατηγορείται ότι επιβάλλει απαρτχάιντ νερού. Εξαιτίας των καταγγελιών αυτών, η ολλανδική εταιρεία ύδρευσης Vitens διέκοψε τη συνεργασία της με τη Mekorot, ενώ στην Αργεντινή δεν προχώρησε συμβόλαιο ύψους 170 εκατ. δολαρίων.

*Υπενθυμίζεται ότι στις 8 Αυγούστου του 2013 υπογράφηκε «Μνημόνιο Κατανόησης» μεταξύ της Ελλάδας και του Ισραήλ για την ενίσχυση της συνεργασίας στους τομείς ενέργειας, προστασίας περιβάλλοντος και διαχείρισης των υδάτινων πόρων.

Πηγές - Γεωτρήσεις -  Πηγάδια – Στέρνες

Στις 16-6-2011, με την Κοινή Υπουργική Απόφαση 1440Β, υπογράφεται ο νόμος που βάζει τις βάσεις ελέγχου των υδάτινων πόρων όλης της επικράτειας  με τίτλο: «Διαδικασίες, όροι, και προϋποθέσεις για την χορήγηση αδειών για υφιστάμενα δικαιώματα χρήσης νερού». Παρ’ ότι δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός πως  πράγματι υπάρχει πρόβλημα στη διαχείριση υδάτων όσον αφορά την άρδευση και τις γεωτρήσεις, θεωρούμε πως η απόφαση αυτή, με το πρόσχημα της  ορθολογικής  διαχείρισης του υδάτινου δυναμικού και της δημόσιας υγείας, προχωρά ουσιαστικά στον έλεγχο του νερού σε κεντρικό επίπεδο, που ίσως, στο μέλλον, οδηγήσει σε πολύ δυσάρεστες και ασφυκτικές καταστάσεις όσους ασχολούνται με τη γεωργία.

Η θέση μας

Εκφράζουμε την απόλυτη αντίθεσή μας στα σχέδια και τις επιδιώξεις επιχειρηματικών συμφερόντων για την ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων και την μετατροπή του κοινωνικού αγαθού -του νερού- σε «εμπόρευμα» με ό,τι καταστροφικές συνέπειες αυτό συνεπάγεται για την οικονομία και για το επίπεδο της ζωής των πολιτών.

Ειδικά στις αγροτικές περιοχές, όπου το νερό είναι βασικό στοιχείο για την παραγωγή, οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησης (αύξηση κόστους άρδευσης) θα πλήξουν τόσο τον παραγωγό, όσο και τον τελικό καταναλωτή, ενώ μεσοπρόθεσμα ίσως οδηγήσουν στην εγκατάλειψη της γεωργίας.

Συντασσόμαστε με όλες τις πρωτοβουλίες, τα κινήματα, τις δραστηριότητες μαζικών φορέων από όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Καλούμε όλους τους φορείς της Περιφέρειας Πελοποννήσου, συλλόγους, συνεταιρισμούς, κινήματα, πολίτες και υποψηφίους των αυτοδιοικητικών εκλογών να ενημερωθούν για το μείζον αυτό θέμα και να κάνουν το ίδιο. Στο πλαίσιο αυτό, αποστέλλουμε αυτό το κείμενο στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, στους Δήμους και στην οργάνωση www.Savegreekwater.org

Το καθαρό προσιτό νερό αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα και πρέπει να παραμείνει ένα δημόσιο αγαθό στο οποίο να έχουν πρόσβαση όλοι.