Το παλιό και το καινούργιο…..

Περί Ισλανδίας ο λόγος, από τον Μιχάλη Μιχελή…Που αναφέρεται , μεταξύ άλλων, στις απαρέγκλιτες θέσεις του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος, για την «επιχειρηματική ελευθερία».....

 

«Αυτό τον κόσμο τον καλό, τον χιλιομπαλωμένο, άλλοι τον είχαν πρώτα, γέλα φίλε μου δεν είναι και για λύπη»… τραγουδά ο Νίκος Ξυλούρης. 

Ε, λοιπόν βέβαια, δεν ήταν κι έκπληξη!

Δηλαδή,  το ότι δεν μπόρεσε το Ανώτατο Δικαστήριο της Ισλανδίας (η βάση του συντηρητικού  ηθμού) ν’ αποδεχθεί, την απαιτητική κοινωνία των πολιτών.

Αυτή που έχει το θράσος, να τα βάλλει με τις επίπλαστες ηθικοπλαστικές αξίες του παρελθόντος.  

Πως μπορεί ο απλός πολίτης να έχει την αυθάδεια (ο λαός κυβερνάει), να φτιάξει αυτός το σύνταγμα της χώρας του άμεσα, δημοκρατικά και προπαντός, μέσα από τη συμμετοχή και τη διαφάνεια;

Δεν τους έκανε εκείνο το σύνταγμα του 1944, που τους παρέδωσε φεύγοντας, ο βασιλιάς της Δανίας;

Κι έτσι βρήκε πρόφαση (το Ανώτατο Δικαστήριο), αυτή την επιδιωκόμενη λαϊκή ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ, να την προσβάλλει δικαστικά. Δηλαδή να θεωρήσει, ότι οι 25 πολίτες, που αναδείχτηκαν με ψηφοφορία από  μια λίστα 522 ατόμων (για να συντάξουν το νέο σχέδιο συντάγματος της χώρας), δεν είχαν τη «συνταγματική» νομιμότητα της κοινωνίας (τα ¾). Διότι ήταν μειοψηφία. Διότι αρνήθηκαν οι συντηρητικοί (πολιτικοί εκκλησιαστικοί, επιχειρηματικοί κύκλοι), να συμμετάσχουν στην ψηφοφορία. Ν’ ανακατέψουν τις σκουριασμένες απόψεις τους, με το δυναμικό ρεύμα της αλλαγής, που πνέει στην ισλανδική κοινωνία. 

Έτσι οι ένοχοι τραπεζίτες κι επιχειρηματίες, παραμένουν ατιμώρητοι.  Οι κομπιναδόροι την κοπάνησαν από το νησί και τώρα περνάνε ζωή χαρισάμενη around the world.

Κι εκεί (στην Ισλανδία), οι λίστες (που πηγαινοέρχονται στην επικαιρότητα), με τους παράνομους καταθέτες στο εξωτερικό υπάρχουν, αλλά δεν μπορούν να τους κάνουν νομικά, απολύτως ΤΙΠΟΤΕ, γιατί τους καλύπτει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με τις ατέλειωτες εξόδους διαφυγής και φυσικά το κατεστημένο σύνταγμα.

 

Έτσι ο αρμόδιος της ισλανδικής κομπίνας υπουργός, με βάση τις διατάξεις του τρέχοντος συντάγματος , έχει καλυφτεί νομικά (με την βενιζέλεια λογική «περί χρονικής απεμπλοκής των υπουργών») και βγάζει τώρα θρασύτατα, πύρινους λόγους εναντίον της κάθαρσης, που θυμίζει λέει την «Ιερά Εξέταση» των Καθολικών (έξυπνος τρόπος, για να κινητοποιήσεις τα λουθηριανά αντανακλαστικά της ισλανδικής Εκκλησίας).

 

Έτσι ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ισλανδίας, που υποτίθεται ότι έπρεπε να ελέγχει, έγινε δημοσιογράφος κι αναλυτής σε συντηρητική εφημερίδα του Ρέικιαβικ και γράφει εναντίον της κυβέρνησης της κάθαρσης κι εναντίον φυσικά του σχεδίου συντάγματος, που συνέταξαν οι αγανακτισμένοι Ισλανδοί.

 

Το συντηρητικό πολιτικό σύστημα της Ισλανδίας, δεν μπόρεσε να χωνέψει  το πώς βρέθηκε στην αντιπολίτευση και κυβερνιέται σήμερα η χώρα, από μια συμμαχία σοσιαλδημοκρατών και ριζοσπαστών Πρασίνων. (Οι δημοσκοπήσεις είναι πλέον εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων).

 

Τώρα σήκωσαν κεφάλι και φωνάζουν, αυτοί που επαγγελματικά βολεύτηκαν και διορίστηκαν σε θέσεις κλειδιά (παντού τα ίδια γίνονται), χάρη στο κομματικό μέσο,  διότι φοβούνται ότι πλησιάζει η ώρα της απολογίας τους.

 

Από την άλλη, οι μπίζνεσμαν και οι κοστουμάτοι πολιτικοί και οι ρασοφόροι σύμμαχοί τους, θεωρούν ότι ο περιβάλλον πλούτος της Ισλανδίας είναι δωρεάν του Θεού προς τους ανθρώπους κι άρα δεν υπάρχει καμιά υπερβολή στις όποιες υπερβάσεις τους  στο ψάρεμα, στο κυνήγι, στην καταστροφή των φυσικών πόρων.

 

Υπάρχουν κι εκείνοι που φοβούνται, ότι ο περιορισμός του ξένου κεφαλαίου στη χώρα τους, θα τους ξαναφέρει στην εποχή του απομονωτισμού. Ότι η ελεύθερη αγορά, είναι η μητέρα της ευδαιμονίας και των ανοικτών οριζόντων, για την επιχειρηματικότητα. Ότι ακόμα κι οι ανοικτόμυαλοι Πράσινοι της Ε.Ε. ευλογούν την ανοικτή επιχειρηματικότητα, διότι θα φέρει λένε «πράσινο πλούτο». ( Είναι λυπηρό λοιπόν φαινόμενο να βλέπεις αποχωρήσεις από το Πράσινο ριζοσπαστικό κόμμα της Ισλανδίας, επειδή αυτό που προτείνουν οι εκεί Πράσινοι, αντιβαίνει στις απαρέγκλιτες θέσεις του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος, για την «επιχειρηματική ελευθερία»)!

 

Ένα λοιπόν σύνταγμα των πολιτών, που έχουν κυριευθεί από μια «αριστερή τρέλα», δεν μπορεί να επιβιώσει σ’ ένα δεξιό παγκόσμιο περιβάλλον, αποφάνθηκε η παλιά διεφθαρμένη μαγιά των Ισλανδών διαχειριστών. Δεν αναγνωρίζουν λοιπόν τίποτε, από το καινούργια δεδομένα των συνταγματικών επιλογών. Βουρ, πάλι πίσω στα παλιά.

Από την  άλλη, το νέο αντιστέκεται και μάζεψε υπογραφές, για να γίνει το σημερινό δημοψήφισμα. Το τελικό αποτέλεσμα (της αποδοχής των νέων συνταγματικών διατάξεων), θα κριθεί από τη συμμετοχή. Αν πάνε πολλοί, τότε  θα επικυρωθεί από την κυβέρνηση. Αν ο λαός σνομπάρει την όλη υπόθεση και μείνει σπίτι του, θα έχουμε επιστροφή στη συντηρητική τυπολατρία.

 

Με δυό λόγια, είναι η μάχη των πολλών φτωχών, εναντίων των κερδοσκόπων που αντιστέκονται. Μπαλαντέρ της υπόθεσης,  η επικουρία των αδιάφορων και των καιροσκόπων, που καλούνται να επιλέξουν: Κομπάρσοι της «ισλανδικής άνοιξης» ή αβανταδόροι της «ισλανδικής τραγωδίας»;

Κι επειδή όλα πλέον είναι μπερδεμένα σε τούτη τη ζωή, αυτοί που θέλουν το νεωτερισμό, στηρίζουν τις ελπίδες τους σε μια ανοικτή επαφή κι αλληλεγγύη με τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Οι άλλοι οι παλιομοδίτες,  δεν θέλουν την ευρωπαϊκή συμμετοχή, γιατί πιστεύουν ότι στην Ισλανδία, περνάνε καλύτερα τώρα, πατώντας στις δυό βάρκες, της Ευρώπης και της Αμερικής.

 

Μιχάλης Μιχελής