4 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ζώων

 

Τώρα πλέον, στων μνημονίων τον καιρό, απέχουμε πολύ από τότε  που διεξάγονταν ακόμη και συνέδρια  με  σημαντικές θεωρητικές αναφορές στην ευζωϊα των ζώων…Τότε   που γίνονταν εισηγήσεις με τίτλους «Από την ευζωϊα των παραγωγικών ζώων στην ποιότητα των παραγομένων προϊόντων», ή,   «ο ρόλος του εκτροφέα στη βιολογική κτηνοτροφία» κλπ. Και όμως, αυτά διαδραματίζονταν   μόλις πριν 8μισι χρόνια, τον Ιανουάριο του 2004, στο Αγρίνιο, όπου παρευρίσκονταν 300 και βάλε σύνεδροι  για την   «βιολογική αιγοπροβατοτροφία» - με σημαντική κάλυψη των πρακτικών και ιδεών του Συνεδρίου από το περιοδικό ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ (τεύχος 29, Απρίλιος 2004).

Φυσικά αυτή η ιστορία δεν ήταν  από τις πιο χαριτωμένες, με δεδομένη την κατάληξη των παραγωγικών ζώων στα σφαγεία. Από την άλλη όμως πλευρά δήλωνε  απόσταση από την υποβάθμιση του ζώου σε res (=αντικείμενο), από την κακομεταχείρισή του με κάθε τρόπο,  και οπωσδήποτε   από την εξόντωσή του  για χομπύστικους και «αθλητικούς» λόγους – δηλαδή από το  κυνήγι…

Σήμερα κάθε χρησιμοποίηση ζώου για άλλο σκοπό πέρα από την ενσωμάτωσή του στο δικό μας σύστημα αναγκών, θεωρείται αθέμιτη, παράλογη, σαδιστική, προπονητική για απάνθρωπες και εγκληματικές δράσεις. Αυτό είναι -  ή πρέπει να είναι - ένα από τα μηνύματα της «Παγκόσμιας Ημέρας Ζώων»  :  Μήνυμα «παντός καιρού» και πάσης συγκυρίας….

Τώρα βέβαια θα πει κανείς, ποιες είναι οι ανάγκες του ανθρώπου – κι εγώ θα απαντήσω ότι κάποιοι που έχουν ανάγκη να βασανίζουν δεν είναι άνθρωποι…Ομολογώ πάντως ότι αυτό το ιδεολογικό ριμπάουντ δεν απαντά ολικά στο ερώτημα…

Τα ζώα της κτηνοτροφίας, τα ζώα έλξης, συνυπάρχουν με τα λεγόμενα ζώα συντροφιάς.  Αυτά τα τελευταια  που συνηθέστατα γίνονται  σαν παιδιά μας – κι αυτό φαίνεται με χαρακτηριστικό τρόπο στην παραγωγή κόμικς της Ντισνεϋκής  περιόδου : Ο Ντάφυ ο Πάπιας, ο Μπαγκς το Κουνέλι, ο Γκούφυ ο Σκύλος, ο Χένερυ το γεράκι , ο Μπάρνυ ο Αρκούδος  και προπαντός ο Γάτος ο Συλβέστρος,  δεν ήταν τυχαίες επιλογές, αλλά αντανακλούσαν  τους μύθους  και τα βιώματα της παιδικότητας. Και τα βιώματα της παιδικότητας ήθελαν κοντά το ζώο με το παιδί, γιατί έτσι ήταν – δηλαδή κοντά- και στη πραγματικότητα….

Όταν μιλάω για τα ζώα, αδυνατώ να παραλείψω μια αναφορά στο υπέροχο στιχούργημα του Κύπριου ποιητάρη Κώστα Μόντη : 

 «Περίεργο πράγμα η καρδιά – όσο τη ξοδεύεις -  τόσο περισσότερη έχεις…»

Θέλοντας να πω φυσικά, ότι πολλά από τα ζώα που μας συντροφεύουν εντάσσονται μέσα σε ένα σύστημα διευρυμένης αναπαραγωγής αισθημάτων : Τα αγαπάμε λίγο και στη συνέχεια τα αγαπάμε περισσότερο και περισσότερο. Και κοντά  σ’ αυτά  αγαπάμε περισσότερο και τις άλλες, ανθρώπινες  υπάρξεις…..

Εκτιμώ τους λογοτέχνες που παρήγαγαν ζωοφιλική κουλτούρα – λόγου χάρη τους Ρομαντικούς των αρχών του 19^ου αιώνα που έγραφαν ακόμη και στίχους για τα γαϊδούρια (!)- προφανώς για να σνομπάρουν τον καθωσπρεπεισμό της εποχής τους…Ή  τον Νίκο Καββαδία, ιππέα στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, που έγραψε τον Μάρτη του 1941 «Επιστολή»  στο άλογό του.. Φυσικά τον ΤΣ Έλλιοτ με το «Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής  του γερο-Πόσουμ» κι ακόμη τον Νίκο Δήμου παρά τις πολιτικές κοτσάνες του –  ως αποδεδειγμένο γατόφιλο…  

Εν τέλει,  δράττομαι της ευκαιρίας να σας συστήσω τη γάτα μου (εν όψει…)- που μου επιτρέπει να ανακαλώ μια παράδοξη φράση, ειπωμένη σε κάποιο  συνέδριο : «Ο θεός έπλασε τη γάτα για να μπορεί ο άνθρωπος να χαϊδεύει την τίγρη»….