Πρόεδροι, φροντίστε να αρέσετε!

 

του Παντελή Οικονόμου   Με την εκλογή Πρόεδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στην τελική ευθεία και την αντίστοιχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να ακολουθεί, θυμήθηκα την Μελίνα Μερκούρη, περί τα τέλη της δεκαετίας του’80, να επισημαίνει στον Ανδρέα Παπανδρέου: «Πρόεδρε, δεν αρέσουμε!» Ας υπενθυμίσω ότι στις εθνικές εκλογές του 1989 το ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε από 2.551.518 πολίτες, ενώ σε αυτές του Οκτωβρίου του 1993 από 3.235.017 πολίτες. Και επειδή πράγματι, «άλλο εθνικές εκλογές, άλλο ευρωεκλογές», ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ σ’ αυτές του 1994 (αν και «δεν άρεσε») ψηφίστηκε από 2.458.619 πολίτες, ενώ τον Ιούνιο του 2024, η Νέα Δημοκρατία έλαβε 1.225.510 ψήφους (το 28% περίπου του 40% του εκλογικού σώματος, δηλαδή γύρω στο 12% της λαϊκής ψήφου). Σαν να μην μας έφταναν λοιπόν οι πόλεμοι στην Ουκρανία και την Μέση Ανατολή, η άνοδος της θερμοκρασίας και η λειψυδρία, ο δημογραφικός μαρασμός και η μετανάστευση νέων συμπατριωτών, η ακρίβεια και τα χρέη των νοικοκυριών και του κράτους τα οποία διογκώνονται ενώ εκποιούνται περιουσίες μας μπιρ παρά, το ταμειακό αδιέξοδο της κοινωνικής ασφάλισης και το χρονίως ελλειμματικό εμπορικό μας ισοζύγιο, ως φόντο τους έχουμε πια μια, χωρίς προηγούμενο στα 50 χρόνια της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας, απώλεια της δημοκρατικής νομιμοποίησης των κυβερνώντων. Η αλλαγή εκπροσώπησης είναι δικαίωμα μας Αναρωτιέμαι λοιπόν εφ’ όσον η απαρέσκεια προς την εξουσιαστική ομάδα Μητσοτάκη (Μαξίμου και Κυβέρνηση) και τους συμπαίκτες της έχει διαπιστωθεί σε κάλπες, πως θα μπορούσαμε να ασκήσουμε το δικαίωμα μας να την αντικαταστήσουμε. Όχι «βαδίζοντας μαζί στον ίδιο δρόμο» βέβαια, αλλά αλλάζοντας πρόσωπα και πράγματα. «Για να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση», στις εθνικές εκλογές πρέπει στο τραπέζι με τα ψηφοδέλτια να υπάρξει συνδυασμός άξιος να αντιπαρατεθεί στα ίσια με το κατεστημένο μας. Ικανός να μετασχηματίσει το δημοκρατικό αίτημα αλλαγής πορείας σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Φυσικά, ένας τέτοιος συνδυασμός οφείλει να ενσωματώνει θέληση για άρση  της ομηρίας μας από συμμάχους, πιστωτές και λεφτάδες. Με δημόσια εξήγηση ότι έχουν ξεπεράσει τα όρια και έχουν εξαντλήσει τα δικά μας περιθώρια. Ότι αντί για απειλές από την Τουρκία και την Moody’s επιδιώκει μια έντιμη σχέση με όλους. Ότι με την όποια αρμοδιότητα και ευθύνη του αναθέσει ο ελληνικός λαός στις κάλπες, συνομιλεί με τους πάντες, αλλά δεν είναι συμπαίκτης κανενός. Η οργάνωση του ελληνικού δημοκρατικού χώρου Εφ’ όσον έτσι έχουν τα πράγματα, θα ήταν κρίμα η εκλογή Προέδρων του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να αφορά περιοριστικά στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Τα θέματα πια δεν είναι ποιος θα είναι δεύτερος και ποιος τρίτος στις εκλογές, ποια κομματικά στελέχη δικαιούνται «έξοδο από την εφεδρεία», πως μοιράζονται υπουργεία και άλλα συναφή. Η πρώτης σημασίας δουλειά όποιων Προέδρων αναδείξουν οι κομματικές κάλπες είναι η συμβολή τους στην οργάνωση του ελληνικού δημοκρατικού χώρου. Την ηθική και πολιτισμική βάση, την οριοθέτηση και την κομματική έκφραση του. Ως συνταγή έχει προταθεί η συγχώνευση των κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Ακούγεται ανακουφιστικά απλή, μόνο που δεν είναι αποδεκτή από τα ίδια. Όσο για την χωριστή (κατ’ ευφημισμό αυτόνομη) κάθοδο τους στις εθνικές εκλογές ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με την επαγγελία της μετεκλογικής συνεργασίας… δεν περνάει στο πολιτικό σώμα. «Έχοντας καεί στον χυλό» του Δημοψηφίσματος του 2015, ακόμα  «φυσάει και το γιαούρτι» του σκισίματος των μνημονίων από την μια και της Ευρώπης-σωσίβιο από την άλλη. Ο ελληνικός λαός (πόσο μάλλον η νέα γενιά της πατρίδας μας)  θα έμπαιναν ίσως στον κόπο να κλείσουν την τηλεόραση ή το tablet μόνο για να αξιολογήσουν θετικές και ρεαλιστικές προγραμματικές δεσμεύσεις, εάν τεθούν τέτοιες υπ’ όψη τους. Με την επιφύλαξη της αξιοπιστίας των προσώπων τα οποία εγγυώνται την τήρηση των δεσμεύσεων αυτών.    Πρόεδροι, φροντίστε να αρέσετε! Ευχόμαστε λοιπόν ειλικρινά στα κόμματα της αντιπολίτευσης, κοινοβουλευτικά και μη, με τις όποιες διαδικασίες τους, να σκύψουν στην οργάνωση του ελληνικού δημοκρατικού χώρου ώστε να «βάλουν πλάτη» στην αποκαθήλωση των σημερινών κυβερνώντων και πολιτικών τους κλώνων. Για να γίνει αυτό τα πολλά μικρά τα οποία μας χωρίζουν είναι η ώρα να υποταχθούν στα μεγάλα τα οποία μας ενώνουν. Συζητάμε για συνδρομές από το υστέρημα όλων μας και όχι για ιδιωτικές βλέψεις σε μερίσματα από περίσσευμα το οποίο δεν υπάρχει. Και αυτή η τελευταία ευκαιρία επιβάλλει στους αρχηγούς να επιδείξουν αυταπάρνηση. Να αντέξουν την ώρα της αλήθειας, την ώρα της επιλογής προσώπων τα οποία θα κληθούν να σηκώσουν το πρώτο βάρος της αλλαγής των πραγμάτων. Αν βέβαια τους ενδιαφέρει να ακούσουν… «Ναι Πρόεδροι, αρέσετε!» Αλλά δεν είναι μόνον οι αρχηγοί κομμάτων. ‘Ολοι μας, συμπατριώτες και συλλογικότητες με τις ίδιες αγωνίες για την ζωή μας, έχουμε ανοιχτή πρόσκληση συμμετοχής σ’ αυτό τον καλό αγώνα. Και χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Η οργάνωση του ελληνικού δημοκρατικού χώρου ως «έξοδος κινδύνου» και «σημείο αλλαγής πορείας» είναι ευκαιρία διαθέσιμη τώρα και για λίγο ακόμα. Ας την αδράξουμε πριν εκλείψει!