Τα παιδιά του λαού

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 14.1.23

 

Το παιδί του λαού, ο Νίκος Ξανθόπουλος, περνάει δύσκολες ώρες στην Εντατική. Για να είμαι ειλικρινής, λίγες φορές τον είδα στο σινεμά- ίσως μια και μοναδική – φυσικά   παρέα με τη Μάρθα Βούρτση. Ήταν τότε που  τα έργα   με το φτωχόπαιδο που τα φτιάχνε με την κόρη του αφεντικού ή του πλουσιόπαιδου που έκανε σχέση με τη φτωχιά (πλην τίμια) εργάτρια  είχαν λίγη πέραση, στους κύκλους των φοιτητών και των διανοουμένων.  Η φορά  που ήλθα σε επαφή με τον Ξανθόπουλο ήταν στην Μύκονο, στα  1970. Έπαιζε θυμάμαι μια ταινία μελοδραματική , εγώ έπληττα αφόρητα, οπότε μια στιγμή η προσοχή μου στράφηκε  προς τους θεατές . Και  τι να δώ : Δεν υπήρχε πρόσωπο για πρόσωπο  που να μην ήταν σε κατήφεια, ή που δεν δάκρυζε ή που δεν είχε βάλει κανονικά τα κλάματα….

Με αυτά τα προσόντα ο Νίκος Ξανθόπουλος κατάφερε να γίνει παιδί του λαού : Δεν ζήταγε μια μεταβολή του κοινωνικού καθεστώτος, δεν ζήταγε μια άλλη θέση σ’ αυτή τη ζωή, δεν απομακρύνονταν από τους κοινωνικούς μέσους όρους.  Κι όμως, υπήρχαν  και άλλα παιδιά που πέρασαν σε συνθήκες φτώχειας και κατάφεραν να ξεφύγουν από το κλοιό της ανέχειας .

 

Ο  Πελέ λόγου χάρη, συνήθιζε να παίζει με μια κάλτσα γεμάτη από χαρτί, γιατί δεν μπορούσε να αγοράσει κανονική μπάλα ποδοσφαίρου.

Ακόμη και το ίδιο το όνομά του  -  Πελέ – ήταν μειωτικό και προέρχονταν από τα ανδρικά γεννητικά όργανα ! Τελικά η επιτυχία ήλθε και μάλιστα πολύ νωρίς, που τον καθιέρωσε ως αστέρα του ποδοσφαίρου και  του απέδωσε ένα παγκόσμιο κύπελλο σε ηλικία 18 χρονών. Ο Πελέ  έγινε παιδί του λαού, έγινε ίνδαλμα και αντικείμενο λατρείας, δέχθηκε εν ζωή και μετά θάνατον τις πιο εκπληκτικές μορφές θαυμασμού. Η συνταγή ήταν απλή, παρεμφερής με αυτήν του Ξανθόπουλου.

Ο Έλβις Πρίσλεϋ ήταν και αυτός παιδί του λαού, που ξεπήδησε από μια μεικτή κατάσταση μαύρων και λευκών, παρά το γεγονός ότι πήρε τον απείρως τιμητικότερο  τίτλο του Βασιλέως του Ροκ εντ Ρόλ… Σαν  Elvis the Pelvis(= λεκάνη)  είχε κάτι το σεξουαλικό, που ξετρέλανε τις κοπέλες και ενοχλούσε τους οπαδούς της καθεστηκυίας ηθικής, όμως ήταν χαρακτηρισμός αρκετός  για να τον κατοχυρώσει στην υψηλότερη κλίμακα της λατρείας…..