29.3.2021. Δεν είναι το πέπλο, είναι η Σαλώμη που το φορά και του δίνει υπόσταση για σένα. Πίσω από αυτό το αχνό τριανταφυλλί, απατηλά συναγόμενο ως ελαφρύ κρασί, κρύβεται μία πολύπλοκη οινοποίηση και με την πρώτη γουλιά, αφού έχεις ήδη εντυπωσιαστεί από τη μύτη, νοιώθεις ένα ευχάριστα ηδονικό ρίγος. Είναι η σπάνια περίπτωση που η εγκεφαλικότητα συνευρίσκεται με τον αισθησιασμό σε μια εμπειρία που αναβλύζει αβίαστη, καθώς το γεύμα εξελίσσεται.
Σταφύλι και οινοποίηση
Σονάτα σε 3 μέρη: 1/3 αγιωργίτικο ωριμασμένο σε βαρέλι ακακίας, 1/3 σιρά δεξαμενής με παραμονή στις φίνες οινολάσπες και 1/3 μαυροφίλερο οινοποιημένο σε αμφορέα με τα στέμφυλα σε τουλπάνι-πέπλο να εμβαπτίζονται στο κρασί έως ότου εκχυλίσουν τις επιθυμητές ουσίες και χρώμα. Ορεινό το αγιωργίτικο, από τη Μαντινεία το μαυροφίλερο και το σιρά από τα αμπέλια πέριξ του οινοποιείου στο Μαλαντρένι, όλα πάνω από τα 600 μέτρα με χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις. Μετά γίνεται το χαρμάνι, ομογενοποιούνται οι δεξαμενές και εμφιαλώνεται. Αυτή είναι η εγκεφαλικότητα. Στο ποτήρι έχεις τον φίνο αισθησιασμό.
Το πρέπον φαγητό
Πρόκειται για την τρίτη οινοποίηση, ενώ το κρασί έχει προκαλέσει αίσθηση από την πρώτη. Του 2019 το γνώρισα, φυσικά, στην πρώτη του νιότη, ήθελα όμως να διαπιστώσω πώς πορεύεται και αφού χρονίσει, δεδομένου ότι γνωρίζω τη δουλειά του Γιώργου Σκούρα εδώ και πάνω από 3 δεκαετίες και τον εμπιστεύομαι και στα μη στοιχειώδη, εντάξει Γουάτσον; Υπήρχαν κάτι μεγαλούτσικες γάμπαρες από βάρκα και έκατσα και σχεδίασα λεπτομερώς μία ροζ μακαρονάδα, ετοίμασα τα επί μέρους σχολαστικά, έβαλα τις σουίτες του Duke Ellington στο στερεοφωνικό και ετοίμασα ένα πιάτο αντάξιο του κρασιού. Ο Γουάτσον επιμελήθηκε τα υπόλοιπα.
Το χρώμα έχει σκουρύνει ανεπαίσθητα, μπορείς να το πεις κοραλί, ροδί, μέτριο σομόν ή και τριανταφυλλί. Αν αγοράζεις συχνά τριαντάφυλλα σε διάφορες αποχρώσεις σίγουρα θα βρεθεί μία να του ταιριάζει. Η μύτη έχει ένα άαχ! τριαντάφυλλο, κόκκινο μήλο, μαυροκέρασο, φράουλα, μοσχολέμονο, νεράντζι και κουμ κουάτ, με ένταση και ισορροπία, που αποκαλύπτουν πόσο φίνα έχει εξελιχθεί. Η πρώτη γουλιά γεμίζει το στόμα με κόκκινη ωριμότητα που στη νεότητα του κρασιού ήταν ανεπαίσθητη. Κυριαρχούν το κόκκινο μήλο και το μαυροκέρασο με τη φράουλα να ακολουθεί πλέον ως υποψία, ενώ το μοσχολέμονο, τα πικρόγλυκα νεράντζια και το κουμκουάτ σε συνοδεύουν ως το τέλος της σχεδόν μακράς και σίγουρα απολαυστικής επίγευσης. Η δομή παραμένει σφιχτή, αλλά αέρινη και διαυγής, με την οξύτητα να κρύβεται πίσω από την ένταση και να τυλίγει απαλά όλες τις γεύσεις, υποστηρίζοντάς τες με άνεση απέναντι στο έντονο ουμάμι των γαρίδων. Είναι σαφές πως εάν δεν το έκανε, η ένταση από το ουμάμι θα είχε πάρει το κρασί αμπάριζα. Επίσης, δύσκολο είναι να περιγράψω την απολαυστικότητα του κρασιού ως την τελευταία γουλιά. Θυμάμαι, όμως, πόσο συχνά σταματούσαμε την ταινία που παρακολουθούσαμε για να σχολιάσουμε την εξέλιξη της μύτης, από τριαντάφυλλο σε λουκούμι, ας πούμε. Πόσο ταίριαζε με τις γαρίδες και το εξίσου ισορροπημένο πιάτο, όπου οι αστραπιαία σχεδόν περασμένοι από καυτό λάδι κύβοι της ντομάτας κοντράριζαν τη βαθιά γλυκύτητα της γαρίδας. Δημιουργούσαν ένα σύνολο προορισμένο να συναντήσει το κρασί που εξελισσόταν στο ποτήρι που είχαμε επιλέξει γι’ αυτό όσο περνούσε η ώρα. Ακόμα δυσκολότερο είναι δε να περιγράψω τον κομψό αισθησιασμό του κρασιού και πόσο αγαπά την καλή μουσική.
Εν τέλει…
Πιστός στο στυλ του ο Γιώργος Σκούρας έχει δημιουργήσει ένα ακόμα κρασί που το χαρακτηρίζει η φίνα πολυπλοκότητα. Πιστεύω πως ο αβίαστος χαρακτήρας του τού επιτρέπει να στέκεται δίπλα σε ροζέ παγκόσμιας κλάσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου