|
|
«Γ. ΤΕΡΤΣΕΤΗΣ...... Καὶ ἄλλο
παράδειγμα, κύριοι, θεοσεβείας κατὰ τὸ ἔτος 1822. Ἕνας γενναῖος
στρατιώτης Πελοποννήσιος, γνωστὸς διὰ τὰ πολεμικά του ἔργα εἰς ταῖς
συμπλοκαῖς μὲ τοὺς ἐχθρούς, ἐπῆγε νὰ ἐξομολογηθῇ εἰς ἕνα πνευματικόν,
νὰ λάβῃ τὴν ἁγίαν Μετάδοσιν. Ὁ πνευματικός, ἀφοῦ ἤκουσε ὅλην του τὴν
ἐξομολόγησιν, τοῦ εἶπε:
— Παιδί μου, δὲν ἠμπορῶ νὰ σοῦ δώσω ἄδειαν Κοινωνίας, ἐσκότωσες
ἄνθρωπον.
Ὁ
στρατιώτης τὸ ἔβαψεν, ἐπῆγε κ' ἐπαρεπονέθη εἰς τὸν Δεσπότην τῆς
Μεθώνης· ὁ Δεσπότης τοῦ εἶπε:
— Ἔλα τὴν Κυριακὴν εἰς τὴν λειτουργίαν.
Ἐπῆγε
τὴν ὥραν τῆς Κοινωνίας, ὁ Δεσπότης ὀρθὸς εἰς τὴν μεγάλην θύραν τοῦ ἱεροῦ
μὲ τὸ δισκοπότηρον λέγει τοῦ στρατιώτου:
— Λάβε τὸ δισκοπότηρον, κοινωνήσου μόνος σου· τὰ χέρια σου εἶναι
πλέον ἄξια ἀπὸ τὰ δικά μου νὰ σὲ κοινωνήσουν. Ἡμεῖς διὰ τὴν ἐλευθερίαν
τῆς πατρίδος καὶ δόξαν θεοῦ πολεμοῦμεν μὲ δεήσεις, ἐσεῖς μὲ τὰ στήθη
σας εἰς τοὺς κινδύνους.<»>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου