Τελικά το να «είσαι γάιδαρος», είναι ευχή ή βρισιά;

Tου Μιχάλη Μιχελή*

Τι σχέση μπορεί να έχει η υπομονετική συμπεριφορά του συμπαθητικού γαϊδαράκου, με τα σχέδια του εκσυγχρονισμού αλλά και της αποανάπτυξης, που η οικολογική λογική προκρίνει ως μέσον μιας ήπιας κοινωνικής συμπεριφοράς;

Μπορεί η συγκεκριμένη βρισιά, που στηρίζεται στην καταδίκη της ισχυρογνωμοσύνης του γαϊδάρου ν’ αντιστραφεί, ώστε να μεταβληθεί από λοιδορία σ’  ευχή, αλλά και σύνθημα μιας εναλλακτικής αντίληψης, ούτως ώστε αφ’ ενός ν’ αποκατασταθεί η λαβωμένη τιμή του συμπαθητικού ζώου, ενώ παράλληλα θα βοηθηθεί μέσω της οικολογικής του εργασίας, ν’ αποκτήσει και ο γάιδαρος μια ενεργή συμμετοχή, σε οικολογικές δράσεις;

Υπάρχει τρόπος να βοηθήσουμε τους γαϊδάρους να επιβιώσουν (να βγάλουν τη τροφή τους αξιοπρεπώς), στη σημερινή εποχή της ταχύτητας και της μηχανοποίησης της καθημερινότητας μας;

Τέλος μπορούμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου,  με την οικολογική λογική, την κοινωνική οικονομία, την μείωση των  δαπανών, δίνοντας παραδείγματα σκέψης και δράσης σε μια Ευρώπη, που σε πολλές περιπτώσεις στην μανία της στο να εκσυγχρονιστεί, δεν λογαριάζει την αξιοπρέπεια  ανθρώπων και  ζώων;

Όλα αυτά συμπυκνώνονται σε μια λέξη: «Ανακύκλωση»!

Ένα πρόβλημα δυσεπίλυτο, που όμως αν το δεις διαφορετικά, γίνεται αποτελεσματικό, αλλά και κερδοφόρο, όχι μόνο από τα υλικά που κερδίζεις από την αποκομιδή, αλλά και από τον τουρισμό, που πάει να δει ένα εξαιρετικά ωραίο παράδειγμα.

Το 2006 στην κωμόπολη Καστελμπουόνο της Σικελίας εκλέχτηκε δήμαρχος ο Μάριο Τσίτσερο. Οικολόγος και πανέξυπνος. Είδε λοιπόν, ότι στην πόλη του θα μπορούσε να λύσει το θέμα της ανακύκλωσης (με αντικατάσταση των ειδικών κλάδων),  ενεργοποιώντας μια πρωτοβουλία συλλογής από την πηγή (των προς ανακύκλωση υλικών),  μαζεύοντάς τα, από πόρτα σε πόρτα.

Παράλληλα ήθελε να σώσει τα συμπαθητικά γαϊδουράκια, που κινδυνεύουν μ’ εξαφάνιση, μια και σήμερα ο πολιτισμός μας, τα θεωρεί δυστυχώς άχρηστα.

Οι δημοτικές αρχές προσέλαβαν ανέργους και αγόρασαν γαϊδουράκια, για να μαζεύουν απ’ όλες τις δυσπρόσιτες αλλά ευπρόσιτες περιοχές της πόλης τα υλικά της ανακύκλωσης. Οι πολίτες δέχθηκαν να συμμετέχουν στο σχέδιο αυτό, έχοντας ως κίνητρο την μείωση των δημοτικών τους τελών, μια και ο δήμαρχος βρήκε τον τρόπο να μικρύνει τις δαπάνες των υπηρεσιών καθαριότητας, ενισχύοντας έτσι οικονομικά την πρωτοβουλία των κατοίκων, ως προς την ανακύκλωση.

Αντί λοιπόν ν’ αγοράσει τα ειδικά μικρά φορτηγάκια που μαζεύουν τα σκουπίδια (και τ’ ανακυκλούμενα υλικά) και που στοιχίζουν 30.000 ευρώ, προτίμησε ν’ αγοράσει γαϊδάρους, που η τιμή τους είναι από 700-1000 ευρώ. Αν λοιπόν σ’ αυτά συνυπολογίσεις ότι ένα μηχανοκίνητο όχημα καθαριότητας, έχει ετήσια έξοδα (συντήρησης, ασφάλεια, βλαβών κλπ) γύρω στα 7000 ευρώ, ενώ ο γαϊδαράκος  θέλει το πολύ 2000 ευρώ ετησίως για να συντηρηθεί και να προφυλαχτεί, αντιλαμβάνεσαι από πού βγήκαν τα χρήματα που προσφέρει ο δήμος στους πολίτες, ενώ παράλληλα δεν ρυπαίνει με καυσαέρια την πόλη.

Η επιτυχία της σκέψης είναι επί του πρακτικού πασιφανής. Αυξήθηκε η ανακύκλωση, μίκρυνε η ποσότητα των σκουπιδιών, τα γαϊδουράκια έγιναν σύμβολο μιας εναλλακτικής ανακύκλωσης, μεγάλωσε το κίνημα των «γαϊδάρων στην ανακύκλωση» σε όλη την Ιταλία, επεκτάθηκε στην Ισπανία την Πορτογαλία και στις χώρες του Μακχρέμπ, η πόλης τους Καστελμπουόνο έγινε  τουριστική ατραξιόν, τα διεθνή μέσα μιλάνε για τον έξυπνο δήμαρχο και τον υπομονετικό γαϊδαράκο, που είναι το οικολογικό σήμα μιας εναλλακτικής προσέγγισης στα περιβαλλοντικά προβλήματα, επαινέθηκε η πρωτοβουλία από τις οργανώσεις προστασίας των ζώων, γιατί υπάρχει σεβασμός στα εργασιακά δικαιώματα του γαϊδάρου, σώζεται η επιβίωση του γαϊδάρου ως είδος, ενώ παράλληλα δίνεται κι ένα μήνυμα σε όλους εκείνους που σέβονται τις ιδέες της οικολογικής ισορροπίας και της αποανάπτυξης.

Επειδή λοιπόν ο δήμαρχος Μάριο Τσίτσερο είναι έξυπνος, έχρησε τον γάιδαρο ως το σήμα κατατεθέν μιας διαφορετικής Ευρώπης. http://youtu.be/GSPjaStk6oc

 *καλό καλοκαίρι !