Είμαι σ’ ένα
νεκρόδειπνο μεταξύ ποιητών
Πλήττω και
γλιστρώ αργά κάτω από το τραπέζι
Εδώ κρύβεται μια
απόκοσμα όμορφη έφηβος
-η
Ποίηση
-«Ο κόσμος μας
είναι νεκρός» ψιθυρίζω
-«Ο κόσμος σας
είναι το ποίημά μου
Και σεις, πίδακες
λέξεων».
Της κάνω έρωτα
σφίγγοντας τους μικρούς γλουτούς της
Είναι σε
έκσταση
Απ’ το στόμα της
διαφεύγουν φυσαλίδες μικρόκοσμων
Γύρω μας τα
πράγματα εξανεμίζονται
Μένει η αρχική ηχώ των ονομάτων
τους.
Το τραπέζι
παραδέρνει στο διάστημα
Με τους ποιητές
επάνω του
Από τα χάσκοντα
στόματά τους
Δέσμες φωτός
εξερευνούν το μέγα άγνωστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου