Περί αηδίας

Διήγημα του  Γιάγκου Ράπτη

Καθόμουν στην αίθουσα αναμονής μιας ουρολογικής πολυκλινικής , παραδομένος σε διάφορες σκέψεις .Η κυρία απέναντί μου ήταν  ενδιαφέρουσα, με γλυκούς τρόπους, αλλά πως μπορεί να προχωρήσει κανείς  σε μια σχετική  φαντασίωση όταν το κρισιμότερο των οργάνων χαρακτηρίζεται από αιματουρίες και συχνοουρίες… Αναπολούσα το παλιό χρώμα των ούρων μου, που ήταν διαυγή και πεντακάθαρα, όταν για κάποιο ακαθόριστο λόγο ο νους μου πήγε σε μια συνέντευξη ενός από τους Μπητλς, στη δεκαετία του 60….Ρώταγαν  λοιπόν – μάλλον τον  Τζωρτζ Χάρισον  -  πως έβγαζε τα προς το ζην πριν από τη περίοδο της δημιουργίας του διάσημου συγκροτήματος. Κι ο Χάρισον απάντησε, ότι   πουλούσε σάντουϊτς έξω από το σιδηροδρομικό σταθμό του Λίβερπουλ, αλλά μισούσε τη δουλειά αυτή τόσο  ώστε άνοιγε καμιά φορά τα σάντουϊτς, έφτυνε μέσα και συνέχιζε να τα πουλάει, σα να μη τρέχει τίποτε….

Κι ενώ  προσπαθούσα ακόμη να φανταστώ  το σιδηροδρομικό σταθμό και την ηδονή των καταναλωτών σάντουϊτς από τη προσθήκη αυτού του διολισθητικού εκκρίματος,  με τις τόσες ευεργετικές για το άτομο ιδιότητες- κατά πως βεβαιώνει και η Βικιπαίδεια-  ο νους μου ξαναπήγε στα παλιά- καλά ούρα μου : Ήταν τόσο λευκά, που  θα μπορούσα κάλλιστα να τα βάζω σε αξιοπρεπή φυαλίδια, να τα αφήνω στο ψυγείο  και στη συνέχεια να τα σερβίρω στους επισκέπτες μου,  ως μεταλλικά νερά μιας ιδιαίτερης πηγής, γνωστής σε ελάχιστους ειδήμονες…..

http://oikologein.blogspot.gr/2013/05/and-dry-bread.html http://oikologein.blogspot.gr/2013/09/blog-post_16.html