Εκδήλωση-αφιέρωμα σε έναν ενοχλητικό και άτακτο κύριο…

Για τον Βασίλη Ραφαηλίδη θα μιλήσουν την Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου στις 8μμ στο ''Καφέ-Σινέ'' (δυτική παραλία Καλαμάτας) οι  Γιάννης Τριάντης, δημοσιογράφος και Τάσος Μανδραπίλιας, υποψήφιος διδάκτωρ Φιλοσοσφίας, σε μια εκδήλωση που διοργανώνει το βιβλιοπωλείο ''Λυμπερόπουλος'' και οι εκδόσεις ''Αιγόκερως'', με συντονιστή τον Βασίλη Χάντζο και  με αφορμή τη 13^η επέτειο του θανάτου του …

 

  Για τον Βασίλη Ραφαηλίδη γράφει ο  Γιάννης Σολδάτος, συγγραφέας και φίλος του : 

 

...Δεν του στοίχιζε τίποτε, όταν κάτι πήγαινε στραβά στην αντίληψή του κι έχοντας διαγράψει απ' το λεξιλόγιό του τη λέξη ''ανοχή'', ν' αλλάζει εύκολα θέση.Όποια σημαία κι αν υπηρέτησε, την υπηρέτησε από τη σκοπιά του αναρχικού σαρκασμού, κουβαλώντας όμως το τεράστιο απόθεμα γνώσεων που του παρείχε η αστική κουλτούρα.

...Τούτος ο άνθρωπος άντεχε τις αντιθέσεις.Ήξερε καλά το καλό και το κακό δίπολο του Λωτρεαμόν και γι' αυτόν μετρούσαν μόνο τ' αριστουργήματα και οι τραγέλαφοι.Οι γκρίζες ζώνες είναι αμελητέες ποσότητες, δεν ασχολήθηκε μαζί τους.

...Συνέχισε να μιλάει για κουλτούρα γιατί είχε κουλτούρα.

...Ο Ραφαηλίδης ήταν από τους τελευταίους ''αναγεννησιακούς'' που δεν αρκέστηκε στο ρόλο του δασκάλου.Ανατάραξε το τέλμα του κάθε λογής σκοταδισμού.Οι αμύντορες της ημιμάθειας του προκαλούσαν αλλεργία.Αρεσκόταν να τους προκαλέι, να τους ρεζιλεύει, να τους εξευτελίζει, αφού όλοι αυτοί δεν κατέχουν από λόγια ορθά και διαλεκτική.Ήταν ασκητής του πνεύματος.

...Ας έχουμε μαζί μας σαν εφόδια την ειρωνία και το χιούμορ του όταν θυμόμαστε και θέλουμε να μιλήσουμε για το έργο και την προσωπικότητα του Βασίλη.

 

Εγώ προσωπικά διατηρώ  τη μνήμη του Ραφαηλίδη ως «τύπου» αυθεντικού, απολύτως διακριτού  από κάποιους  φλούφληδες της σήμερον, που το παίζουν διανοούμενοι…Δυο στοιχεία από τη προσωπικότητά του μου εγχαράχθηκαν ιδιαίτερα :

Το ένα αφορούσε  τη στάση του το πρώτο διάστημα της πτώσης του «υπαρκτού», όταν αρθρογραφούσε κάργα υπερήφανος γιατί είχε υποστηρίξει με πάθος αυτό που είχε υποστηρίξει. Είχε την έπαρση  τζογαδόρου που έπαιξε και έχασε «τα ρέστα» του αλλά  αποχαιρετούσε την «Αλεξάνδρειά» του χωρίς των δειλών τα παρακάλια και παράπονα… Το ύφος του κατηύγαζε    σε σχέση με τη στάση κάποιων Αριστερών  της εποχής εκείνης, που άναβαν κεράκια στην υπόθεση λέγοντας   «ευτυχώς ,  δεν κερδίσαμε στον εμφύλιο»….

 

Το δεύτερο αφορούσε  μια  ομιλία του  σε εκδήλωση με θέμα «Κινηματογράφος και Πόλη», που έγινε στην Καστοριά το 1996,  στην οποία συμμετείχα κι εγώ. Εκεί ο Ραφαηλίδης ομολόγησε  «στα ίσα» ότι εξώθησε σε αυτοκτονία έναν κληρικό που ήταν ομοφυλόφιλος . Θα έλεγα μάλιστα, ότι το καυχήθηκε.

Έμεινα άναυδος, και ομολογώ ότι ακόμη  τα έχω   με τον εαυτό μου γιατί δεν τον έκραξα, όπως του άξιζε….