«Eυρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας» και μπλα-μπλα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 14.9.13

 

Η «Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας» είναι το διάδοχο και εν πολλοίς «ξενέρωτο» μόρφωμα  μετά  τις παλιές ευθύβολες «Ημέρες χωρίς αυτοκίνητο» ή «Πόλεις χωρίς αυτοκίνητο», που αποτέλεσαν προϊόν του διεθνούς οικολογικού κινήματος στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η συγκεκριμένη μετέλιξη – από το 2002 και εντεύθεν -  ήταν προϊόν πιέσεων του αυτοκινητιστικού  λόμπυ : Του οποίου η επηροή  ήταν ορατή  πριν από τριάντα χρόνια στον  Αντώνη Τρίτση,  σε αντίθεση με την πεποίθηση ορισμένων  κοκορόμιαλων  ότι η κυριαρχία του ΙΧ στις πόλεις είναι αποτέλεσμα ενός μαζικού ανορθολογισμού,  «θεραπεύσιμου»  με την περιβαλλοντική εκπαίδευση …

 

Στην Ελλάδα το αυτοκινητιστικό λόμπυ προσπάθησε  να αποτρέψει τη θέσμιση του αθηναϊκού δακτυλίου και της εκ περιτροπής κυκλοφορίας (Μάϊος 1982).  20 χρόνια αργότερα , αναγγελλόταν στην Έκθεση Θεσσαλονίκης από τον Σημίτη  η ενίσχυση των οχημάτων υψηλού κυβισμού .  Το  αποτέλεσμα ήταν η   εμφάνιση  θηριωδών τζιπ χωρίς το παραμικρό ίχνος λάσπης σε όλα τα ελληνικά γεωγραφικά ύψη και πλάτη – από Κολωνακίου μέχρι Κολοπετεινίτσας -  με  «παράπλευρες»  συνέπειες την επιδείνωση του εμπορικού ισοζυγίου,  την παγίωση ενός πνεύματος ανέμελης σπατάλης και  την περαιτέρω   γκλαμουροποίηση της κατανάλωσης….

 

Οι παράγοντες της ΕΕ  ανέκαθεν είχαν  προτίμηση στις ανώδυνες θεσμίσεις.  Επιθυμία τους ήταν  η διάχυση της συζήτησης για τις επιπτώσεις του ΙΧ  σε μια απεραντολογία για την «βιώσιμη κινητικότητα» - όρο εξόχως παραπλανητικό δεδομένου ότι  το πρόβλημα έγκειται στην «ορθολογική κινητικότητα», που αποφέρει τη μεγαλύτερη δυνατή «είσπραξη»  χρήσεων με τις μικρότερες κατά το δυνατόν μετακινήσεις…. Από τη μια πλευρά εκτοπιζόταν  ο αιχμηρός αγωνιστικός  λόγος που απαιτούσε  περιορισμό της αυτοκινητιστικής ασυδοσίας στις περιοχές μεγάλης πληθυσμιακής πυκνότητας, από την άλλη πλευρά εξασθενούσε ο οραματικός - ολιστικός  λόγος για την μετεξέλιξη της πόλης σε  αυλή των θαυμάτων. Ο Samuel Johnson, Άγγλος λόγιος του 18^ου αιώνα, έλεγε ότι αν κάποιος βαριέται στο Λονδίνο τότε βαριέται τη ζωή, γιατί το Λονδίνο έχει ότιδήποτε  η ζωή μπορεί να προσφέρει : Στον 21^ο αιώνα αυτό  θα μπορούσε να ισχύσει στις υπαρκτές πόλεις  με την εξαιρετική   πυκνότητα χρήσεων, αν μεταξύ άλλων περιοριζόταν η παρασιτική και αγχογόνα υπερχρησιμοποίηση του ιδιωτικού μεταφορικού μέσου…

 

 Το αστικό περιβάλλον καθορίζει τους πολίτες – σε ένα κάποιο βαθμό. Αλλά η σχέση είναι αμφίδρομη :  Οι πολίτες ως πεζοί ,  προσλαμβάνουν τα τοπία και τις λειτουργίες της πόλης ευχερέστερα, και  επομένως συγκροτούν  εναλλακτικές ή  ανατρεπτικές κρίσεις για την αισθητική και τη λειτουργικότητα.  Η «Πόλη των πεζών» είναι  φυσική μετεξέλιξη της πραδοσιακής οικολογικής συνθηματολογίας («Πόλεις χωρίς αυτοκίνητο»), ενώ η «Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας» είναι υποβάθμιση του όλου ζητήματος, στην εποχή της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας και της διαπλεκόμενης οικολογίας …..