Υπερωκεάνια ναυσιπλοϊα

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 12.8.23

Από το διαδίκτυο μαθαίνουμε ότι δυο Ιαπωνικές εταιρείες σε συνεργασία με ένα πανεπιστήμιο  προχώρησαν  στο Wind Hunter Project, δηλαδή σε ένα σχέδιο αξιοποίησης του ανέμου από   πλοίο , που θα χρησιμοποιεί αιολική ενέργεια και θα παράγει υδρογόνο από θαλασσινό νερό.

Το Wind Hunter  θα χρησιμοποιεί τα πανιά για την κίνηση  και την ίδια στιγμή θα παράγει υδρογόνο ,το οποίο θα αποθηκεύεται. Όταν ο άνεμος είναι ασθενής, το πλοίο θα χρησιμοποιεί αυτό το υδρογόνο ως καύσιμο .

Η ιδέα της αξιοποίησης αιολικής ενέργειας για την κίνηση των πλοίων δεν είναι ιδιαίτερα  νέα. To 1983  οι  Sunday Times του Λονδίνου παρουσίαζαν ένα ιστιοφόρο «νέου τύπου», μήκους 32 μέτρων και πλάτους 8,5, με πανιά από νήματα πολυεστέρα  και σκαρί με επένδυση χάλυβα, χωρητικότητας 10.000 κόρων, που  μπορούσε να αξιοποιεί  την αιολική ενέργεια για υπερπόντιες μάλιστα μεταφορές. Τότε  η υπόθεση μιας  ιστιοπλοϊας για "παραγωγικούς" σκοπούς  φαινόταν  ρετρό, δεδομένου ότι  και τα πλέον εξελιγμένα ιστιοφόρα Clipper είχαν ηττηθεί ως μεταφορικά μέσα από τα ατμόπλοια του τέλους του 19^ου αιώνα.

Όμως  στην εποχή του θερμοκηπίου η υπόθεση επανέκαμψε  επηυξημένη και βελτιωμένη,  με χαρακτηριστικά δημοσιεύματα όπως αυτό Καθημερινής   - που αναφερόταν στην αξιοποίηση  ειδικών συνθετικών ιστίων ρυθμιζόμενων από υπολογιστή   από μεγάλα ποντοπόρα σκάφη,  παράλληλα με τις ντηζελομηχανές ....

 Σε ορισμένα όρια, η «διάχυση» των αιολικών εφαρμογών στην οικονομία   αποτελεί θετική  πρόκληση προς το περιβάλλον . Όμως  το ίδιο  δεν ισχύει με την υπερσυγκέντρωση των γιγαντιαίων ανεμογεννητριών,  που προορίζονται για τους ορεινούς όγκους ή για  οικολογικά και ιστορικά  σημαντικές περιοχές : Που κατακερματίζουν τοπία και οικοσυστήματα, που εισάγουν παράταιρες  και γιγαντοειδείς δομές  στη φύση, που συνεπιφέρουν πυλώνες , υποσταθμούς για τη μεταφορά του ρεύματος και  πυκνά οδικά δίκτυα στις κορυφές των βουνών.

Η  Ελλάδα   με τα 16.000 χιλιόμετρα των ακτών της πολλαπλασιασμένα επί το εύρος των  χωρικών της υδάτων (16000Χ 6 ή 12 μίλια, κατά περίπτωση, επομένως με τις 200.000  περίπου  τετρ. χιλιόμετρα «ωφέλιμου» επιθαλάσσιου χώρου) θα μπορούσε  να διαθέσει πάμπολλες επιθαλάσσιες εκτάσεις για αιολικές συστοιχίες. Και όμως,  κάποιοι επιμένουν να της λανσάρουν λύσεις «Σταλινογοτθικές» -   θα έλεγα χρησιμοποιώντας έναν παλιό-καλό προσδιορισμό της συγκεντρωτικής γιγαντοαρχιτεκτονικής. Οι νέοι Προκρούστες  επιδιώκουν να φέρουν την ελληνική φύση στα μέτρα των κερδών τους – αδιαφορώντας για τις ζημιές…