[…] Λίγα χρόνια νωρίτερα, στα μέσα της δεκαετίας του ’50, ο
Γκρέινιερ είχε πληρώσει εισιτήριο δέκα σεντς για να δει τον Πιο Χοντρό
Άνθρωπο στον Κόσμο, ο οποίος ήταν ξαπλωμένος σε ένα ντιβάνι μέσα σ’
ένα τροχόσπιτο που τον πήγαινε από πόλη σε πόλη. Για να βάλουν τον Πιο
Χοντρό Άνθρωπο στον Κόσμο πάνω στο ντιβάνι χρειάστηκε να ξηλώσουν
τη σκεπή του τροχόσπιτου και να τον κατεβάσουν με γερανό.
Ζύγιζε κοντά τετρακόσια πενήντα κιλά. Καθόταν εκεί, πελώριος και
κάθιδρος, με μουστάκι και γένι κι έναν χρυσό χαλκά στο αυτί σαν πειρατής,
φορούσε ένα χρυσό λαμέ σορτσάκι και τίποτε άλλο και η σάρκα του
απλωνόταν σε ολόκληρο το ντιβάνι και ξεχείλιζε και κρεμόταν προς το
πάτωμα σαν ακινητοποιημένος καταρράχτης, ενώ απ’ όλον αυτό το σωρό εξείχαν
το κεφάλι και τα χέρια και τα πόδια του. Ο κόσμος στηνόταν στην
ουρά για να φτάσει μέχρι την ανοιχτή πόρτα και να ρίξει μέσα μια ματιά.
Έλεγε σε όλους να δώσουν μια δεκάρα για να πάρουν μια φωτογραφία του
από ένα πάκο δίπλα στο παράθυρο.
Προς
το τέλος της μακράς ζωής του ο Γκρέινιερ μπέρδευε τη σειρά των
περασμένων γεγονότων κι ήταν βέβαιος πως η μέρα που είχε δει τον Πιο Χοντρό
Άνθρωπο στον Κόσμο –εκείνο το βράδυ– ήταν η ίδια μέρα που είχε σταθεί
στην Τέταρτη Οδό στο Τρόυ της Μοντάνα, σαράντα δύο χιλιόμετρα ανατολικά
της γέφυρας, κι είχε δει το βαγόνι που μετέφερε τον παράξενο νεαρό
χωριάτη τραγουδιστή, τον Έλβις Πρίσλεϋ. Το ιδιωτικό τραίνο του Πρίσλεϋ
για κάποιο λόγο είχε κάνει στάση, ίσως για επισκευές, σε τούτη τη μικρή
πόλη που δεν είχε καν δικό της σταθμό. Ο διάσημος νεαρός είχε φανεί
για λίγο στο παράθυρο και σήκωσε το χέρι για να χαιρετήσει, όμως ο
Γκρέινιερ βγήκε από το μπαρμπέρικο στην απέναντι πλευρά του δρόμου λίγο
πιο μετά και δεν πρόλαβε να τον δει. Του το είπαν όμως οι κάτοικοι της
πόλης που περίμεναν εκεί στο σούρουπο, στην άκρη του δρόμου, ενώ
ακουγόταν ο υπόκωφος ήχος της ντιζελομηχανής στο ρελαντί, μιλώντας
χαμηλόφωνα ή και καθόλου, με τα πρόσωπα στραμμένα στο μυστήριο και το
μεγαλείο ενός νέου τόσο μόνου εκεί ψηλά.
Ο
Γκρέινιερ είχε κάποτε δει κι ένα άλογο-θαύμα, είχε δει κι ένα
αγόρι-λύκο, κι είχε πετάξει στον αέρα μ’ ένα διπλάνο το 1927. Η ιστορία
της ζωής του είχε ξεκινήσει με ένα δρομολόγιο του τραίνου που δεν
μπορούσε να ανακαλέσει, και τελείωσε την ώρα που καθόταν και περίμενε έξω
από ένα τραίνο μέσα στο οποίο ήταν ο Έλβις Πρίσλεϋ.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου