Ο Σαββόπουλος και οι Beatles

 

 

Του Γιάννη Σχίζα
 

 

Έλεγε ο Σαββόπουλος στον Βύρωνα Κριτζά, σε μια παλιά συνέντευξη, εν όψει της εμφάνισής του στη μουσική σκηνή Gagarin  :

«Αυτά που έλεγα ή έκανα άλλες φορές γίνονταν αποδεκτά και άλλες φορές καθόλου. Δεν ήμουν πάντοτε δημοφιλής. Και ξέρετε, είμαι περήφανος για αυτό το πράγμα. O Dylan έλεγε ότι «τροβαδούρος που δεν τον προγκάνε, δεν είναι άξιος λόγου». Επομένως δεν είναι εύκολο να σταθώ στο «εναλλακτικός» ή στο «καθεστωτικός». Είμαι όπως είστε εσείς, ή όπως όλος ο κόσμος»…..

 

 Δεν είναι γενικά αποδεκτός, δεν έχει εξαιρεθεί της πρόγκας,  δεν  είναι ούτε εναλλακτικός ούτε καθεστωτικός ο Νιόνιος – ok.  Δεν  μας λέει όμως  τι είναι σε σχέση με  τα προβλήματα που υπάρχουν στον περίγυρό του, στην τρέχουσα ελληνική κατάσταση :  Δηλαδή στον  χώρο της αξιότιμης πελατείας του, σε τελευταία ανάλυση. Tώρα τελευταία όμως μας προέκυψε μια προαναγγελθείσα ταυτότητα : Είναι με τον Μητσοτάκη, γιατί πρέπει η χώρα να έχει σταθερή κυβέρνηση… Αυτό έρχεται από τα παλιά , τουλάχιστον αφότου είχε  δηλώσει ότι του αρέσει ο τρόπος που ντύνεται ο Μητσοτάκης.

Εγώ πάντως θυμήθηκα τους Beatles, που στον κολοφώνα της επιρροής των  – τότε κοντά που αυτοπροσδιορίζονταν ως δημοφιλέστεροι κι από το Χριστό ! – όταν  τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά για την αγγλική φτωχολογιά στο σύνολό της, έγραφαν τραγούδια όπως  για κάποια  Ελεάνορ Ρίγκμπυ

 :  Που μάζευε το ρύζι από το πάτωμα της εκκλησίας, μετά τους γάμους, προφανώς για να το κάνει σούπα…. Ή  για κάποιον  Δρα. Ρόμπερτς του Βρετανικού συστήματος υγείας, που σε έκανε καλά χωρίς να δίνεις δεκάρα…. Ή για το φορομπηχτικό σύστημα της εποχής , με το περίφημο  τραγούδι  “Taxman” – ελληνιστί ο φορατζής  -  που έβαζε χέρι στους πάντες και στα   πάντα, προκαλώντας την αγανάκτηση των ίδιων των καλλιτεχνών αλλά και του ευρύτερου κοινού.

Και σκεπτόμουν ότι ένας φτασμένος καλλιτέχνης δεν έχει οπωσδήποτε ανεπτυγμένο κριτήριο για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, όμως δεν μπορεί παρά  η τέχνη του να αφουγκράζεται τη ζωή, να ασχολείται με  τη «λάντζα» της καθημερινότητας,  να είναι χειροπιαστή, ρεαλιστική, προσηλωμένη στη κοινωνία..  Ότι η  τέχνη  μπορεί να  τον εκτοξεύει στον ουρανό της φαντασίας  ακόμη και χωρίς παρέμβαση στη «μεγάλη πολιτική», που  γίνεται αντιληπτή ως κολακεία προς τον ισχυρό…