Ἴ­τα­λο Καλ­βί­νο :Ἡ πε­ρι­πέ­τεια ἑ­νὸς κα­κο­ποι­οῦ (L'avventura di un bandito)

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΣΕ ἦ­ταν νὰ μὴν πια­στεῖ ἀ­μέ­σως. Ὁ Τζὶμ χώ­θη­κε στὸ κού­φω­μα μιᾶς πόρ­τας καὶ πε­ρί­με­νε. Γιὰ μιὰ στιγ­μὴ φά­νη­κε ὅ­τι οἱ ἀ­στυ­νο­μι­κοὶ σκό­πευ­αν νὰ συ­νε­χί­σουν νὰ τρέ­χουν ἴ­σια μπρο­στά τους, ἀλ­λὰ ξαφ­νι­κὰ ἄ­κου­σε τὰ βή­μα­τά τους νὰ γυ­ρί­ζουν πί­σω, νὰ στρί­βουν σ' ἕ­να στε­νό. Πε­τά­χτη­κε ἀ­μέ­σως ἔ­ξω μὲ ἀ­νά­λα­φρες, με­γά­λες δρα­σκε­λι­ές.           — Ἀ­κί­νη­τος ἢ πυ­ρο­βο­λοῦ­με, Τζίμ!           «Μπρά­βο ρὲ πα­λι­κα­ρά­κια, πυ­ρο­βο­λῆ­στε!» ψι­θύ­ρι­σε ὁ Τζίμ, ἀλ­λὰ ἦ­ταν κι­ό­λας ἐ­κτὸς πε­δί­ου βο­λῆς, μὲ τὰ πό­δια του νὰ φτε­ρου­γί­ζουν πά­νω ἀ­πὸ τὰ πέ­τρι­να σκα­λο­πά­τια, στὸ λα­βύ­ριν­θο τῶν στε­νῶν σο­κα­κι­ῶν τῆς πα­λιᾶς πό­λης. Στὴν πα­λιὰ βρύ­ση πή­δη­ξε τὸ κάγ­κε­λο τῆς σκά­λας καὶ βρέ­θη­κε σὲ μιὰ στο­ὰ ποὺ γι­γάν­τω­νε τὸ θό­ρυ­βο τῶν βη­μά­των του.           Ὅ­λα τὰ γνω­στὰ μέ­ρη ποὺ μπο­ροῦ­σε νὰ σκε­φτεῖ ἔ­πρε­πε νὰ ἀ­πο­κλει­στοῦν: δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ πά­ει οὔ­τε στὴ Λό­λα, οὔ­τε στὴ Νίλ­ντε, οὔ­τε στὴ Ρε­νέ. Τοῦ­τοι, σὲ λί­γο, θὰ ἔ­φτα­ναν παν­τοῦ, θὰ χτύ­πα­γαν ὅ­λες τὶς πόρ­τες. Ἦ­ταν μιὰ γλυ­κιὰ νύ­χτα, μὲ σύν­νε­φα τό­σο φω­τει­νὰ πά­νω ἀ­πὸ τὶς στέ­γες καὶ τὶς κα­μά­ρες ποὺ ἔ­λε­γες πὼς ἦ­ταν μέ­ρα.           Μό­λις ξε­γλί­στρη­σε στοὺς με­γά­λους δρό­μους τῆς νέ­ας πό­λης, ὁ Μά­ριο Ἀλ­μπα­νέ­ζι, ὁ ἐ­πο­νο­μα­ζό­με­νος Τζὶμ Μπο­λε­ρό, στα­μά­τη­σε γιὰ λί­γο νὰ τρέ­χει καὶ ἔ­σπρω­ξε πί­σω ἀ­πὸ τὰ αὐ­τιὰ του τὰ μαλ­λιὰ ποὺ τοῦ εἶ­χαν πέ­σει μπρο­στὰ στοὺς κρο­τά­φους. Δὲν ἀ­κου­γό­ταν τί­πο­τα, οὔ­τε ἕ­να βῆ­μα. Μὲ προ­σο­χή, ἀλ­λὰ καὶ ἀ­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, πέ­ρα­σε στὴν ἄλ­λη με­ριὰ τοῦ δρό­μου, ἔ­φτα­σε στὴν ἐ­ξώ­πορ­τα τῆς Ἀρ­μάν­τα, ἀ­νέ­βη­κε τὶς σκά­λες. Τέ­τοι­α ὥ­ρα, σί­γου­ρα, δὲ θὰ εἶ­χε κα­νέ­να στὸ σπί­τι καὶ θὰ κοι­μό­ταν. Ὁ Τζὶμ χτύ­πη­σε μὲ δύ­να­μη τὴν πόρ­τα της.           — Ποι­ὸς εἶ­ναι; ἀ­κού­στη­κε ὑ­στέ­ρα ἀ­πὸ λί­γο μιὰ θυ­μω­μέ­νη ἀν­τρι­κὴ φω­νή. Τέ­τοι­α ὥ­ρα ὁ κό­σμος κοι­μᾶ­ται... Ἦ­ταν ὁ Λι­λίν.           — Ἄ­νοι­ξε μιὰ στιγ­μὴ Ἀρ­μάν­τα, ἐ­γὼ εἶ­μαι, ὁ Τζίμ, ἀ­πάν­τη­σε αὐ­τὸς μὲ σι­γα­νὴ ἀλ­λὰ σί­γου­ρη φω­νή.           Ἡ Ἀρ­μάν­τα στρι­φο­γύ­ρι­σε στὸ κρε­βά­τι της:           — Ἔ­λα, Τζίμ, κοῦ­κλε μου, ἀ­νοί­γω ἀ­μέ­σως, ρὲ εἶ­ναι ὁ Τζίμ. Ψά­χνει κον­τὰ στὸ κρε­βά­τι της γιὰ τὸ κουμ­πὶ πού ἀ­νοί­γει αὐ­τό­μα­τα τὴν πόρ­τα, τὸ πα­τά­ει.            Ἡ πόρ­τα ἀ­νοί­γει ὑ­πά­κου­η. Ὁ Τζὶμ προ­χω­ρεῖ στὸ δι­ά­δρο­μο, μὲ τὰ χέ­ρια στὶς τσέ­πες καὶ μπαί­νει στὸ δω­μά­τιο. Τὸ σῶ­μα τῆς Ἀρ­μάν­τα κά­τω ἀ­πὸ τὰ σεν­τό­νια μοιά­ζει νὰ πιά­νει ὁ­λό­κλη­ρό τὸ κρε­βά­τι. Στὸ μα­ξι­λά­ρι, τὸ ἄ­βα­φτο πρό­σω­πο, κά­τω ἀ­πὸ τὴ μαύ­ρη φράν­τζα, δεί­χνει τὶς σα­κοῦ­λες καὶ τὶς ρυ­τί­δες του. Λί­γο πιὸ πέ­ρα, σὰν νὰ ἦ­ταν χω­μέ­νος ὁ­λό­κλη­ρος μέ­σα σὲ μιὰ πτυ­χὴ τῆς κου­βέρ­τας, ἦ­ταν ξα­πλω­μέ­νος ὁ σύ­ζυ­γος τῆς Λι­λίν, μὲ τὴ μι­κρο­κα­μω­μέ­νη χλω­μή του φά­τσα, ἕ­τοι­μος νὰ πα­ρα­δο­θεῖ πά­λι στὸν ὕ­πνο ποὺ τοῦ δι­α­κό­ψα­νε.           Ὁ Λι­λὶν πρέ­πει νὰ πε­ρι­μέ­νει νὰ φύ­γει καὶ ὁ τε­λευ­ταῖ­ος πε­λά­της· γιὰ νὰ μπο­ρέ­σει νὰ μπεῖ στὸ κρε­βά­τι καὶ νὰ βρεῖ δι­έ­ξο­δο στὸν ὕ­πνο, τὸ μό­νο πράγ­μα ποὺ τοῦ γε­μί­ζει τὶς τεμ­πέ­λι­κες μέ­ρες του. Δὲν ὑ­πάρ­χει τί­πο­τα στὸν κό­σμο ποὺ νὰ ξέ­ρει ἢ νὰ θέ­λει νὰ κά­νει ὁ Λι­λίν. Ἀρ­κεῖ νὰ ἔ­χει νὰ κα­πνί­ζει καὶ εἶ­ναι ἥ­συ­χος. Ἡ Ἀρ­μάν­τα δὲν μπο­ρεῖ νὰ πε­ῖ ὅ­τι ὁ Λι­λὶν τῆς κο­στί­ζει τί­πο­τα σπου­δαῖα πράγ­μα­τα, χώ­ρια ἀ­πὸ τὰ κου­τιὰ τὸν κα­πνὸ ποὺ κα­πνί­ζει ἀ­πὸ τὸ πρω­ὶ ὣς τὸ βρά­δυ. Βγαί­νει τὸ πρω­ὶ μὲ τὸ κου­τί του, πά­ει στὸν πα­που­τσή, στὸν πα­λια­τζή, στὸν κα­πνο­δο­χο­κα­θα­ρι­στή, τυ­λί­γει τὸ ἕ­να τσι­γα­ρό­χαρ­το με­τὰ τὸ ἄλ­λο, κα­θι­σμέ­νος σ' ἐ­κεῖ­να τὰ σκα­μνά­κια ποὺ ἔ­χουν ὅ­λα τὰ μα­γα­ζιά, μὲ τὰ με­γά­λα σὰν τοῦ κλέ­φτη χέ­ρια του ἀ­κουμ­πι­σμέ­να πά­νω στὰ γό­να­τά του, μὲ ἐ­κεῖ­νο τὸ ψό­φιο βλέμ­μα του, ἀ­κού­γον­τας πάν­τα ὅλο τὸν κό­σμο σὰν νά '­ταν χα­φι­ές, χω­ρὶς νὰ συμ­με­τέ­χει σχε­δὸν πο­τὲ σὲ κα­μιὰ συ­ζή­τη­ση, πα­ρὰ μό­νο μὲ κά­ποι­ες σύν­το­μες φρά­σεις κι ἐ­κεῖ­να τὰ ἀ­να­πάν­τε­χα στρα­βο­μου­τσού­νι­κα κί­τρι­να χα­μό­γε­λά του. Τὸ βρά­δυ, ὅ­ταν καὶ τὸ τε­λευ­ταῖ­ο μα­γα­ζὶ κλεί­σει, πά­ει στὸ κα­πη­λει­ὸ κι ἀ­δειά­ζει ἕ­να λί­τρο, κα­πνί­ζει ὅσα τσι­γά­ρα τοῦ ἀ­πο­μέ­νουν, μέ­χρι νὰ κα­τε­βά­σουν κι ἐ­κεῖ τὰ ρο­λά. Βγαί­νει· ἡ γυ­ναί­κα του ἀ­κό­μα κό­βει βόλ­τες στὸ δρό­μο μὲ τὸ ἐ­φαρ­μο­στὸ φό­ρε­μα καὶ τὰ πρη­σμέ­να πό­δια της μέ­σα στὰ στε­νὰ γο­βά­κια. Ὁ Λι­λὶν ἐμ­φα­νί­ζε­ται, τῆς σφυ­ρί­ζει σι­γά, ψι­θυ­ρί­ζει κά­ποι­α φρά­ση γιὰ νὰ τῆς πεῖ πὼς εἶ­ναι ἀρ­γά, νὰ πά­ει γιὰ ὕ­πνο. Ἐ­κεί­νη, χω­ρὶς νὰ τὸν κοι­τά­ξει, πά­νω στὸ σκα­λὶ τοῦ πε­ζο­δρο­μί­ου σὰν πά­νω σὲ σκη­νὴ θε­ά­τρου, τὸ στῆ­θος συμ­πι­ε­σμέ­νο στὸ σου­τι­έν, τὸ γέ­ρι­κο σῶ­μα σ' ἐ­κεῖ­νο τὸ κο­ρι­τσί­στι­κο φο­ρε­μα­τά­κι, μὲ τὸ νευ­ρι­κὸ πή­γαι­νε ἔ­λα τῆς τσάν­τας στὸ χέ­ρι, τοὺς κύ­κλους τῶν τα­κου­νι­ῶν πά­νω στὸ λι­θό­στρω­το, τὸ ξαφ­νι­κὸ μουρ­μού­ρι­σμα κά­ποι­ου τρα­γου­διοῦ, τοῦ ἀπαν­τᾶ ὄ­χι, πὼς ἔ­χει ἀ­κό­μα κό­σμο στὸ γύ­ρο, πὼς αὐ­τὸς μπο­ρεῖ καὶ νὰ φύ­γει, νὰ τὴν πε­ρι­μέ­νει στὸ σπί­τι. Ἔ­τσι ἐ­ρω­το­τρο­πο­ῦν κά­θε βρά­δυ.           — Λοι­πόν, Τζίμ; ρω­τά­ει ἡ Ἀρ­μάν­τα.           Αὐ­τὸς ἔ­χει κι­ό­λας βρεῖ τὰ τσι­γά­ρα πά­νω στὸ κο­μο­δί­νο καὶ ἀ­νά­βει ἕ­να.           — Εἶ­ναι ἀ­νάγ­κη νὰ πε­ρά­σω ἐ­δῶ τὴ νύ­χτα. Ἤ­δη βγά­ζει τὸ σα­κά­κι, λύ­νει τὴ γρα­βά­τα.           — Ἐν­τά­ξει Τζίμ, ἔ­λα στὸ κρε­βά­τι. Ἐ­σύ, Λι­λίν, πή­γαι­νε στὸ ντι­βά­νι, ἄν­τε Λι­λὶν κοῦ­κλε, φύ­γε, ἄσε νὰ ξα­πλώ­σει ὁ Τζίμ.           Ὁ Λι­λὶν μέ­νει γιὰ λί­γο ἀ­κί­νη­τος σὰν πέ­τρα, ὕ­στε­ρα ση­κώ­νε­ται βγά­ζον­τας ἕ­να πα­ρά­πο­νο χω­ρὶς λέ­ξεις, ἀ­φή­νει τὸ κρε­βά­τι, παίρ­νει τὸ μα­ξι­λά­ρι του, μιὰ κου­βέρ­τα, τὸν κα­πνὸ ἀ­πὸ τὸ κο­μο­δί­νο, τὰ τσι­γα­ρό­χαρ­τα, τὰ σπίρ­τα, τὸ τα­σά­κι. — Ἄν­τε, Λι­λὶν κοῦ­κλε, ἄν­τε. Προ­χω­ρεῖ σκυ­φτὸς μὲ ὅ­λα τὰ συμ­πράγ­κα­λά του πρὸς τὸν κα­να­πὲ τοῦ δι­α­δρό­μου.           Ὁ Τζὶμ ξεν­τύ­νε­ται κα­πνί­ζον­τας, δι­πλώ­νει κα­λά τὸ παν­τε­λό­νι του, τα­κτο­ποι­εῖ τὸ σα­κά­κι σὲ μιὰ κα­ρέ­κλα κον­τὰ στὸ κρε­βά­τι, φέρ­νει στὸ κο­μο­δί­νο τὰ τσι­γά­ρα, τὰ σπίρ­τα, ἕ­να τα­σά­κι, μπαί­νει στὸ κρε­βά­τι. Ἡ Ἀρ­μάν­τα σβή­νει τὸ φῶς τοῦ ἀμ­πα­ζοὺρ καὶ ἀ­να­στε­νά­ζει. Ὁ Τζὶμ κα­πνί­ζει. Ὁ Λι­λὶν κοι­μᾶ­ται στὸ δι­ά­δρο­μο. Ἡ Ἀρ­μάν­τα ἀλ­λά­ζει στά­ση. Ὁ Τζὶμ σβή­νει τὸ τσι­γά­ρο στὸ τα­σά­κι. Κά­ποι­ος κτυ­πᾶ τὴν πόρ­τα.           Μὲ τὸ ἕ­να χέ­ρι του ὁ Τζὶμ ἀγ­γί­ζει ἤ­δη τὸ πι­στό­λι στὴν τσέ­πη τοῦ σα­κα­κιοῦ, μὲ τὸ ἄλ­λο κρα­τᾶ τὴν Ἀρ­μάν­τα ἀ­πὸ τὸν ἀγ­κώ­να, νὰ εἶ­ναι προ­σε­κτι­κή. Τὸ χέ­ρι τῆς Ἀρ­μάν­τα εἶ­ναι χον­τρὸ καὶ μαλ­θα­κό· μέ­νουν γιὰ λί­γο ἔ­τσι, ἀ­κί­νη­τοι.           — Λι­λίν, ρώ­τα ποι­ός εἶ­ναι, λέ­ει σι­γὰ ἡ Ἀρ­μάν­τα. Ὁ Λι­λίν, ἀ­πὸ τὸ δι­ά­δρο­μο, ξε­φυ­σᾶ.           — Ποι­ὸς εἶ­ναι; λέ­ει ἄ­γαρ­μπα.           — Ἔ­λα, Ἀρ­μάν­τα, ἐ­γὼ εἶ­μαι, ὁ Ἄν­τζε­λο.           — Ποι­ὸς Ἄν­τζε­λο; κά­νει ἐ­κεί­νη.           — Ὁ Ἄν­τζε­λο ὁ ἀ­στυ­νό­μος, Ἀρ­μάν­τα. Περ­νοῦ­σα ἀ­πὸ ἐ­δῶ καὶ σκέ­φτη­κα νὰ ἀ­νέ­βω... Μπο­ρεῖς νὰ ἀ­νοί­ξεις μιὰ στιγ­μή;           Ὁ Τζὶμ ἔ­χει ἤ­δη βγεῖ ἀ­πὸ τὸ κρε­βά­τι καὶ τοὺς κά­νει νό­η­μα νὰ σω­πά­σουν. Ἀ­νοί­γει μιὰ πόρ­τα, κοι­τά­ζει στὸν καμ­πι­νέ, παίρ­νει τὴν κα­ρέ­κλα μὲ τὰ ροῦ­χα του καὶ τὴν πά­ει ἐ­κεῖ.           — Κα­νέ­νας δὲ μὲ ἔ­χει δεῖ. Ξεμ­πέρ­δευ­ε μὲ δαῦ­τον, γρή­γο­ρα, λέ­ει σι­γὰ καὶ κλεί­νε­ται στὸν καμ­πι­νέ.           — Ἔ­λα Λι­λὶν κοῦ­κλε, ἔ­λα πά­λι στὸ κρε­βά­τι, ἄν­τε Λι­λίν. Ἡ Ἀρ­μάν­τα ξα­πλω­μέ­νη δι­ευ­θύ­νει τὶς με­τα­κι­νή­σεις.           — Λοι­πόν, Ἀρ­μάν­τα, θὰ μὲ κά­νεις νὰ πε­ρι­μέ­νω ἀ­κό­μα πο­λύ; λέ­ει ὁ ἄλ­λος ἀ­πὸ τὴν πόρ­τα.           Μὲ ὅ­λο τὸ πά­σο του, ὁ Λι­λὶν ση­κώ­νει κου­βέρ­τα, μα­ξι­λά­ρι, κα­πνό, σπίρ­τα, τσι­γα­ρό­χαρ­τα, τα­σά­κι, γυ­ρί­ζει στὸ κρε­βά­τι, μπαί­νει μέ­σα καὶ τρα­βά­ει τὸ σεν­τό­νι ὣς τὰ μά­τια του. Ἡ Ἀρ­μάν­τα πι­έ­ζει τὸ κουμ­πὶ καὶ ἀ­νοί­γει τὴν πόρ­τα.           Μπαί­νει ὁ Σόν­του, μὲ τὸ τσα­λα­κω­μέ­νο ὕ­φος τοῦ γέ­ρου ἀ­στυ­νο­μι­κοῦ ποὺ φο­ρά­ει πο­λι­τι­κά, τὰ γκρί­ζα μου­στά­κια του κα­λύ­πτουν τὸ χον­τρό του πρό­σω­πο.           — Τρι­γυ­ρί­ζεις ὣς ἀρ­γά, ἀ­στυ­νό­με, λέ­ει ἡ Ἀρ­μάν­τα.           — Νά, ἔ­κα­να μιὰ βολ­τί­τσα, λέ­ει ὁ Σόν­του, καὶ σκέ­φτη­κα νὰ σοῦ κά­νω μιὰ ἐ­πί­σκε­ψη.           — Τί ἤ­θε­λες;           Ὁ Σόν­του ὀρ­θὸς στὴν ἄ­κρη τοῦ κρε­βα­τιοῦ σκού­πι­ζε μὲ τὸ μαν­τί­λι του τὸ ἱ­δρω­μέ­νο πρό­σω­πο.           — Τί­πο­τα, ἔ­τσι, μιὰ μι­κρὴ ἐ­πί­σκε­ψη. Κα­νέ­να νέ­ο;           — Τί νέ­ο;           — Μή­πως εἶ­δες κα­τὰ τύ­χη τὸν Ἀλ­μπα­νέ­ζι;           — Τὸν Τζίμ; Τί σκά­ρω­σε πά­λι;           — Τί­πο­τα. Κά­τι θέ­λα­με νὰ τοῦ ζη­τή­σου­με. Τὸν εἶ­δες;           — Πρὶν τρεῖς μέ­ρες.           — Ὄ­χι. Τώ­ρα.           — Εἶ­ναι δυ­ὸ ὧ­ρες ποὺ κοι­μᾶ­μαι, ἀ­στυ­νό­με. Ἄλ­λα για­τί ἔρ­χε­σαι σὲ μέ­να; Πή­γαι­νε στὶς δι­κές του: τὴ Ρό­ζυ, τὴ Νίλ­ντε, τὴ Λό­λα...           — Δὲν βγαί­νει τί­πο­τα· ὅ­ταν σκα­ρώ­νει κά­τι τὶς ἀ­πο­φεύ­γει.           — Ἀ­πὸ ἐ­δῶ, πάν­τως, δὲν πέ­ρα­σε. Ἴ­σως ἄλ­λη φο­ρά, ἀ­στυ­νό­με.           — Ἔ­τσι ρώ­τη­σα, Ἀρ­μάν­τα· δὲ βα­ρι­έ­σαι, χαί­ρο­μαι λοι­πὸν ποὺ σὲ εἶ­δα.           — Κα­λη­νύ­χτα ἀ­στυ­νό­με.           — Ἄν­τε κα­λη­νύ­χτα.           Ὁ Σόν­του γύ­ρι­σε νὰ φύ­γει ἀλ­λὰ δὲν ἔ­φευ­γε.           — Σκε­φτό­μου­να, τώ­ρα πιὰ κον­τεύ­ει νὰ ξη­με­ρώ­σει καὶ δὲ θὰ κά­νω ἄλ­λους γύ­ρους. Καὶ δὲ μοῦ κά­νει καρ­διὰ νὰ γυ­ρί­σω σ' ἐκε­ῖνο τὸ ράν­τσο. Ἀ­φοῦ εἶ­μαι ἐ­δῶ, σκε­φτό­μου­να νὰ μεί­νω. Τί λὲς Ἀρ­μάν­τα;           — Ἀ­στυ­νό­με, εἶ­σαι πάν­τα τό­σο κα­λός, ἀλ­λά, γιὰ νὰ λέ­με τὴν ἀ­λή­θεια, τέ­τοι­α ὥ­ρα ἔ­χω πά­ψει νὰ δέ­χο­μαι. Πῶς νὰ τὸ κά­νου­με, ἀ­στυ­νό­με, ὁ κα­θέ­νας ἔ­χει καὶ τὸ δι­κό του ὡ­ρά­ριο.           — Ἀρ­μάν­τα, ἕ­να φί­λο σὰν κι ἔ­με­να... Ὁ Σόν­του ἔ­βγα­ζε κι­ό­λας τὸ σα­κά­κι του, τὸ που­λό­βερ.           — Εἶ­σαι ἐν­τά­ξει τύ­πος· ἂν βρι­σκό­μα­σταν, ὅ­μως, αὔ­ριο βρά­δυ;           Ὁ Σόν­του συ­νέ­χι­σε νὰ γδύ­νε­ται: — Κα­τα­λα­βαί­νεις Ἀρ­μάν­τα, εἶ­ναι μό­νο μέ­χρι νὰ ξη­με­ρώ­σει. Λοι­πόν, κά­νε πιὸ ἐ­κεῖ.           — Αὐ­τὸ ση­μαί­νει πὼς ὁ Λι­λὶν θὰ πά­ει στὸ ντι­βά­νι· ἄν­τε, Λι­λίν, ἄν­τε κοῦ­κλε μου, πή­γαι­νε ἀ­πὸ κεῖ.           Ὁ Λι­λὶν ἔ­κα­νε μιὰ κί­νη­ση τῶν χε­ρι­ῶν του στὸν ἀ­έ­ρα, ὑ­στέ­ρα ἔ­ψα­ξε τὸν κα­πνὸ στὸ τρα­πε­ζά­κι, ση­κώ­θη­κε μουρ­μου­ρί­ζον­τας, βγῆ­κε ἀ­πὸ τὸ κρε­βά­τι σχε­δὸν χω­ρὶς ν' ἀ­νοί­ξει τὰ μά­τια του, πῆ­ρε τὸ μα­ξι­λά­ρι, τὴν κου­βέρ­τα, τὰ τσι­γα­ρό­χαρ­τα, τὰ σπίρ­τα, «Ἄν­τε Λι­λὶν κοῦ­κλε μου», βγῆ­κε σέρ­νον­τας τὴν κου­βέρ­τα στὸ δι­ά­δρο­μο. Ὁ Σόν­του στρι­φο­γύ­ρι­ζε ἤ­δη μέ­σα στὰ σεν­τό­νια.           Στὸν καμ­πι­νὲ ὁ Τζὶμ κοί­τα­ζε ἀ­πὸ τὸ τζά­μι τοῦ πα­ρα­θυ­ριοῦ τὸν οὐ­ρα­νὸ νὰ πρα­σι­νί­ζει. Εἶ­χε ξε­χά­σει τὰ τσι­γά­ρα στὸ κο­μο­δί­νο, αὐ­τὸ ἦ­ταν τὸ δρά­μα. Καὶ τώ­ρα ὁ ἄλ­λος εἶ­χε μπεῖ στὸ κρε­βά­τι κι αὐ­τὸς ἔ­πρε­πε νὰ μεί­νει κλει­σμέ­νος ἐκε­ῖ μέ­σα μέ­χρι τὸ πρω­ί, ἀ­νά­με­σα στὸν μπιν­τὲ κι ἐ­κεῖ­να τὰ κου­τιὰ τάλκ, χω­ρὶς νὰ μπο­ρεῖ νὰ κα­πνί­σει. Εἶ­χε ντυ­θεῖ χω­ρὶς νὰ κά­νει θό­ρυ­βο, εἶ­χε χτε­νι­στεῖ στὴν τρί­χα κοι­τά­ζον­τας τὰ μοῦ­τρα του στὸν κα­θρέ­φτη τοῦ νι­πτή­ρα, πα­ρα­με­ρί­ζον­τας ὅ­λα ἐ­κεῖ­να τὰ ἀ­ρώ­μα­τα, τὰ κολ­λύ­ρια, τὰ φάρ­μα­κα, τὰ ἐν­το­μο­κτό­να ποὺ γαρ­νί­ρι­ζαν τὴν κον­σό­λα. Δι­ά­βα­σε με­ρι­κὲς ἐ­τι­κέ­τες στὸ φῶς τοῦ πα­ρα­θυ­ριοῦ, ἔ­κλε­ψε ἕ­να κου­τὶ κα­ρα­μέ­λες καὶ συ­νέ­χι­σε νὰ ψα­χου­λεύ­ει ἐ­δῶ κι ἐ­κεῖ. Δὲν εἶ­χε νὰ ἀ­να­κα­λύ­ψει πολ­λὰ πράγ­μα­τα: ρο­ῦ­χα μού­λια­ζαν μέ­σα στὸ νι­πτή­ρα κι ἄλ­λα ἦ­ταν ἁ­πλω­μέ­να. Βάλ­θη­κε νὰ δο­κι­μά­ζει τὶς βρύ­σες τοῦ μπιν­τέ· τὸ νε­ρὸ πε­τά­χτη­κε κά­νον­τας θό­ρυ­βο. Κι ἂν ὁ Σόν­του ἄ­κου­γε; Στὸ δι­ά­ο­λο ὁ Σόν­του καὶ ἡ φυ­λα­κή! Ὁ Τζὶμ βα­ρι­ό­τα­νε, γύ­ρι­σε στὸ νι­πτή­ρα, ἀ­ρω­μά­τι­σε τὸ σα­κά­κι του μὲ κο­λό­νια, ἔ­βα­λε μπρι­γι­αν­τί­νη. Βέ­βαι­α, ἂν δὲν τὸν ἔπια­ναν σή­με­ρα σί­γου­ρα θὰ τὸν ἔπι­α­ναν αὔ­ριο, ἀλ­λὰ θὰ γλί­τω­νε του­λά­χι­στον τὸ αὐ­τό­φω­ρο, καὶ ἂν ὅλα πή­γαι­ναν κα­λά, θὰ τὸν ἄ­φη­ναν ἀ­μέ­σως. Νὰ πε­ρι­μέ­νει ἐκε­ῖ, ἀ­κό­μα δύ­ο καὶ τρεῖς ὧ­ρες χω­ρὶς τσι­γά­ρα, σ' ἐ­κεῖ­νο τὸ σκα­μνί... ποι­ός θε­ὸς θὰ τό '­θε­λε; Ἦ­ταν σί­γου­ρο: θὰ τὸν ἄ­φη­ναν ἀ­μέ­σως ἐ­λεύ­θε­ρο. Ἄ­νοι­ξε ἕ­να ντου­λά­πι: ἔ­τρι­ξε. Στὸ δι­ά­ο­λο καὶ τὸ ντου­λά­πι καὶ ὅλα τὰ ἄλ­λα. Τὰ ρο­ῦ­χα τῆς Ἀρ­μάν­τα ἦ­ταν κρε­μα­σμέ­να στὴ σει­ρά. Ὁ Τζὶμ ἔ­βα­λε τὸ πι­στό­λι του στὴν τσέ­πη μιᾶς γού­νας. «Θὰ πε­ρά­σω με­τὰ νὰ τὸ πά­ρω —σκέ­φτη­κε— ἔ­τσι κι ἀλ­λι­ῶς δὲ θὰ τὴ φορέ­σει μέ­χρι νά 'ρ­θει ὁ χει­μώ­νας». Τρά­βη­ξε τὸ χέ­ρι του ἀ­πὸ τὴν τσέ­πη, ἦ­ταν ἄ­σπρο ἀ­πὸ τὴ να­φθα­λί­νη. «Κα­λύ­τε­ρα, δὲ θὰ τὸ φά­ει ὁ σκό­ρος», ἀ­στει­εύ­τη­κε. Ἔ­πλυ­νε πά­λι τὰ χέ­ρια του, κι ἐ­πει­δὴ σι­χαι­νό­τα­νε τὶς πε­τσέ­τες τῆς Ἀρ­μάν­τα, σκου­πί­στη­κε σ' ἕ­να παλ­τὸ ποὺ ἦ­ταν κρε­μα­σμέ­νο στὸ ντου­λά­πι.           Ὁ Σόν­του, στὴν κρε­βα­το­κά­μα­ρα, ἄ­κου­σε ἕ­να θό­ρυ­βο. Ἀ­κούμ­πη­σε μὲ τὸ χέ­ρι του τὴν Ἀρ­μάν­τα. — Τί εἶ­ναι; Ἐ­κεί­νη γύ­ρι­σε πλευ­ρό, πέ­ρα­σε τὸ χον­τρὸ καὶ μαλ­θα­κό της χέ­ρι γύ­ρω ἀ­πὸ τὸν λαι­μό του: — Τί­πο­τα... Ποι­ός θέ­λεις νὰ εἶ­ναι... Ὁ Σόν­του δὲν εἶ­χε ὄ­ρε­ξη νὰ ση­κω­θεῖ, ἐ­πει­δὴ ὅ­μως συ­νέ­χι­ζε ν' ἀ­κού­ει κά­ποι­ους θο­ρύ­βους ἀ­πὸ μέ­σα, ἄρ­χι­σε νὰ ρω­τά­ει παι­γνι­δι­ά­ρι­κα: — Τί εἶ­ναι, ἔ;...ἔ, τί εἶ­ναι;           Ὁ Τζὶμ ἄ­νοι­ξε τὴν πόρ­τα. — Ἄν­τε ἀ­στυ­νό­με, μὴν κά­νεις τὸ βλά­κα, ἄν­τε πιά­σε με.           Ὁ Σόν­του ἅ­πλω­σε ἀ­μέ­σως τὸ χέ­ρι του στὸ πι­στό­λι ποὺ ἦ­ταν κρε­μα­σμέ­νο στὸ σα­κά­κι, ἀλ­λὰ χω­ρὶς νὰ ἀ­πο­μα­κρυν­θεῖ ἀ­πὸ τὴν Ἀρ­μάν­τα. — Ποι­ὸς εἶ­ναι;           — Ὁ Τζὶμ Μπο­λε­ρό.           — Ψη­λὰ τὰ χέ­ρια.           — Εἶ­μαι ἄ­ο­πλος, ἀ­στυ­νό­με, μὴν κά­νεις βλα­κεῖ­ες. Πα­ρα­δί­νο­μαι.           Στε­κό­ταν τώ­ρα κον­τὰ στὸ κρε­βά­τι, μὲ τὸ σα­κά­κι ριγ­μέ­νο στοὺς ὤ­μους καὶ τὰ χέ­ρια ψη­λά.           —Ὤ, Τζίμ, ἔ­κα­νε ἡ Ἀρ­μάν­τα.           — Σὲ με­ρι­κὲς μέ­ρες θὰ πε­ρά­σω πά­λι νὰ σὲ βρῶ, Ἄν­τα, εἶ­πε ὁ Τζίμ.           Ὁ Σόν­του εἶ­χε ση­κω­θεῖ γκρι­νι­ά­ζον­τας καὶ ἔ­βα­ζε τὸ παν­τε­λό­νι του. — Κα­τα­ρα­μέ­νη ὑ­πη­ρε­σί­α... Δὲν μπο­ρεῖς νὰ κά­τσεις πο­τὲ ἥ­συ­χος...           Ὁ Τζὶμ πῆ­ρε τὰ τσι­γά­ρα ἀ­πὸ τὸ κο­μο­δί­νο, ἄ­να­ψε, ἔ­βα­λε τὸ πα­κέ­το στὴν τσέ­πη.           — Δώ­σ' μου ἕ­να τσι­γά­ρο, Τζίμ, εἶ­πε ἡ Ἀρ­μάν­τα ἀ­να­ση­κώ­νον­τας τὸ χα­λα­ρό της στῆ­θος.           Ὁ Τζὶμ τῆς ἔ­βα­λε ἕ­να τσι­γά­ρο στὸ στό­μα, τὸ ἄ­να­ψε, βο­ή­θη­σε τὸ Σόν­του νὰ βά­λει τὸ σα­κά­κι του.           — Πᾶ­με ἀ­στυ­νό­με.           — Τί νὰ γί­νει; Θὰ βρε­θοῦ­με ἄλ­λη φο­ρὰ Ἀρ­μάν­τα, ἔ­κα­νε ὁ Σόν­του.           — Γειά σου, Ἄν­τζε­λο, εἶ­πε ἐ­κεί­νη.           — Γειά σου, Ἀρ­μάν­τα, εἶ­πε πά­λι ὁ Σόν­του.           — Γειά σου, Τζίμ.           Ἔ­φυ­γαν. Στὸ δι­ά­δρο­μο ὁ Λι­λὶν κοι­μό­ταν στὴν ἄ­κρη τοῦ κα­τα­τα­λαι­πω­ρη­μέ­νου ντι­βα­νι­ο­ῦ. Οὔ­τε ποὺ κου­νή­θη­κε.           Ἡ Ἀρ­μάν­τα κά­πνι­ζε κα­θι­σμέ­νη στὸ με­γά­λο κρε­βά­τι· ὕ­στε­ρα ἔ­σβη­σε τὸ ἀμ­πα­ζοὺρ για­τί τώ­ρα πιὰ ἕ­να γκρί­ζο φῶς ἔμ­παι­νε στὸ δω­μά­τιο.           — Λι­λίν, φώ­να­ξε. Ἔ­λα Λι­λίν, ἔ­λα στὸ κρε­βά­τι, ἄν­τε Λι­λὶν κο­ῦ­κλε μου, ἔ­λα.           Ὁ Λι­λὶν ἤ­δη μά­ζευ­ε τὸ μα­ξι­λά­ρι, τὸ τα­σά­κι. Πη­γή (ΜΕΣΩ ΠΛΑΝΟΔΙΟΥ): Δύ­σκο­λοι ἔ­ρω­τες (ἐκδ. Ἀστέρι, 1982). Ἴ­τα­λο Καλ­βί­νο (Italo Calvino) (Σαν­τιά­γο, Κού­βα, 1923-Σι­έ­να, Ἰ­τα­λί­α 1985). Ἐγ­κα­τα­στά­θη­κε οἰ­κο­γε­νεια­κῶς στὴν Ἰ­τα­λί­α. Τὸ 1943 ἐν­τάσ­σε­ται στοὺς παρ­τι­ζά­νους τῆς ἰ­τα­λι­κῆς αν­τί­στα­σης. Συ­νερ­γά­ζε­ται μὲ τὴν L’ Unita, καὶ τὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ Botteghe Os­cu­re. Στὸν Γαλ­λι­κὸ Μάη τοῦ 1968 γνω­ρί­ζει κι ἐ­πη­ρε­ά­ζε­ται ἀ­πὸ τὸν Ρεη­μὸν Κε­νώ, καὶ ἔρ­χε­ται σὲ ἐ­πα­φή μὲ τοὺς Ρολὰν Μπάρτ καὶ Κλώντ Λε­βὶ-Στρώς. Τὸ 1981 κερ­δί­ζει τὸ γαλ­λι­κὸ πα­ρά­ση­μο τῆς Λε­γε­ώ­νας τῆς Τι­μῆς. Πρῶ­το του βι­βλί­ο: Ὁ δι­χα­σμέ­νος ὑ­πο­κό­μης (1952), ἄλ­λα βι­βλί­α του: Δύ­σκο­λοι ἔ­ρω­τες (1970), Ἀ­ό­ρα­τες πό­λεις (1972), κ.ἄ. Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἰ­τα­λι­κά:   Ἀν­ταῖ­ος Χρυ­σο­στο­μί­δης (Κά­ι­ρο, 1952-Ἀ­θή­να, 2015). Συγ­γρα­φέ­ας, με­τα­φρα­στής, δη­μο­σι­ο­γρά­φος. Με­τέ­φρα­σε ἔρ­γα τῶν: Ἴ­τα­λο Καλ­βί­νο, Ἀν­τό­νιο Ταμ­πού­κι, Κούρ­τσιο Μα­λα­πάρ­τε, Ἀλ­μπέρ­το Μο­ρά­βια, Ντά­ριο Φό, Λε­ο­νάρ­ντο Σά­σα, Ντί­νο Μπου­τζά­τι κ.ἄ. Ἀ­πὸ τὸ 2006 ἔ­ως τὸ 2013 ἦ­ταν ὑ­πεύ­θυ­νος μα­ζὶ μὲ τὴ Μι­κέ­λα Χαρ­του­λά­ρη τῆς σει­ρᾶς ντο­κι­μαν­τὲρ «Οἱ κε­ραῖ­ες τῆς ἐ­πο­χῆς μας», στὴν ΕΡΤ. Δί­δα­ξε με­τά­φρα­ση σὲ με­τα­πτυ­χια­κὰ τμή­μα­τα τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου Ἀ­θη­νῶν καὶ στὸ Εὐ­ρω­πα­ϊ­κὸ Κέν­τρο Με­τά­φρα­σης Λο­γο­τε­χνί­ας (ΕΚΕΜΕΛ). Τὸ 2003 βρα­βεύ­τη­κε μὲ τὸ Κρα­τι­κὸ Βρα­βεῖ­ο Ξέ­νης Λο­γο­τε­χνι­κῆς Με­τά­φρα­σης. planodion | 3 Αὐγούστου 2016, 2:35 μ.μ. | Ἐτικέττες: Italo Calvino, Ανταίος Χρυσοστομίδης, Ιταλικό διήγημα, Λογοτεχνία | Κατηγορίες: Calvino Italo, Ιταλικά, Καθημερινά, Κοινωνικοί κώδικες, Μοναξιά, Περιγραφή, Ρεαλισμός, Χρυσοστομίδης Ανταίος, Χαρακτήρες | URL: http://wp.me/pJQxn-2uN