O δικός μας Τσίζεκ

Ο Κάρολος Τσίζεκ ( στη φωτογραφία αγέλαστος και πιο σκούρος από τον Χριστιανόπουλο) , λογοτέχνης και όχι μόνο, που πέθανε μετά 91 χρόνια ζωής,  ήταν Τσέχος που έγινε  Θεσσαλονικιός – όπως ο Ιάνης Ξενάκης  ήταν Έλληνας  που έγινε στα στερνά του κανονικός  Γάλλος . Ο Τσίζεκ ήταν εμβληματικός λόγιος της συμπρωτεύουσας , που ως ποιητής μάλιστα προσέφευγε στη παραδοσιακή ρίμα γιατί είχε συλλάβει  – με τα ελληνοπρεπή αυτιά του ! -  τη μουσικότητα και τη πειθαρχία που ( κάποτε -κάποτε) έχει η συγκεκριμένη μορφή στιχοποιίας .

 Τώρα το κατά πόσο το έργο του είναι ενδεικτικό  του επιτακτικού (!) αιτήματος « της αναγνώρισης μιας νέας γενεαλογίας, μιας νέας ιστορίας, μακριά από την κυρίαρχη εθνική, μεταπολεμική αφήγηση» - που λέει κι ένας δικτυακός τόπος – απομένει να κριθεί, χωρίς  την προπαγανδιστική  σπουδή  διαφόρων ελληνοφάγων.

Τρία  πράγματα ακόμη : Πρώτον, ότι η ιστορία όντως ξαναγράφεται («ανα-νεώνεται»)στο διηνεκές, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι υποχρεωτικά ανατρέπεται,  γιατί μπορεί  απλώς να συμπληρώνεται και να εμπλουτίζεται.

Δεύτερον, αυτός ο πολύ της μόδας νεολογισμός – «αφήγηση» - είναι εξαιρετικά άστοχος και παρεξηγησιογόνος, καθότι μπερδεύει τα πάντα με την παραμυθοποϊα  και τις κουβέντες της γιαγιάς  στο τζάκι. Έλεος, ας βρεθεί κανά καλύτερο σημαίνον….

Τρίτον, οι «ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν» : ο Κάρολος Τσίζεκ είχε εκείνα τα χαρακτηριστικά του μουρντάρη διανοούμενου, κι αυτό με  διασκέδαζε αφάνταστα….

Ιδού κάτι από τους «Στίχους  έρωτα  κι αγάπης» :  

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Όπως το κεντητό έξωμο φουστάνι
σε προκαλεί να φανταστείς
με αυτά που δείχνει εκείνο που δεν φαίνεται,
έτσι και το καλό ποίημα σε κάνει
ανύποπτος να υποψιαστείς
με αυτά που λέει κι εκείνο που δεν λέγεται.
Στον έκπαγλο τον κόρφο που ονειρεύτηκες
το κεφάλι σα να έγειρες μεμιάς
κι όλες γύρω οι φωνές να μοιάζουν ψεύτικες,

καθώς ακούς τους χτύπους της καρδιάς.

Δες ακόμη  : Δυο ποιήματα του Τσίζεκ με αφορμή(αλλά όχι αιτία) τη παγκόσμια ημέρα διατροφής

http://oikologein.blogspot.gr/2013/10/blog-post_9665.html