“Αρχίζοντας από το Μηδέν”, του Μιχάλη Μιχελή

 Chaque région du monde suit son propre cheminement.Και τώρα στα πιο δύσκολα! Όχι ότι πρώτα ήταν εύκολα τα πράγματα…

Όμως απ’ εδώ και μπρος, σχεδόν μόνοι μας ως χώρα, πρέπει να φροντίσουμε να δώσουμε ψωμί κι ελπίδα, στους πολίτες αυτού του τόπου.

Κι αναφέρομαι δηλωτικά στη λέξη «πολίτης», γιατί αυτός και μόνο αυτός με τις επιλογές του, θ’ αναζητήσει το καταλληλότερο εκείνο μοντέλο, της ποιοτικής του επιβίωσης.

Δηλαδή την ενεργή συμμετοχή και την εκ βάθρων αλλαγή της αναπτυξιακής πλεύσης, που είναι η μόνο διέξοδος, στη φτώχεια και στην μιζέρια.

Μπροστά στο δίλημμα των εκλογών, οι επιφανειακές ανακαινίσεις των κομματικών λύσεων, μπορούν ν’ ακούγονται ευχάριστες (στ’ αχόρταγα για υποσχέσεις αυτιά), αλλά ως μια ακόμη επαναλαμβανόμενη πολιτική απάτη, έχουν κοντόφθαλμο ορίζοντα.

Λοιπόν πρωταγωνιστής μπαίνει ο ενσυνείδητος πολίτης. Ο άνθρωπος που χτίζει με νέα υλικά, με θετική διάθεση και μακρόπνοο σχέδιο. Αυτός που δεν περιμένει το υποθετικό 2020, αλλά το αυριανό μεροκάματο, με σκοπό, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, να το μετατρέψει σε Ευ ζην.

Η Ελλάδα βρίσκεται με δυό λόγια σε μια μεταπολεμική εποχή. Με τη θλίψη και την μοναξιά του λεηλατημένου, μπρος στα μάτια της. Με κατεστραμμένη τη βιομηχανία. Με την αμέτρητη ανεργία, με τους άστεγους και τις ουρές στα συσσίτια. Με τους αποδεκατισμένους και τους μαυραγορίτες. Με τους δωσίλογους και τους ανέντακτους.

Ό,τι ακριβώς έγινε στο τόπο αυτό πριν από 68 χρόνια, ότι βίωσαν κι άλλες χώρες, μετά την καταστροφή των μεγάλων πολέμων. Δηλαδή το ξαναστήσιμο της ζωής.

Προσπερνώ λοιπόν όλους εκείνους, τους επιμένοντες ρομαντικά, ότι «Το Κοινό μας Σπίτι» θα φροντίσει  (με τον ένα ή άλλο τρόπο), να μας κρατήσει μέσα στην ευρωπαϊκή θαλπωρή και μπαίνω στο δια ταύτα. Στο ζουμί των σκέψεων.

Στην ανασύνταξη της εγκαταλειμμένης περιφέρειας. Στην αντίστροφή του κεντρογενούς  κράτους. Στην αποκέντρωση. Στην αποδόμηση του Αθηνοκεντρικού σχεδιασμού. Στην λογική διανομή των πλεονεκτημάτων, σ’ όλο την παλέτα, της ελληνικής επικράτειας. Με φόντο τον ιδιαίτερο χαρακτήρα κάθε περιοχής. Με ιδεολογικό και πρακτικό περιεχόμενο, την οικολογική ευμάρεια.

Η Ελλάδα σήμερα πρέπει να πάρει παραδείγματα, πρέπει να ενσωματώσει πρακτικές, πρέπει να επεξεργαστεί προτάσεις, που εφαρμόζονται, στις αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις. Δηλαδή τη φτηνή παραγωγή. Την καινοτομία, αλλά προ παντός τον οικολογικό ορθολογισμό. Όλα εκείνα τα πλεονεκτήματα, που θα δώσουν ζωή σε κάθε τόπο, που θα ενδυναμώσουν την αλληλεγγύη, που θα φέρουν εισόδημα, αλλά με την πρακτική και ηθική δέσμευση της οικολογικής εγκράτειας. Δηλαδή όχι στην υπερβολή, όχι στην αποδοχή κάθε είδους επένδυσης, που θα έχει ολέθριες συνέπειες για την υγεία και την οικολογική ακεραιότητα του φυσικού χώρου.

Είμαστε μια μικρή χώρα. Άρα βολική στους εφικτούς σχεδιασμούς, ως προς τα μετρικά συστήματα, τη διασύνδεση, την υλοποίηση των υποδομών. Μ’ ένα πολύμορφο γεωγραφικό ανάγλυφο, οι επιλογές είναι ευνοϊκές. Με αρκετές ευκαιρίες στις δραστηριότητες. Από τον τουρισμό και τη γεωργία, μέχρι την βιομηχανοποιημένη παραγωγή, τις τεχνολογικές εφαρμογές, τον πολιτισμό και το εμπόριο. Κάθε περιοχή έχει τις δικές της ξεχωριστές δυνατότητες.

Το μόνο λοιπόν που χρειάζεται σπρώξιμο, είναι μια κίνηση, ενεργοποίησης των νέων, για να πάνε εκεί, που θα δημιουργηθούν οι ευκαιρίες. Ένα πρόγραμμα «μνημονιακής πειθαρχίας» και κοινωνικής διορατικότητας, που μπορεί να συνθέσει ο Οικολογικός χώρος.

Ένα παραπλήσιο δηλαδή μοντέλο, που έφτιαξαν οι Ιάπωνες και οι Κορεάτες στις δεκαετίες του ’50-’60.

Τα λεγόμενα «Keiretsu» (*1) και τα «Chaebols» (*2). Δηλαδή ολοκληρωμένα συστήματα γνώσεων, εφαρμογών και προώθησης των νέων στην επαρχία.

Τα κρατικά κεφάλαια, η τοπική φορολογία και το χαμηλό κόστος, μπορεί να γίνει η μαγιά ζύμωσης όλων αυτών των πλεονεκτημάτων, για τη δημιουργία δεξιοτήτων. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, φορείς του εξωτερικού και προπαντός η δική μας διορατικότητα, μαζί με τη συνδρομή των εγχώριων τραπεζικών κεφαλαίων, μπορούν να εφαρμόσουν την απαρχή, που θα βρει συνεχιστές. Η ανταγωνιστικότητα κάθε περιοχής και τα κέρδη που θα έρθουν στην ζωή του κάθε’ ενός, θα γίνουν το δέλεαρ αυτής της καινοτόμου πορείας. Θα δημιουργηθεί  κίνηση στην αγορά εργασίας.

Κάθε τόπος και το δικό του πρότυπο. Κάθε τόπος με το δικό του αποδοτικό μοντέλο. Κάθε τόπος με τη δική του επινόηση στην διαχειριστική φροντίδα. Αυτό που λέγεται «ποικιλία παραγωγής», «κοινωνική αυτοθέσμιση». Δηλαδή η μεταμοντέρνα έκφραση της οικολογικοποιημένης βιομηχανικής προσαρμογής.

                                                                                             Μιχάλης Μιχελής

Σημειώσεις:

 (*1) Τα Keiretsu ή Ζaki είναι ένα γιαπωνέζικος όρος που αναφέρεται σε μια σειρά εταιρειών ( διαφόρων εφαρμογών), που έχουν για αναμεταξύ τους σχέση στην παραγωγική διαδικασία. Δηλαδή υπό την καθοδήγηση ενός ομίλου ( που μπορεί να έχει κοινωνική διάχείρηση), δημιουργούνται πολλές μικρότερες εταιρίες, που έχουν ως κεντρικό τροφοδοτικό δεσμό μια αναπτυξιακή τράπεζα. Αυτή η τράπεζα χρηματοδοτείται από τις καταθέσεις των ντόπιων, που προτιμούν να τοποθετούν εκεί τα χρήματά τους, μια κι έχουν άμεση σχέση οι πελάτες, με την επενδυτική διαμεσολάβηση της λόγω τράπεζας, στην περιοχή τους. Παράλληλα στο πλαίσιο αυτό που στηρίζεται η ανάπτυξη μιας περιφέρειας, δημιουργείται μια εμπορική εταιρεία («Shogo shosa»), που διερευνά την παγκόσμια αγορά και στο κατά πόσον η τοπική παραγωγή της κάθε περιφέρειας, μπορεί να μπει σ’ αυτό τον κύκλο των εργασιών.

Αυτές οι μορφές εταιρικής διαμεσολάβησης, αποτελούν σήμερα το 30% του ΑΕΠ της Ιαπωνίας.

(*2) Παραπλήσια με την προηγούμενη εφαρμογή είναι η κορεάτικη εκδοχή Chaebol. Ξεκίνησαν από οικογενειακές επιχειρήσεις, μεγάλωσαν σε συνεταιριστικό επίπεδο, με σκοπό να δημιουργηθεί πλεόνασμα για να ξεπληρωθούν τα χρέη κάθε περιοχής. Σήμερα παράγουν το 25% του ΑΕΠ της Κορέας.