Ασκήσεις πατριδογνωσίας

 

Tου Γιάννη Σχίζα

Αυγή 27.1.24

 

Οι ορειβατικοί σύλλογοι προσβλέπουν στις  απάτητες κορυφές με προφανές ενδιαφέρον να τις κάνουν «πατήσιμες»(!), όμως υπάρχει ένα πλεόνασμα τόπων    που είναι ενδιαφέροντες  από την άποψη της λειτουργικότητας και της αισθητικής. Υπάρχουν   λίμνες, ποτάμια, πεδιάδες, υψίπεδα, υπάρχουν δάση και βραχώδεις τόποι     που αξίζουν κάθε προσοχή. Υπάρχουν  φρυγανικές εκτάσεις που δεν αναγνωρίζονται σαν δασικές, ύστερα  από απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας που παρέκαμψε την επιστημονική άποψη, αλλά δεν παύουν να αποτελούν καταφύγια της άγριας φύσης : Πχ σε πρόσφατη εκδρομή  παρακολουθήσαμε από κοντά τους κυνηγούς να έχουν  στήσει  καρτέρι για αγριογούρουνα   επικοινωνώντας   μεταξύ τους με γουόκι – τόκι. Θέλω να πω  με όλα αυτά, ότι ξοδεύοντας  λίγη «αναγνωριστική ενέργεια»  μπορούμε να  βιώσουμε τα προβλήματα της γης και να γίνουμε υπερασπιστές της.

 

Πηγαίνοντας   μια Κυριακή στο όρος Πτώον,  είδαμε το επιβλητικό θέαμα μιας  λίμνης  που εφοδιάζει την Αθήνα με νερό . Η λίμνη Υλίκη, που χρησιμεύει σαν ενδιάμεσος στην πορεία των νερών από τις πηγές του Μόρνου και τον ποταμό Εύηνο, είναι φυσική και   εντυπωσιακή αν κάποιος την προσεγγίσει όχι από την απόσταση ενός διερχόμενου αυτοκινήτου, επίσης όμως  μου θυμίζει ένα συμβάν με τον γιό μου  : Περνώντας κάποτε από την Υλίκη του ανέφερα επανειλημμένα   το όνομά της, οπότε στην επιστροφή δέχτηκα την απροσδόκητη ερώτηση : Μπαμπά, πού είναι οι λύκοι;

 

Στην ίδια  εκδρομή συναντήσαμε 2 χωματερές , συναντήσαμε ένα ιερό του Απόλλωνα  σε κακή κατάσταση, επισκεφθήκαμε ένα μοναστήρι  πραγματικά περιποιημένο. Στη συνέχεια βάλαμε εμπρός για τη Χαλκίδα μέσω ενός δρόμου με πολλά χωριά. Εδώ  κάναμε  πραγματική Πατριδογνωσία, περνώντας από τόπους ξεχασμένους, περνώντας από τη λίμνη Παραλίμνη  , που είναι παράλληλη με τη διαδρομή και  χρησιμεύει σαν εφεδρική της Υλίκης . Περάσαμε από ένα τόπο παραθαλάσσιο, τύπου φιόρδ, που ήταν εντυπωσιακός για την χτισμένη πεζούλα με την οποία είχαν  διαχωρίσει τη παραλία από τη θάλασσα, χωρίς να αφήσουμε απαρατήρητο τον «ακροβολισμό» των κτηρίων σε μια έκταση δασική και ορεινή. Το ερώτημά μας έμεινε αναπάντητο : Ποιος θα ερχόταν να μείνει σε αυτά τα μεμονωμένα κτίσματα έστω και το καλοκαίρι για  15 ημέρες; Θυμήθηκα τότε τον Τρίτση, που υποστήριζε ότι η εξοχική κατοικία πρέπει να γίνεται μέσα ή γύρω από τα χωριά, και όχι να ξεκι
νάει από τη δράση οικοδομικών συνεταιρισμών….