Άνεση χώρου-αστικό τοπίο

 

Του Γιάννη Σχίζα

Αυγή 20.1.24

Ας αφήσουμε για λίγο την  πολύπαθη πλατεία Κυψέλης , όπου εξελίσσεται    το εγχείρημα δημιουργίας σταθμού για το τραίνο  χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι γύρω  παραγωγικές δραστηριότητες . Εκεί  πιο κάτω  εγκαταστάθηκε ένα μεγαπερίπτερο  με όλων των ειδών πράγματα  , ενώ μερικά  μέτρα πιο πέρα είναι ένα μεγάλο  ορθογωνιοποιημένο κτίσμα  που χρησιμεύει  για ανακύκλωση , όπου 33 μέρη (κυρίως πλαστικά μπουκάλια) πληρώνονται με ένα ευρώ.  Αυτό  το   ορθογωνιοποιημένο μαραφέτι  υπάρχει και σε πλατειούλα στην  Ομόνοια , μπροστά στο  κατάστημα του Χόντου, συνοδευόμενο και από ένα  τετράγωνο καλυβάκι  που δημιουργήθηκε  . Από  κοντά  υπάρχει χώρος τραπεζοκαθισμάτων ημίκλειστος, ενώ στην κεντρική πλατεία Ομονοίας, στο χώρο από όπου ξεκινάνε όλες οι μετρήσεις  αποστάσεων  , έχει  επίσης εγκατασταθεί μεγάλος αριθμός ημίκλειστων τραπεζοκαθισμάτων.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι η Ομόνοια παραμένει ηλιοδαρμένη  τουλάχιστον τρεις μήνες το  καλοκαίρι,  με τους μετανάστες  ακόμη να την αποφεύγουν, παρά τα λεγόμενα πρώην υπουργού  :  Παρά την έντονη αντιπαράθεση  που ξέσπασε το καλοκαίρι του 2003 μετά την προσθήκη μιας έκτασης στην Ομόνοια , παρά την  μεταγενέστερη προσπάθεια της τότε  Δημάρχου Μπακογιάννη να δώσει μια ανάσα στο  χώρο με ελαιόδεντρα,  παρά την έλλειψη επικοινωνίας του κάτω χώρου της πλατείας με τον επάνω, σύμφωνα με πρόταση του καθηγητή Αθανάσιου Αραβαντινού. Η κατάληψη του χώρου έγινε  δραματικά πνιγηρή.

Το Αθηναϊκό  τοπίο δεν φημίζεται για την ανοικτότητά του – απεναντίας, λείπουν οι μεγάλοι λεωφόροι , τα μεγάλα πεζοδρόμια, λείπει το παρόδιο πράσινο,  λείπει η  απόσταση των κτιρίων που θα προσέδιδε  άλλη όψη , που θα ξεκούραζε το μάτι από την κυριαρχία του μπετόν και της ασφάλτου. Αν υπήρχε τρόπος να βαθμολογήσουμε  την «άνεση χώρου», αν μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την επίπτωση που έχουν οι διάφορες επιφάνειες στο βίωμα του πολίτη, θα λέγαμε ότι οι αθηναϊκές επιφάνειες είναι  σκληρές,  συμπαγείς , απωθητικές στο σύνολό τους, ικανές να στέλνουν τους ανθρώπους σε φυγές έξω από την πόλη. Αυτό εν μέρει εξηγεί το γεγονός ότι οι κάτοικοι του κέντρου   παραμένουν αριθμητικά στάσιμοι,  αν δεν μειώνονται.

Η πρωτεύουσα της Ελλάδας  υποφέρει από το παράνομο παρκάρισμα  αυτοκινήτων, υποφέρει  από την κίνηση των μηχανών που τελείως τσαμπουκαλίδικα υπεισέρχονται σε χώρους  πεζών, υποφέρει από τραπεζοκαθίσματα. Η συζήτηση για το «τις πταίει» στερείται νοήματος, όταν προέχει μια δράση θεραπευτική.