Η καλλιτέχνης έχει λάβει μέρος στις παρακάτω ομαδικές εκθέσεις:“Livres d’ Artistes – Κείμενα και αντικείμενα”, Γκαλερί 7, Αθήνα 2000, “Τομέας Ζωγραφικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών”, Δημοτική Πινακοθήκη Καρδίτσας, 2002,“Biennale Νέων Καλλιτεχνών”, Creta Maris, Κρήτη 2002,“Απόφοιτοι του εργαστηρίου Δ΄ της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών”, ΕΠΑΣΚΤ, Αθήνα 2002, Έκθεση συνεργατών της γκαλερί Αστρολάβος, Αστρολάβος, Δεξαμενή 2005, “Εικόνα- Χώρος- Δράση”, Εικαστικό Επιμελητήριο Ελλάδας, 2006,“4 νέοι καλλιτέχνες”, Πινακοθήκη Σοφίας Λαζαρίδου, Καλλιθέα 2006, “Exclusives”, γκαλερί Αστρολάβος, Δεξαμενή, 2006,“Σύγχρονοι Δημιουργοί της Αφαίρεσης”, γκαλερί Αστρολάβος, Δεξαμενή 2006, “ Εικόνα- Χώρος- Δράση
Έχει κάνει ατομική έκθεση το 2010 στην Γκαλερί Αστρολάβος, Αθήνα.
O καθηγητής - κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης αναφερόμενος στο έργο της ζωγράφου τονίζει:
« Κάποτε η ζωγραφική ήταν το παράθυρο που άνοιγε στον κόσμο μιαν αποκάλυψη του ορατού. Σήμερα η ζωγραφική βιώνοντας κατάσαρκα την κρίση της, αν δεν θέλει ν' αναλωθεί σε εικονογραφικές αφέλειες, οφείλει να καταδυθεί στο βάθος του αόρατου. Και να το καταστήσει αισθητό. Μ' άλλα λόγια να αισθητικοποιήσει τον εσωτερικό βίο. Δύσκολα πράγματα! Με ανάλογα, δύσκολα πράγματα καταπιάνεται η τολμηρή, ως τα όρια του θράσους, Άννα-Μαρία Παπαδημητρίου. Η ζωγραφική της είναι χρωματικά χυμώδης κι ευαίσθητη, διαμερίζοντας τα ιμάτια της σε ίσα ποσά ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και συνειδητής αυτοσυγκράτησης. Παίζει μ' άλλα λόγια, με τα όρια (ως τα όρια τους). Οι συνθέσεις της διεκδικούν ένα ένδον φως, υποβάλλουν εσωτερικά τοπία, ψηλαφούν μυστικά της νύχτας με ερωτήματα της μέρας. Συχνά ευφρόσυνες, διακοσμητικές λύσεις εξορκίζουν το κακό που κουβαλούν τα ψυχρά πράσινα ή μαύρα. Pas mal. Κοντολογίς πρόκειται για μια χειρονομιακή, συναισθηματική ζωγραφική που ψάχνει να βρει το δρόμο της ανάμεσα σε κορυφαίους εκφραστές της λυρικής αφαίρεσης, όπως ο Soulages, o Wols, o Riopelle, o Hartung, o Mathieu, αλλά και οι ημέτεροι Μαλτέζος, Σβορώνος, Λεφάκης, Κεσσανλής κ.α. Το θέμα είναι να υπάρχει μια συνέπεια και μια συνέχεια στην ιστορία των εικαστικών μορφών έτσι ώστε τα πράγματα να μη γίνονται επί ματαίω. Και τα έργα να μη σαπίζουν εμπρός στα αδιάφορα μάτια αδαών η επηρμένων θεατών και η κάθε γενιά να μαθαίνει απ την προηγούμενη... - Έχει λόγο ύπαρξης σήμερα μια τέτοια ζωγραφική;- Μπορεί να διαμορφώσει αλλιώς ένα κοινό που καθημερινά μπουκώνεται από την τηλεοπτική χυδαιότητα; (αφού καταντήσαμε λαός τηλε-εξαρτημένων).- Υπάρχει χρόνος για στοχασμό εμπρός σε μια ζωγραφισμένη εικόνα που διεκδικεί το αυτονόητο, δηλαδή να συγκινήσει αισθητικά, χωρίς ταυτόχρονα να εκβιάζει την συγκίνηση;- Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Είπαμε: μιλάμε εδώ για δύσκολα πράγματα... Άκου τη σιωπή. Άκου τους σιωπηλούς. Δεν υπάρχει πιο εκκωφαντική γλώσσα από εκείνη του βλέμματος».
« Κάποτε η ζωγραφική ήταν το παράθυρο που άνοιγε στον κόσμο μιαν αποκάλυψη του ορατού. Σήμερα η ζωγραφική βιώνοντας κατάσαρκα την κρίση της, αν δεν θέλει ν' αναλωθεί σε εικονογραφικές αφέλειες, οφείλει να καταδυθεί στο βάθος του αόρατου. Και να το καταστήσει αισθητό. Μ' άλλα λόγια να αισθητικοποιήσει τον εσωτερικό βίο. Δύσκολα πράγματα! Με ανάλογα, δύσκολα πράγματα καταπιάνεται η τολμηρή, ως τα όρια του θράσους, Άννα-Μαρία Παπαδημητρίου. Η ζωγραφική της είναι χρωματικά χυμώδης κι ευαίσθητη, διαμερίζοντας τα ιμάτια της σε ίσα ποσά ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και συνειδητής αυτοσυγκράτησης. Παίζει μ' άλλα λόγια, με τα όρια (ως τα όρια τους). Οι συνθέσεις της διεκδικούν ένα ένδον φως, υποβάλλουν εσωτερικά τοπία, ψηλαφούν μυστικά της νύχτας με ερωτήματα της μέρας. Συχνά ευφρόσυνες, διακοσμητικές λύσεις εξορκίζουν το κακό που κουβαλούν τα ψυχρά πράσινα ή μαύρα. Pas mal. Κοντολογίς πρόκειται για μια χειρονομιακή, συναισθηματική ζωγραφική που ψάχνει να βρει το δρόμο της ανάμεσα σε κορυφαίους εκφραστές της λυρικής αφαίρεσης, όπως ο Soulages, o Wols, o Riopelle, o Hartung, o Mathieu, αλλά και οι ημέτεροι Μαλτέζος, Σβορώνος, Λεφάκης, Κεσσανλής κ.α. Το θέμα είναι να υπάρχει μια συνέπεια και μια συνέχεια στην ιστορία των εικαστικών μορφών έτσι ώστε τα πράγματα να μη γίνονται επί ματαίω. Και τα έργα να μη σαπίζουν εμπρός στα αδιάφορα μάτια αδαών η επηρμένων θεατών και η κάθε γενιά να μαθαίνει απ την προηγούμενη... - Έχει λόγο ύπαρξης σήμερα μια τέτοια ζωγραφική;- Μπορεί να διαμορφώσει αλλιώς ένα κοινό που καθημερινά μπουκώνεται από την τηλεοπτική χυδαιότητα; (αφού καταντήσαμε λαός τηλε-εξαρτημένων).- Υπάρχει χρόνος για στοχασμό εμπρός σε μια ζωγραφισμένη εικόνα που διεκδικεί το αυτονόητο, δηλαδή να συγκινήσει αισθητικά, χωρίς ταυτόχρονα να εκβιάζει την συγκίνηση;- Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Είπαμε: μιλάμε εδώ για δύσκολα πράγματα... Άκου τη σιωπή. Άκου τους σιωπηλούς. Δεν υπάρχει πιο εκκωφαντική γλώσσα από εκείνη του βλέμματος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου