ΕΚΚΛΗΣΗ

                     

                                                                            Ο ΑΡΗΣ  ΤΑΣΤΑΝΗΣ,                                                       ποιητής με κινητική αναπηρία, (Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210 96 12 492Email    aristast@yahoo.gr) ζητάει μια βροντερή δήλωση από τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Ακολουθεί το σκεπτικό της……                    

      

       ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ Η ΣΙΩΠΗ ΜΑΣ,  ΣΥΝΕΝΟΧΗ.

   ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

   ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΔΥΝΑΜΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΜΕΝΟΥΣ

                      ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ

   ΠΟΥ   ΒΙΩΝΟΥΝ  ΤΗΝ   ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ   ΜΕΡΙΜΝΑ  –

   ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΣΕ  ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΄΄ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΨΥΧΩΝ΄΄

Η  ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΩΝ  ΝΟΣΗΛΙΩΝ  ΣΤΕΛΝΕΙ  ΣΤΟ  ΘΑΝΑΤΟ

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΚΟΙΤΟΥΣ ΠΟΝΕΜΕΝΟΥΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ.

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ.                                   

                                                                                       «…από μας ποιος θα τολμήσει

                                                                                            να μιλήσει για τα πρόσωπα

                                                                                            που ζουν αποκλεισμένα

                                                                                            πίσω από χιλιάδες πόρτες

                                                                                            παράθυρα και κάστρα;

                                                                                            Που (δεν) τα χτυπούν οι θάλασσες

                                                                                                        τα όνειρα και τ’ άστρα…»

                                                                                                  ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

   Tον Ιούλιο του 2013, θα πάψουν να καταβάλονται τα νοσήλια των ανθρώπων με βαριές αναπηρίες και των ασθενών με μακροχρόνιες βλάβες. Ακόμα και αυτή η κατά κοινή ομολογία άθλια περίθαλψη του βάρβαρου νεοελληνικού κράτους, που επί δεκαετίες μεταφραζόταν σε αβίωτες συνθήκες διαβίωσης για τους πάσχοντες και απαράδεκτες συνθήκες εργασίας για το νοσηλευτικό προσωπικό, εξολοθρεύεται και πετιέται στα αζήτητα. 

   Πετιούνται στα κοινωνικά αζήτητα πάνω από 3.000 άνθρωποι με βαριές αναπηρίες. Άνθρωποι που επί δεκαετίες “απολαμβάνουν” μισά, τσακισμένα κοινωνικά δικαιώματα. Οι περισσότεροι από τους οποίους ζουν την εγκατάλειψη παντελώς μονάχοι, δεν έχουν καν κάποιο συγγενή έστω και μακρινό να τους συντροφέψει, να τους προστρέξει. Απάνθρωποι, εξοντωτικοί καθημερινοί  «Καιάδες». Απρόσιτα και εφιαλτικά τα ψηλά τείχη του κοινωνικού αποκλεισμού, απετέλεσαν διαχρονικά σύμβολα του διάχυτου ρατσισμού μιας χώρας που και στις εποχές των τεχνητών πλεονασμάτων της παρήγαγε τεράστια ελλείμματα στην κοινωνική μέριμνα.
Πλέον ούτε καν το δικαίωμα στην εγκατάλειψη και την δυστυχία δεν είναι ανεκτό. Πλέον οι άνθρωποι με βαριές αναπηρίες είναι αντιληπτοί μονάχα ως περιττό οικονομικό έξοδο.  Η «Μνημονιακή κατοχή» σήμερα αξιώνει την εξόντωσή τους …

 

   Η νομοτέλεια των νεο-βαρβάρων μοιάζει βήμα - βήμα να χαράσσει τον δρόμο της. Η ευρηματική Κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αρκεστεί στην βάρβαρη επέλαση ενάντια στα πολιτικά – κοινωνικά δικαιώματα των ανθρώπων της εργασίας, είναι υποχρεωμένη να νοηματοδοτήσει και ... ιδεολογικά τον βαρβαρο-δογματισμό της. Οι εντολοδόχοι δογματικοί του νεοβαρβαρισμού “ουρλιάζουν” σαν αγέλη από εξαγριωμένες ύαινες ότι «οι άνθρωποι που δεν παράγουν // δεν έχουν λόγο ύπαρξης». Για να μην αφήσουν το παραμικρό περιθώριο επιφύλαξης για τις προθέσεις τους τις ασκούνε με περίσσειο κυνισμό στην πιο εξαθλιωμένη και ανήμπορη ομάδα των αναπήρων. Μέχρι χθες η στέρηση δικαιωμάτων αφορούσε το ... “συνταγματικά κατοχυρωμένο” της αξιοπρεπούς διαβίωσης σε πόλεις εχθρικά δομημένες και φοβικές ενάντια στο «διαφορετικό». Σήμερα αφορά την ίδια την ζωή...

 Πόσο μα την αλήθεια συνεκτική είναι η συνέπεια των απανωτών επεισοδίων όταν αυτά υπηρετούν τη νεο-βαρβαρική νομοτέλεια. Ξεκίνησαν κατακρεουργώντας τα εξωιδρυματικά επιδόματα,  «ξεροκόμματα» οίκτου», βυθίζοντας τους ανθρώπους με βαριές αναπηρίες ακόμα πιο βαθιά, στον κατώτατο πάτο της ανέχειας.

Στα  άθλια συσσίτια, στα βρωμερά πάρτι της διαπλεκόμενης - κρατικής και ιδιωτικής - φιλανθρωπίας…

Στη συνέχεια τέλειωσαν μια και έξω με τις ατέλειες, έσβησαν μονοκοντυλιά όλα τα πρόσθετα μικρά υποβοηθητικά που έκαναν την ανυπόφορη ζωή των βαριά αναπήρων, λίγο λιγότερο ανυπόφορη. Κανένα έλεος, καμμιά ανακούφιση. Οι (όποιες) κλινικές εξετάσεις είδος πολυτελείας. Ακόμα και οι άποροι άνθρωποι με αναπηρία, ακόμα και αν η αναπηρία τους υπερβαίνει το 75%, υποχρεωμένοι πλέον να αγοράζουν τα φάρμακα που δεν μπορούν να αγοράσουν. Όσο για τα λεγόμενα «αναλώσιμα υλικά» στα  θεραπευτήρια ούτε λόγος να γίνεται…

               Αγαπητοί φίλοι – φίλες,                                                               

 αγωνιούμε, συμπάσχουμε, αγωνιζόμαστε επί χρόνια, ο καθένας με τον τρόπο του, να καταθέσουμε το προσωπικό λιθαράκι στο οικοδόμημα του πολιτισμού, να δώσουμε μαχητικό “παρών” στο μετερίζι των Γραμμάτων και Τεχνών. Εμπνεόμαστε από το όραμα μιας πατρίδας χωρίς προκαταλήψεις, αποκλεισμούς, με δοσμένη και αυτονόητη την αληθινή ανοχή στη «διαφορετικότητα».

 

   Επειδή είμαι ο ίδιος άτομο με βαριά κινητική αναπηρία, (μυοπάθεια) που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, έχω βιώσει από παιδί όλη την αδιαφορία, υποκρισία και αναλγησία της πολιτείας, στην περίθαλψη, μέριμνα, αποκατάσταση, παιδεία, πρόσβαση και επανένταξη στη καθημερινή ζωή. Μπορώ ο ίδιος με όλη τη δύναμη του νου και της ψυχής μου να σας διαβεβαιώσω ότι οι επί δεκαετίες πολιτικές ένταξης για τα ΑΜΕΑ ήταν ψευδεπίγραφες, τα περί ισοτιμίας δικαιωμάτων δεν ήταν παρά ένα χυδαίο ρητορικό άλλοθι. Το μόνο αληθινό μέλημα της νεοελληνικής πολιτείας και των φορέων εξουσίας της εξαντλούνταν σε άθλιους Τηλεμαραθώνιους αγάπης, επικερδείς παραολυμπιακές μπίζνες, κρατική και ιδιωτική φιλανθρωπία και χυδαία εξαγορά ψήφων. Πίσω από τα μεγάλα, ψεύτικα λόγια εξελισσόταν ένα πανηγύρι χειρότερο και χυδαιότερο ακόμα και από τις πιό χυδαίες υποθέσεις διαπλοκής, όπως αυτές των εξοπλισμών ή της siemens.

Ο ερχομός της Μνημονιακής καταιγίδας σάρωσε ακόμα και τα άλλοθι, τα προσχήματα ανθρώπινης επιβίωσης που κρατούσαν στοιχειωδώς αξιοπρεπείς τους ανθρώπους με βαριές αναπηρίες. Επιλέχτηκαν ως το πλέον εύκολο θύμα – στόχος για να “δοκιμαστεί” η παραδειγματική εμπέδωση των πλέον χυδαίων όψεων κοινωνικού δαρβινισμού. Οι πιο δυστυχισμένοι των δυστυχισμένων καταδικάστηκαν να συντροφέψουν την “δυστυχία” τους με την διαρκή αγωνία επιβίωσης. Μόνοι και αφημένοι. Κατάκοιτοι σε σάπια, ανήλιαγα κελιά. Στερημένοι ακόμα και από το δικαίωμα να αρθρώσουν φωνή διαμαρτυρίας. Δίχως καμιά άλλη φωνή γύρω τους να συνομολογεί τα δίκαιά τους. Οι περισσότεροι από αυτούς στερημένοι ακόμα και από αυτή την δυνατότητα στιγμιαίας ανακούφισης που προσφέρει ένα οικείο απλωμένο χέρι.

Πόσο όμορφα ακούγεται και διαβάζεται το τυπικό και χρηστικό για κάθε περίπτωση προοδευτικό μήνυμα, αυτό που εκστομίζεται με περίσσεια ευκολία σε ουκ ολίγες γιορτές ξεπλύματος συνείδησης και ομνύει ότι “μια στοιχειωδώς πολιτισμένη  κοινωνία, έχει απόλυτη υποχρέωση να υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια όσων πολιτών της, λόγω της ιδιαιτερότητας της κατάστασης τους δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους”.  Πόσο αληθινό επί του περιεχομένου του είναι, αλλά και πόσο ρητορικό και ψεύτικο ακούγεται αντιμέτωπο με την αμείλικτη πραγματικότητα ...

            Φίλες και φίλοι,

δεν απευθύνομαι γενικά, αλλά ειδικά - προσωπικά σε σας. Σας ζητώ στο όνομα όλων των ανθρώπων με βαριές αναπηρίες την συμπαράστασή σας. Ζητώ το ενυπόγραφο προσωπικό σας «όχι» στο εξελισσόμενο έγκλημα κατά της αξιοπρέπειας, που δεν έχει “θύματα” μόνο εμάς τους ανθρώπους με αναπηρία, αλλά και κάθε εναπομείναν πρόσχημα του λεγόμενου κοινωνικού πολιτισμού μας.

Δεν μπορώ να αναγνωρίσω άλλον δρόμο άμυνας, πέραν από αυτόν της αλληλεγγύης, των πολιτών για τον συμπολίτη, των ανθρώπων για τον συνάνθρωπο, κύρια για τον αδύναμο συνάνθρωπο, τον πεταμένο στ’ αζήτητα…

         Ενωμένοι μπορούμε να τους σταματήσουμε!

Αρκεί στο πρόσωπο του “άλλου” να αναγνωρίσουμε το δικό μας πρόσωπο.

Αρκεί στην ειδική ανάγκη του “άλλου” να αναγνωρίσουμε την δική μας ανάγκη...

  

     Την έκκληση αυτή,

είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα την υπόγραφαν οι αξέχαστοι αγαπημένοι φίλοι μου:

Τατιάνα Γκρίτσι Μιλλιέξ συγγραφέας,    (10 μαρτυρικά χρόνια κατάκοιτη)

Ροζέ  Μιλλιέξ                   «                     (Γαλλικό Ινστ. – Φιλέλληνας)

Διδώ  Σωτηρίου               «

Θεόδωρος  Αγγελόπουλος       σκηνοθέτης

Οι Μυτιληνοί συμπατριώτες:

Αντώνης Βαλερτζίδης           (γιατρός – καθηγητής Πανεπιστημίου.

Γιάννης Τριανταφύλλου        (συγγραφέας – πρωτοπόρος ακτιβιστής

                                                             αιμορροφιλικού  κινήματος.

                                             

Τερψιθέα: Ιούνιος 2013