Ήμασταν συμμαθητές και φίλοι από παιδιά. Πάνω από μισό αιώνα ! Επρόκειτο να κάνει μια σοβαρή εγχείρηση - είχε καρκίνο και το ήξερε. Μου έστειλε ένα email και μου είπε : «αν δεν ξυπνήσω, χάρηκα πολύ για τη γνωριμία μας»…Τελικά τα πράγματα ήλθαν αλλιώς : Ξύπνησε μεν , αλλά δεν συνήλθε ποτέ τελείως. Και πριν από τρεις ημέρες, άφησε την τελευταία του πνοή στον Καναδά, όπου είχε μεταναστεύσει .
Ήταν η τρίτη κατά σειράν προσωπική μου απώλεια μέσα σε ένα χρόνο – τριών ανθρώπων εντός-εκτός-και-επί-τα-αυτά-μέρη της Αριστεράς. Ατόμων εμπαθών με το χιούμορ, προικισμένων με φαντασία, αντίθετων με το μοντέλο του πάσχοντος-από-χρόν ι α-σοβαρότητα πολιτικοποιημένου ατόμου .
Παράπονο δεν έχω : Διασκεδάσαμε εαυτούς και αλλήλους σε αυτή τη μεγάλη πορεία , που ξεκίνησε από το τίποτα και καταλήγει στο τίποτα .
Και τώρα σκέπτομαι ότι η ζωή, σε μια ατέλειωτη διαδικασία αποδόμησης των μορφών, περνάει την ενέργειά της από άτομο σε άτομο. Άμεσα ή έμμεσα. Γι αυτό χωρίς παραχώρηση στη μεταφυσική, μαζί με τους άλλους «εντιμότατους φίλους» αυτής της κοινωνίας που υπηρετούν το ίδιο πνεύμα(«ένα γέλιο θα τους θάψει»), μπορώ να υποστηρίξω απολύτως αντιηρωϊκά και με κάθε σοβαρότητα : ΗΛΙΑ ΖΕΙΣ, ΕΣΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ….
ΥΓ
Εν όψει , μια παλιά αδέξια φωτογραφία του «προαστίου» όπου ενδημήσαμε, για καιρό, μέχρι να χαθούμε και να ξαναβρεθούμε. Είναι η Ηλιούπολη Αττικής, του 1951. Φωτογραφία από το αρχείο του Κλέωνος Π. Διονυσάτου. Στη δεξιά στήλη, ένα ποίημα του Ηλία «αγκυρωμένο» στο ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ για καιρό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου