Δέ­σποι­να Καϊ­τα­τζῆ-Χου­λιού­μη: Ὑπέ­ρο­χο κα­λο­και­ρι­νὸ πρωι­νό

 

By planodion on 12 Ἰούνιος 2025 Δέ­σποι­να Καϊ­τα­τζῆ-Χου­λιού­μη Ὑπέ­ρο­χο κα­λο­και­ρι­νὸ πρωι­νό Μὰ λέω πά­λι πὼς τὸ μό­νο ποὺ ἔχω χά­σει  εἶ­ναι ἡ ἀσή­μαν­τη ἐπι­φά­νεια τῶν πραγ­μά­των.  Χόρ­χε Λουὶς Μπόρ­χες, «Ἕνας τυ­φλός» ΑΒ­ΒΑ­ΤΟ ΠΡΩΪ πρὸς με­ση­μέ­ρι. Ὁ πό­νος στὸ χέ­ρι κα­θη­λω­τι­κός. Κα­μιὰ ἐπι­θυ­μία, κα­μιὰ ἔμ­πνευ­ση. Προ­σπά­θειες ἐνερ­γο­ποί­η­σης γιὰ στοι­χειώ­δη κα­θα­ριό­τη­τα τοῦ σπι­τιοῦ. Γιὰ μα­γεί­ρε­μα τὰ ἄκρως ἀπα­ραί­τη­τα. Ὅλα, βέ­βαια, μὲ ἐν­διά­με­σα δια­λείμ­μα­τα ἀνά­παυ­σης.        Συ­ναι­σθη­μα­τι­κὴ κα­τά­στα­ση οὐ­δέ­τε­ρη. Γέρ­νει ἐλα­φρὰ πρὸς τὴ δυ­σθυ­μία. Ἀπὸ τοὺς δι­πλα­νοὺς τὸ κο­μπρε­σὲρ ρο­κα­νί­ζει τὸ μπε­τόν· μα­ζὶ καὶ τὰ μη­νίγ­για τῆς Δώ­ρας.        Ἡ ζέ­στη ὑπο­φερ­τὴ ἀκό­μη. Σὲ με­ρι­κὲς ὧρες θὰ ἀνά­ψουν τὰ πλα­κά­κια. Τὸ τσι­γά­ρο κρέ­με­ται στὰ δά­χτυ­λα τοῦ ἀρι­στε­ροῦ χε­ριοῦ. Τὸ δε­ξὶ χει­ρί­ζε­ται τὸ στυ­λὸ μὲ δυ­σκο­λία. Ἀκό­μη νὰ μά­θει νὰ γρά­φει στὸν ὑπο­λο­γι­στή. «Ρο­δά­κι­να», φω­νά­ζει ὁ μα­νά­βης τοῦ μί­νι μάρ­κετ στὸ ἔμ­πα τοῦ δρό­μου. Τὸ κα­να­ρί­νι τῆς ἀπὸ κά­τω ἀκού­γε­ται ἀμυ­δρὰ καὶ ξε­ψυ­χι­σμέ­να. Μᾶλ­λον τὸ ἔχει κα­τα­βά­λει κι αὐ­τὸ ἡ ζέ­στη. Ὁ ἱδρῶ­τας ρέ­ει νω­χε­λι­κὰ στὸ μέ­τω­πο καὶ στὸν λαι­μό. Κά­θε­ται στὶς πτυ­χώ­σεις τῶν ρυ­τί­δων κά­τω ἀπὸ τὸ πι­γού­νι. Ὁ γιὸς κοι­μᾶ­ται ἀκό­μη. Ἔτσι κι ἀλ­λιῶς ἡ δου­λειὰ ἀνύ­παρ­κτη ἀπὸ και­ρό. Ἡ κό­ρη πέ­ρα­σε τὸ βρά­δυ στὴ φί­λη. Ὁ Πά­νος, ὁ σύ­ζυ­γος, ἀπὸ τὶς ὀκτώ­μι­σι στὸ βι­βλιο­πω­λεῖο, κι ἂς μὴν περ­νά­ει ψυ­χὴ τὴν ὀρ­θά­νοι­χτη πόρ­τα μέ­χρι νὰ κλεί­σει. Πέ­ρα ἀπὸ κά­ποιους φί­λους, βέ­βαια, ποὺ ξέ­μει­ναν στὴν πό­λη. Περ­νᾶν γιὰ μιὰ κα­λη­μέ­ρα ἢ κα­νέ­ναν κα­φέ. Ἀν­ταλ­λάσ­σουν κου­βέν­τες γιὰ τὰ ἀδιέ­ξο­δα τῆς πο­λι­τι­κῆς καὶ τῆς Ἀρι­στε­ρᾶς, ἔτσι γιὰ νὰ σκο­τώ­σουν τὴν ὥρα τους. Νὰ ἀπο­φύ­γουν αἰ­σθή­μα­τα πλή­ξης καὶ ἀνί­ας. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν «ἱστο­ρι­κό». Αὐ­τὸς μι­λᾶ πάν­τα μὲ ζέ­ση καὶ ὕφος πε­ρι­σπού­δα­στο. Λὲς καὶ δί­νει διά­λε­ξη σὲ ἀμ­φι­θέ­α­τρο πα­νε­πι­στη­μί­ου. Οἱ ἄλ­λοι ἔπει­τα ἀπὸ λί­γο τὸ βά­ζουν στὰ πό­δια. Ὁ Πά­νος, ὅμως, τὸν λού­ζε­ται ἀναγ­κα­στι­κά. Μό­νη ἄμυ­νά του ἡ σιω­πή. Ὥσπου νὰ κλεί­σει γιὰ τὴν ὥρα ὁ «ἱστο­ρι­κὸς» τὴν ἀτέ­λειω­τη ἀγό­ρευ­ση καὶ νὰ φεύ­γει.        Προ­σπα­θεῖ νὰ ση­κω­θεῖ νὰ ἀπο­τε­λειώ­σει κά­πως τὸ μα­γεί­ρε­μα. Κα­τα­βά­λει γεν­ναία προ­σπά­θεια γιὰ νὰ συμ­μα­ζέ­ψει λί­γο τὸ σπί­τι. Ἴσως τα­κτο­ποι­η­μέ­νο νὰ τὴν ἠρε­μή­σει κά­πως. Ψυ­χρὸς ὦμος κα­λο­και­ριά­τι­κα, μουρ­μου­ρί­ζει ἀγα­να­κτι­σμέ­νη. Τὴν ἔπια­σε πρῶ­τα στὸ ἀρι­στε­ρό. Τὴν παί­δε­ψε ἕνα χρό­νο καὶ τώ­ρα μὲ αὐ­τὴ τὴ ζέ­στη νιώ­θει κου­λὴ στὸ δε­ξί. Ὁ Μᾶρ­κος κά­που κρυμ­μέ­νος. Θὰ βρῆ­κε κά­ποια δρο­σε­ρὴ γω­νιὰ μέ­σα στὴν ντου­λά­πα.        Ὁ πό­νος τῆς φέρ­νει δύ­σπνοια. Ξα­πλώ­νει νὰ ξε­κου­ρα­στεῖ γιὰ λί­γο. Νὰ ἐπα­να­κτή­σει ὅσο γί­νε­ται κά­ποιες ἀναγ­καῖ­ες δυ­νά­μεις.        Εὐ­τυ­χῶς δὲν ἔπια­σε ἀκό­μη ἡ με­ση­με­ρια­νὴ ζέ­στη. Τό­τε εἶ­ναι ἀνυ­πό­φο­ρη ἡ κα­τά­στα­ση. Ὅπως ὅταν πέ­φτει πά­νω της ἡ ζέ­στη τῆς ἐμ­μη­νό­παυ­σης. Νιώ­θει νὰ καῖ­νε τὰ πέλ­μα­τα. Περ­πα­τᾶ ξυ­πό­λη­τη στὸ πά­τω­μα νὰ δρο­σι­στεῖ. Κού­ρα­ση κι ἀνία. Ὑπέ­ρο­χο κα­λο­και­ριά­τι­κο πρωϊ­νὸ κα­τὰ τὰ ἄλ­λα. Ἐλεύ­θε­ρη ἀπὸ τὴ δου­λειά. Καὶ ἡ δου­λειὰ τοῦ σπι­τιοῦ νὰ κρέ­με­ται ἀπὸ τὸ ἀδύ­να­μο δε­ξὶ χέ­ρι. Τὰ δά­χτυ­λα ὑπο­το­νι­κά.        Αὔ­ριο Κυ­ρια­κή. Ὁ κό­σμος λεί­πει δια­κο­πές. Τὸ ἐπι­βάλ­λει ἡ ζέ­στη. Κυ­ρί­ως ἡ κοι­νω­νι­κὴ ἐπι­τα­γή: «Ποῦ πή­γα­τε δια­κο­πές;» «Δὲ φεύ­γε­τε ἀκό­μη; Ἄ, δὲ θὰ πᾶ­τε φέ­τος. Κρῖ­μα. Ἐμεῖς μό­λις ἐπι­στρέ­ψα­με ἀπὸ Σῦ­ρο. Ἦταν ὑπέ­ρο­χα. Αὔ­ριο φεύ­γου­με γιὰ τὸ ἐξο­χι­κό.»        Λὲς καὶ ἡ κοι­νω­νι­κὴ ἐπι­τα­γὴ ἐπι­βάλ­λει τὶς δια­κο­πὲς πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀπὸ τὴ ζέ­στη. Ἀπὸ τὴν ἀνάγ­κη γιὰ ξε­κού­ρα­ση, γιὰ ἠρε­μία. Γιὰ μιὰ ἀνά­παυ­λα, βρὲ ἀδερ­φέ.        Εὐ­τυ­χῶς, μὲ τὴν κρί­ση ἔχει ἀμ­βλυν­θεῖ ἀρ­κε­τὰ ἡ κοι­νω­νι­κὴ πί­ε­ση τῶν δια­κο­πῶν. Εἶ­ναι τό­σο πολ­λοὶ τώ­ρα ποὺ δὲν ἔχουν πιὰ αὐ­τὸ τὸ προ­νό­μιο. Νὰ καὶ κά­τι ἀκό­μη θε­τι­κὸ μα­ζὶ μὲ τὸν ἀνα­στο­χα­σμὸ γιὰ τὴν ἠθι­κὴ κρί­ση ποὺ προ­κά­λε­σε τὴ γε­νι­κευ­μέ­νη οἰ­κο­νο­μι­κὴ ἀνέ­χεια, σκέ­φτε­ται Ἡ Δώ­ρα καὶ μα­ζεύ­ει κου­ρά­γιο νὰ ἀπο­τε­λειώ­σει τὸ μα­γεί­ρε­μα. Πηγή: Ἀπὸ τὴν συλ­λο­γὴ διη­γη­μά­των Ὁ τό­πος μέσα μας (ἐκδ. Ἁρμός, 2020). Ἡ Δέ­σποι­να Καϊ­τα­τζῆ-Χου­λιού­μη ζεῖ στὶς Σέρ­ρες ἀπ' ὅπου κα­τά­γε­ται. Εἶ­ναι Κλι­νι­κὴ Ψυ­χο­λό­γος (MSc), ποι­ή­τρια, συγ­γρα­φέ­ας καὶ με­τα­φρά­στρια, μέ­λος τῆς Ἑται­ρεί­ας Λο­γο­τε­χνῶν Θεσ­σα­λο­νί­κης. Ἐρ­γά­στη­κε σὲ δη­μό­σιες μο­νά­δες Ἐκ­παί­δευ­σης, Ἀπο­κα­τά­στα­σης καὶ Ψυ­χι­κῆς Ὑγεί­ας στὴ Σου­η­δία καὶ στὴν Ἑλ­λά­δα. Ἐξέ­δω­σε ἕξι ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γές, ἡ τε­λευ­ταία της ἔχει τί­τλο Μὲ λέ­νε Εὔα (ἐκ­δό­σεις Μαν­δρα­γό­ρας, 2023). Ἐξέ­δω­σε τὴ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ὁ τό­πος μέ­σα μας (ἐκ­δό­σεις Ἁρ­μός), ἐνῷ ἀν­θο­λό­γη­σε καὶ με­τέ­φρα­σε τέσ­σε­ρα βι­βλία σου­η­δι­κῆς ποί­η­σης. Ποι­ή­μα­τα καὶ δι­η­γή­μα­τά της με­τα­φρά­στη­καν καὶ δη­μο­σιεύ­τη­καν σὲ ἄλ­λες γλῶσ­σες. Τὸ 2024 κυ­κλο­φό­ρη­σε ἀν­θο­λο­γία ποι­η­μά­των της στὰ ἱσπα­νι­κὰ μὲ τί­τλο Los hi­jos de E­va σὲ με­τά­φρα­ση τοῦ Jo­sé An­to­nio More­no Ju­ra­do ἀπὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Pa­dil­la Li­bros, Se­vil­la. Τὸ 2023 τῆς ἀπο­νε­μή­θη­κε Τι­μη­τι­κὴ διά­κρι­ση στὸ 1ο Διε­θνὲς Φε­στι­βὰλ Ποί­η­σης Σερ­ρῶν τοῦ Συν­δέ­σμου Φι­λο­λό­γων καὶ τὸ 2024 τῆς ἀπο­νε­μή­θη­κε τι­μη­τι­κὴ διά­κρι­ση γιὰ τὸ ποι­η­τι­κό της ἔρ­γο καὶ τὴν κοι­νω­νι­κὴ προ­σφο­ρά της ἀπὸ τὴν Λέ­σχη Λάϊ­ονς Σερ­ρῶν Στρυ­μο­νιᾶς.