"Μουσείο Λαογραφίας", του Δημήτρη Φύσσα

Επιστολική νουβέλα

Τον Αύγουστο του 2015 ο τριανταπεντάχρονος (πρώην διάσημος) ζωγράφος Λέων, έχοντας στην τσέπη του μια γερή προκαταβολή για τον υπερμεγέθη πίνακα Ο μυστικός δείπνος του κοινοτισμού, εγκαταλείπει μια μεγάλη ελληνική πόλη και μια γυναίκα ονόματι Μάρθα, και αποσύρεται σ’ ένα άκρως πρωτόγονο χωριό της Πίνδου, όπου ετοιμάζει τις σπουδές για τα πρόσωπα του πίνακα της παραγγελίας: είκοσι τρεις ήρωες της διαχρονικής, παγκόσμιας Αριστεράς. Ο πίνακας, όταν ολοκληρωθεί, θα εκτεθεί για την επέτειο των 100 χρόνων της «Οκτωβριανής Επανάστασης».

Από το χωριό αυτό στέλνει στη Μάρθα γράμματα που αναφέρονται στην κρίση της σχέσης τους, στις σπουδές που ζωγραφίζει, στο τζόγκινγκ και στην ειδυλλιακή ζωή του βουνίσιου χώρου – μέχρι που, αργά αργά, συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά με τις γυναίκες στο χωριό.

Η νουβέλα σχολιάζει υπαινικτικά πολλά θέματα ταυτόχρονα, μεταξύ των οποίων ο φεμινισμός, η αριστερή ουτοπία, η αγνή ελληνική επαρχία, η θρησκευτική νεύρωση και η αντρική ψυχολογία. Για την επαρκέστερη παρακολούθησή της συνιστάται η παράλληλη θέαση του πίνακα Μυστικός Δείπνος, του Λεονάρντο ντα Βίντσι.

Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Πρώτη έκδοση: Μάιος 2017

Σειρά: Σύγχρονη Ελληνική Πεζογραφία    

Σελ. 104, 13 x 20.5,  τιμή: 12 ευρώ

ISBN: 978-960-05-1697-5

Δημήτρης Φύσσας d.fyssas@gmail.com. 1956, Αθήνα. Νεοελληνική Φιλολογία, Πολιτική Επιστήμη. Στην πιάτσα του ιδιωτικού τομέα με ποικίλα επαγγέλματα από το 1974. Κύριες τρέχουσες εργασίες: συγγραφέας, δημοσιογράφος. Μέλος της ΑΛΕΦ και της Ένωσης των Άθεων.

Πότε καίει ο ήλιος;

Οι Εκδόσεις Ωκεανός σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Πολύμνιας Κοσσόρα Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα; Τρίτη 6 Ιουνίου 2017, ώρα 20.00 στο Καφέ του Νομισματικού Μουσείου Πανεπιστημίου 12 Στάση μετρό: Πανεπιστήμιο Για το βιβλίο θα μιλήσουν Τίνα Δελακούρα, δημοσιογράφος Ελένη Κεκροπούλου, εκδότρια-συγγραφέας Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Γιούλικα Σκαφιδά

«Τέχνη με ένδυμα παραδοσιακό» από την Pasqualine Bossu

 

Η Pasqualine Bossu, η Γαλλίδα εικαστικός που ζει εδώ και αγαπά την Ελλάδα, δημιούργησε μια σειρά από πορτρέτα της οικογένειάς της με ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές, με τίτλο «Ρίζες – καταγωγές & παραδόσεις» και την παρουσιάζει στη ZIVASART GALLERY.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Η εικαστικός  μιλά στο «axiaplus» για τη νέα της δουλειά «Ρίζες – καταγωγές & παραδόσεις».
Η καλλιτέχνιδα, θέλοντας να εκφράσει την αγάπη της για την ελληνική παράδοση, τη νοσταλγία της για τα οικεία πρόσωπα στη γενέτειρά της, αλλά και  να θίξει το επίκαιρο ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας και της ενσωμάτωσης σε μια ξένη κουλτούρα, δημιούργησε μια σειρά από πορτρέτα της οικογένειάς της με ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές.
Στη θεματική αυτή συνδύασε τα γενετικά χαρακτηριστικά, τις ομοιότητες, τις ιδιαίτερες πτυχές του χαρακτήρα, τις ιστορίες ζωής και το κρυφό παρελθόν των προσώπων με τις κατάλληλες ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές.
Ερευνώντας σε βάθος την ελληνική επαρχία, τις παραδόσεις, τους χορούς και τις φορεσιές αποτίει φόρο τιμής στους προγονούς της, αποδίδοντάς τους μια νέα προσωπικότητα.
Συναντήσαμε την Pasqualine στη ZIVASART GALLERY στο Μαρούσι και μας μίλησε για τις πηγές της έμπνευσής της, αλλά και για την αγάπη της για την Ελλάδα.
*******************************************************
– Τι σας ενέπνευσε και επιλέξατε ως θεματική γι’ αυτή τη δουλειά σας τους δεσμούς που σας συνδέουν με τις οικογενειακές σας ρίζες;  Μήπως η νοσταλγία για τη γενέτειρά σας;
– Ξεκίνησα αυτή τη δουλειά από αγάπη και θαυμασμό για την Ελλάδα και την ελληνική παραδοσιακή φορεσιά. Δεν είχε καν περάσει από το μυαλό μου ότι θα εξελισσόταν μ’ αυτόν τον τρόπο.
Είχα αρχικά κάνει μια παρόμοια δουλειά για την εταιρεία COCOMAT, με την οποία συνεργάζομαι, χρησιμοποιώντας άγνωστα πρόσωπα με στολές από το Μαρόκο. Αυτή, όμως, η δουλειά είχε διακοσμητικό χαρακτήρα.
Η αγάπη μου όμως για την Ελλάδα, στην οποία διαμένω μόνιμα πολλά χρόνια τώρα, ο θαυμασμός για την ελληνική παραδοσιακή ενδυμασία και η νοσταλγία μου για τους οικείους μου στη Γαλλία με ενέπνευσαν να δημιουργήσω αυτά τα πορτρέτα, τα οποία και εκθέτω αυτές τις μέρες στη ZIVASART GALLERY, στο Μαρούσι.

Στέφανου Σταμέλλου : "Κειμήλια και μνήμες"

του Στέφανου Σταμέλλου

Κειμήλια και μνήμες, στοιχεία από το "οικογενειακό μουσείο" στην εξοχή. Το σπίτι στη φύση, στα όρια της αυτάρκειας και της ελευθερίας [«Tο μέγιστον όφελος από την αυτάρκεια: η ελευθερία», Επίκουρος]. Εκεί η ελευθερία έχει διαφορετικά "Επικούρεια" χαρακτηριστικά: ζεις σε συμφωνία με τη φύση και διδάσκεσαι από τα πράγματα και τις ανάγκες. Μια σύνθετη σχέση επομένως, κι έντονα φορτισμένη.
  Στη θέση αυτή είχαν φτιάξει ο παππούς και η γιαγιά το πρώτο ισόγειο σπίτι γύρω στο 1908, λίγους μήνες μετά τον γάμο τους. Αυτό, με τις όποιες βελτιώσεις, έμεινε ως το 1957, οπότε ο πατέρας και η μάνα το γκρέμισαν και έφτιαξαν καινούργιο, ανώγειο, με δύο δωμάτια μεγάλα και ξύλινο πάτωμα και ταβάνι, με ξεχωριστό τζάκι το καθένα, μια "σάλα-διάδρομο" στη μέση, το μπαλκόνι μπροστά και κουζίνα πίσω, εξωτερική και πέτρινη σκεπή από σχιστές πλάκες. Τουαλέτα στη φύση. Με τον σεισμό που έγινε στην Ευρυτανία το 1966 έπαθε κάποιες ζημιές, κυρίως στη σκεπή, και πάντα με τις βροχές είχαμε σταλάγματα. Το 2010 ο πατέρας - πέντε χρόνια πριν "φύγει" - για να αποφύγει τα σταλάγματα κατέβασε την πέτρινη σκεπή και την έκανε με κόκκινο τσίγκο.
Κάτω είχαμε το "κατώι" για τα μεγάλα ζώα - το άλογο, το γάιδαρο και τις δύο αγελάδες - και μια μικρή αποθήκη για τα κρασιά, τα τυριά, τους καρπούς, τα κριθάρια για τα ζώα. Το σιτάρι, το καλαμπόκι και το αλεύρι το είχαμε επάνω, σε μεγάλα "αμπάρια".

Σουμπερτιάνα encore +

Το Μικροσκοπικό Θέατρο κλείνει την τρέχουσα σαιζόν με ένα πρόγραμμα οκτώ παραστάσεων από τις 19 Μαΐου έως τις 18 Ιουνίου   Λιτανεία Παρασκευή, 2 Ιουνίου Μουσική: Τόμας Τάλλις (1505 - 1585), Lamentations & Spem in alium | Χορός: Βανέσα Σπινάσα ♦ Τιτή Αντωνοπούλου ♦ Ελένη Πανταζάτου ♦ Ελίνα Παπαδοπούλου Η πολυφωνική θρησκευτική μουσική του αναγεννησιακού Άγγλου συνθέτη Τόμας Τάλις (1505 - 1585) νοηματοδοτεί και φορτίζει, πνευματικά και συναισθηματικά, μια ομαδική σπουδή ακινησίας διάρκειας σαράντα λεπτών. Είσοδος ελεύθερη.   Αέναο Τρίο Σάββατο, 3 Ιουνίου   Μουσική για αναγεννησιακό λαούτο του Τζων Ντάουλαντ | Χορός: Νεκτάριος Ράμιας ♦ Ελένη Πανταζάτου ♦ Ελίνα Παπαδοπούλου Ο αυλικός χαρακτήρας της μουσικής εμπνέει την λεπταίσθητη, τελετουργική προσέγγιση στη κίνηση του σώματος και στη διάδραση των μελών του χορού. Περισσότερα Οι χορογραφίες, τα κοστούμια και οι φωτισμοί είναι της Αναστασίας Λύρα
ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Δεξίππου 5 & Πλατεία Ταξιαρχών, Πλάκα (150 μέτρα από το Μετρό Μοναστηράκι) Τηλέφωνο κρατήσεων: 6989 443157. Κράτηση απαραίτητη λόγω περιορισμένου χώρου Ώρα έναρξης: 20:00 ακριβώς Γενική είσοδος: 10 ευρώ, Μειωμένο εισιτήριο, 5 ευρώ.