Οι Μπητλς των ονείρων μιας εποχής

Αυτό το φιλμ του Ron Howard με τον νεανικό τίτλο “eight days a week” – «8 ημέρες τη βδομάδα» , δηλαδή έρωτας εις τη διαπασών ! - μίλησε για την εκτόξευση ενός συγκροτήματος στον ουρανό της επιτυχίας και την ταχύτατη ωρίμανσή του ως κριτικού- επικριτή των show business…Eκεί ,στο διάστημα της απόλυτης φήμης και της παγκόσμιας αποδοχής, της εξω-φρενικής διασημότητας που  ήταν μεγαλύτερη και αυτής του Ιησού Χριστού (!) – κατά δήλωση του Τζων Λέννον -  επρόκειτο να έλθει μια στοχαστική δημιουργία, διακριτή από τα αφετηριακά μαθητικά ερωτοτράγουδα….Ήταν κάτι το καταπληκτικό, αυτό το πέρασμα από  την ερωτεύσιμη «17χρονη που στεκόταν απέναντι» , έως την Ελεάνορ Ρίγκμπυ, που μάζευε το ρύζι των γάμων για τις σούπες του σπιτιού της ! Το πέρασμα από το φτωχόπαιδο του Λίβερπουλ που πουλούσε σάντοϋιτς στον σιδηροδρομικό σταθμό και όταν «του την έδινε» άνοιγε τα σάντουϊτς, έφτυνε μέσα (!!!!!!) και συνέχιζε να τα πουλάει σα να μην τρέχει τίποτε (!!!!) έως τον στοχαστικό τραγουδοποιό που κατασκεύαζε φιλοσοφία από πρωτογενή βιώματα, ήταν μια απίθανα μεγάλη πορεία – μέσα στον μικροχρόνο μιας 8ετίας, 1962-1970…

Τα  λαϊκά παιδιά από το Λίβερπουλ δεν εξοικειώθηκαν με τη δόξα χάρις ακριβώς στο overdose*  της επιτυχίας και  δεν αποποιήθηκαν το δικαίωμα να είναι ο εαυτός τους - ενώ όλοι τούς ήθελαν λατρεύσιμα είδωλα.

Οι  συναυλίες τους ήταν πολλοί μεγατόνοι χαράς και μέθεξης και   δεν παρήκμασαν στη συνείδησή τους παρά μόνο όταν μετεξελίχθηκαν σε θεαθήναι τσαμπουκά και βαβούρας.

Ο σκηνοθέτης  θα μπορούσε να πει κάτι και  για τους παράλληλους βίους άλλων συγκροτημάτων – όπως των Ρόλινγκ Στόουνς, που ξεκίνησαν το 1963. Θα μπορούσε να τσιτάρει στίχους από τη δημιουργία της ύστερης περιόδου, θα μπορούσε να πει περισσότερα για τις ταινίες τους, το «Βοήθεια οι Μπητλς»  ή το «Κίτρινο υποβρύχιο»…Θα μπορούσε να ανακατανείμει το χρόνο , εις βάρος των επεισοδίων υστερίας ,  υπέρ  των πολιτικοφιλοσοφικών τους  δράσεων και προσανατολισμών. Δεν το έκανε, και μ’ αυτό τον τρόπο συνεισέφερε κυρίως σε μια διάχυτη νοσταλγία.

Οι Μπητλς ήταν μαζί, ήταν μια αλληλοτροφοδοτούμενη παρέα, κάτι λιγότερο αλλά και σπουδαιότερο από ποδοσφαιρική ομάδα,  κάτι αλλιώτικο από τον Έλβις Πρίσλεϋ που συγκλόνισε την Αμερική – αλλά σε πορεία μοναχική ως το πέρας της ζωής του (1977). 

Οι Μπητλς παρήγαγαν σκέψεις αλλά και εικαστικές προτάσεις , με καλο-καμουφλαρισμένες  συνηγορίες υπέρ της μαστούρας : Όπως στη «Λούσυ στον ουρανό με διαμάντια» ( Lucy in the sky with diamonds, LSD). Όπου και έβαλαν το κοινό τους σε μια ιμπρεσιονιστική τροχιά, «σε ένα ποτάμι με μανταρινιές και μαρμελαδένιους ουρανούς»….

*υπερχορήγηση

Ο Heathcliff και τα ανθρώπινα ερείπια: από την Emily Brontë στον σύγχρονο ξεριζωμένο άνθρωπο

του Μιχαήλ Θεοδοσιάδη

Πόσο λάθος θα ήταν αν λέγαμε ότι η ιστορία που ξετυλίγεται στο Wuthering Heights της Ρομαντικής Emily Brontë προεικονίζει κατά κάποιον τρόπο τον ξεριζωμένο σύγχρονο άνθρωπο; Στην ουσία καθόλου! Αρχικά, αυτό που βλέπει κανείς στον κόσμο του Wuthering Heights, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος είναι πως ο έρωτας, ο φθόνος, ο φόβος, η άγνοια και η ελπίδα πλημμυρίζουν τα πάντα. Έρωτας παράφορος που συμβιώνει με την μελανή ψυχή των ηρώων και το πηγαίο μίσος τους. Όπως λέει η Martha Nussbaum (2003, σ.404) σε αυτό το μυθιστόρημα η επίγεια αγάπη είναι αυτοσκοπός (επίγεια διότι η Nussbaum επικεντρώνεται κυρίως στην εγκοσμιότητα του μυθιστορήματος, θέλοντας έτσι να τονίσει την διαφοροποίησή της από όσους θα έδιναν μια αμιγώς θρησκευτική ερμηνεία στο έργο της Emily Brontë). Αυτό που, ωστόσο, παίζει κυρίαρχο ρόλο στην ιστορία είναι η ψυχοσύνθεση ενός από τους πιο κεντρικούς χαρακτήρες, του περιβόητου Heathcliff. Αν πραγματικά υπήρχε μια θρησκεία που δεν θα δεχόταν την ύπαρξη κάποιου Θεού, παρά μόνο της κολάσεως, τότε ίσως η φιγούρα του Heathcliff να ήταν ο νόμιμος εκπρόσωπος της σε αυτόν τον κόσμο! Ο Heathcliff, που θυμίζει τον τερατόμορφο άνθρωπο του Hobbes, όπως λέει ο Terry Eagleton (2005, σ.110), μας προϊδεάζει πως πραγματικά θα μπορούσε να ήταν η ανθρωπότητα αν αντί για την αρετή και την κοινή ευπρέπεια, είχε υιοθετήσει την ηθική της κακίας, δίχως να αναγνωρίζει καμιά ελεημοσύνη παρά τον ατομικισμό, την εκδίκηση και τον φθόνο.

"H εποχή των περιηγητών"

Ποιος είπε ότι τα ταξίδια είναι μόνο για το καλοκαίρι, πώς οι στιγμές ανεμελιάς συνοδεύονται πάντα από την αλμύρα της θάλασσας και τον καυτό ήλιο που λούζει το κορμί μας; Οι λάτρεις των εξορμήσεων ξέρουν καλά πως τα οδοιπορικά τους μπορούν να ευωδιάζουν ζεστή σοκολάτα, μεθυστικό άρωμα από το ξύλο που καίγεται στο τζάκι και δροσερό φθινοπωρινό αεράκι. Σ’ αυτό το κλίμα υπόσχεται να μας βάλει- με όχημα την υπέροχη μουσική του- ο Σωτήρης-Νικόλας Κάσσος. Ο χαρισματικός συνθέτης επιστρατεύει τις πιο εύστοχες μελωδίες του και μας κλείνει ραντεβού την Κυριακή 30 Οκτωβρίου στον πιο ατμοσφαιρικό χώρο του κέντρου, το Cabaret Voltaire. Μας υπόσχεται πως αν κλείσουμε τα μάτια μας και αφεθούμε στη μουσική θα κάνουμε ένα υπέροχο φθινοπωρινό οδοιπορικό, βαδίζοντας στα χνάρια των μεγάλων περιηγητών που ταξίδεψαν στη χώρα μας τον 17ο και το 18ο αιώνα.

Μαζί του σ’ αυτό το ταξίδι που έχει τον τίτλο «Η Εποχή των Περιηγητών» θα είναι το ταλαντούχο ντουέτο των Συνόλων Ιέραξ: Η Άννα Χατζηδιάκου στο πιάνο και ο Ίωνας Κουρμπανάς στο βιολί. Οι δύο καλλιτέχνες, υπό της καθοδήγηση του ίδιου, θα επιχειρήσουν να αναμείξουν αρμονικά την κλασική μουσική του 18ου αιώνα με τη Βυζαντινή, παρουσιάζοντας έργα του Σωτήρη-Νικόλα Κάσσου, αλλά και των Corelli, Telemann, Mozart κ.ά.

Φωτογραφικό Project SEVEN

Με την “Ζηλοφθονία” συνεχίζεται τo Φωτογραφικό Project SEVEN που διοργανώνει ο Πολυχώρος VAULT. Η έκθεση θα διαρκέσει 7 ημέρες, από την Δευτέρα 7 έως την Κυριακη 13 Νοεμβρίου.

Εγκαίνια: Δευτέρα 7 Νοεμβρίου στις 7:00 μμ

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ:
Αχιλλέας Αγγελόπουλος, Αποστόλης Αναστασόπουλος, Μαρινέζα Βαμβακάρη, Παναγιώτης Γκίκας, Μαρκέτος Δαμίγος, Ανδρέας Ζαφείρης, Βαγγέλης Ιωάννου, Σωτήρης Καινούργιος, Κατερίνα Κασιδιάρη , Αλεξάνδρα Καψή, Αλέξανδρος Κόρπης, Γιάννης Κωβαίος, Μυρτώ Κωνσταντινίδου, Μαρία Λαγού, Πέτρος Μακρής, Βαγγέλης Μακρυγιάννης, Χρήστος Μασούρας, Ευγενία Παππά, Γιάννης Παππάς, Χρήστος Παππάς, Στέφανος Παπαζαπραΐδης, Νίνα Παπακαστρισίου, Μαρία Παπαναστασίου, Κατερινα Παυλιδάκη, Renee Revah, Στέλιος Χαραλαμπάκης, Γιώργος Χρονάκης Hiro, Εύη Χριστοπούλου
Eν όψει : Φωτο Αλέξανδρου  Κόρπη
GUEST στην επιτροπή για το 2ο αμάρτημα την Ζηλοφθονία:
Νίκος Γιαβρόπουλος (εικαστικός, master of ceremonies)

Κοραής Δαμάτης (Σκηνοθέτης, συγγραφέας του μυθιστορήματος "Το Σπίτι Μόνο")

Θωμάς Δασκαλάκης (Φωτογραφος και Courier στην εταιρεία ndpphoto.gr)

Δή­μη­τρα Πα­να­γι­ω­το­πού­λου: Ὁ κύ­ριος καὶ ἡ κυ­ρί­α Δο­τι­κὴ

ΘΑ ΗΤΑΝ ἕ­να ὄ­μορ­φο ζευ­γά­ρι σί­γου­ρα, ὁ κύ­ριος καὶ ἡ κυ­ρί­α Δο­τι­κή. Θὰ ζοῦ­σαν σ’ ἕ­ναν πα­ρα­μυ­θέ­νιο πύρ­γο στὴ βό­ρεια Εὐ­ρώ­πη. Θ’ ἀ­σφά­λι­ζαν μὲ σι­δε­ρέ­νιο κλει­δὶ τὴ μυ­στι­κὴ πορ­τού­λα ποὺ θὰ ἕ­νω­νε τὰ δω­μά­τιά τους. Στὸ χώ­ρι­σμα ἐ­κεί­νη θὰ στοί­βα­ζε ὅ­λα τα βι­βλί­α ποὺ δι­ά­βα­σε τὰ ἑ­κα­τὸ χρό­νια ποὺ ζοῦ­σαν μα­ζί. Ἐ­κεῖ­νος θὰ στρί­μω­χνε ἀ­π’ τὴ με­ριά του στὸ πέ­ρα­σμα τῆς μυ­στι­κῆς τους ἕ­νω­σης ὅ­λες τὶς γλά­στρες του μὲ ἀ­ρω­μα­τι­κὰ φυ­τά. Θὰ ἀ­γα­ποῦ­σαν κι δυ­ὸ τοὺς μο­να­χι­κοὺς πε­ρι­πά­τους σὲ ἄλ­ση μὲ λεῦ­κες, τὶς πτώ­σεις μὲ ἀ­λε­ξί­πτω­το στὰ πα­γω­μέ­να νε­ρὰ τῆς Βαλ­τι­κῆς καὶ τὶς ἄλ­λες πτώ­σεις, ὅ­ταν τὸ οὐ­σι­α­στι­κὸ κα­τρα­κυ­λᾶ μέ­χρι ποὺ γί­νε­ται ἀν­τί­λα­λος σ’ ἕ­να βα­θὺ πη­γά­δι· τό­τε ποὺ σὲ τρο­μά­ζει ἡ φω­νή σου ὅ­ταν μιὰ ἡ­λι­ό­λου­στη μέ­ρα τοῦ χει­μώ­να σκύ­βεις γιὰ λί­γο νὰ κα­θρε­φτι­στεῖς στὰ σκο­τει­νὰ νε­ρά του. Θὰ τοῦ ‘στέλ­νε αὐ­τὴ τὸ πιὸ χον­τρό, τὸ πιὸ κα­λο­ψη­μέ­νο στρα­γά­λι νὰ τὸν ξυ­πνᾶ στὸν ὕ­πνο του τὰ βρά­δια. Θὰ τῆς ἔ­βρι­σκε ἐ­κεῖ­νος τὰ πιὸ ἀ­πί­θα­να ὀ­νό­μα­τα νὰ τὴ φω­νά­ζει, Που­έ­λα καὶ Ἀ­μά­τα, ὅ­λα σὲ πλά­για πτώ­ση, ἀ­πὸ ἀ­φαι­ρε­τι­κὴ καὶ κά­τω. Θὰ εἶ­χαν πέν­τε γά­τες, ἀ­πὸ δύ­ο ὁ κα­θέ­νας, ἡ πέμ­πτη θὰ ἦ­ταν κα­νε­λὶ καὶ  θὰ τό ’­χε σκά­σει ἀ­πὸ τὴ στέ­γη τους τὴ νύ­χτα ποὺ θὰ γι­όρ­τα­ζαν τὰ δι­α­κο­σι­ο­στὰ γε­νέ­θλιά τους. Κά­θε πρω­ὶ ἐ­κεῖ­νος θὰ τῆς ἔ­στελ­νε τὸν Τρο­φαν­τό του νὰ τὴν ξυ­πνή­σει στοὺς μέλ­λον­τες τῶν πιὸ ἀρ­χαί­ων γλωσ­σῶν μὲ ἰ­δε­ο­γράμ­μα­τα κι ἐ­κεί­νη θὰ τοῦ ἀ­φι­έ­ρω­νε ἀ­πὸ τὸ ρα­διό­φω­νο τὰ πιὸ ὀ­νει­ρο­πό­λα φάν­τος. Ὅ­μως ἡ βε­λο­νιὰ τσίμ­πη­σε ἀλ­λοῦ στὴν ἐ­τα­μὶν κι ἐ­κεῖ­νος ἔ­παιρ­νε κά­θε πρω­ὶ τὸ κί­τρι­νο λε­ω­φο­ρεῖ­ο γιὰ Κη­φι­σιά, ἔ­παι­ζε τζό­κερ πάν­τα τοὺς ἴ­διους ἀ­ριθ­μούς, ἔ­τρι­βε τὸ μέ­τω­πο ὅ­ταν οἱ ἄλ­λοι τοῦ ἀ­πηύ­θυ­ναν ἐ­ρω­τή­σεις καὶ ὅ­ταν πή­γαι­νε τὸ κα­λο­καί­ρι στὴ Σκο­τί­να φο­ροῦ­σε ἐμ­πρι­μὲ βερ­μοῦ­δες κι ἔ­λυ­νε σουν­τό­κου, ἐ­νῶ οἱ γιοὶ του ψά­ρευ­αν στὰ ἀ­βα­θῆ μὲ πε­το­νιὰ σα­κοῦ­λες καὶ κομ­μέ­νες σα­γι­ο­νά­ρες. Ἐ­κεί­νη πά­λι ἔ­σερ­νε τὶς μπουρ­νου­ζὲ παν­τοῦ­φλες της στὰ πλα­κά­κια τοῦ μπά­νιου καὶ τρα­γου­δοῦ­σε αὐ­το­σχέ­δι­ες ἄ­ρι­ες ποὺ τὶς τε­λεί­ω­νε μὲ κά­τι ἀλ­λό­κο­τους λα­ρυγ­γι­σμούς, δι­ά­βα­ζε μὲ μα­νί­α ἀ­στυ­νο­μι­κὰ μυ­θι­στο­ρή­μα­τα, ἔπια­νε πά­νω τὰ μαλ­λιὰ μ’ ἕ­να μαῦ­ρο μο­λύ­βι ὅ­ταν ἔ­κα­νε φα­σί­να καὶ κα­τέ­βαι­νε κά­θε πρω­το­χρο­νιὰ στῆς θεί­ας της στὰ Πε­τρά­λω­να γιὰ νὰ φᾶ­νε ψη­μέ­να γου­ρου­νό­που­λα ποὺ ἔ­μοια­ζαν μὲ ρὸζ μω­ρά.

Πη­γή: ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ, Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Η Σεχραζάτ όταν χορεύει

Τρεις νυχτερινοί χοροί και ένα ιντερλούδιο Χορός δωματίου, Γαλλική κατάδυση Φεστιβάλ χορού με Γαλλική μουσική στο Μικροσκοπικό Θέατρο
Ένα πρόγραμμα τριών νυχτερινών χορών με θέματα από τα παραμύθια και ένα ιντερλούδιο, εμπνευσμένα από τη μουσική του Μωρίς Ραβέλ. Τα έργα «Σεχραζάτ», «Οντίν» και «Λυπημένο πουλί», βασίζονται στα ομώνυμα κομμάτια του Γάλλου συνθέτη. Χορεύουν η Αθηνά Κυρούση, η Ελίνα Παπαδόπουλου και η Αναστασία Λύρα. Περισσότερα
Η χορογραφία, τα κοστούμια και οι φωτισμοί είναι της Αναστασίας Λύρα
ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Δεξίππου 5 & Πλατεία Ταξιαρχών, Πλάκα (150 μέτρα από το Μετρό Μοναστηράκι) Τηλέφωνο κρατήσεων: 6989 443157. Κράτηση απαραίτητη λόγω περιορισμένου χώρου Γενική είσοδος: 10 ευρώ, Μειωμένο εισιτήριο, 5 ευρώ.