Σταυ­ρού­λας Τσού­πρου : Τὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον ἢ τὸ τη­λε­φώ­νη­μα

(Ἀ­λη­θι­νὴ ἱ­στο­ρί­α)

ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ. Τέσ­σε­ρα γιὰ τὶς δε­κα­ε­τί­ες καὶ πέν­τε γιὰ τὰ ἔ­τη. Γιὰ τὶς μο­νά­δες αὐ­τὲς ποὺ πέ­φτουν ἅ­παξ κά­θε χρό­νο, μει­ώ­νον­τας κα­τὰ τί τὸ πα­ρά­στη­μά της – ὄ­χι μό­νον τὸ δι­κό της, φυ­σι­κά, ἀλ­λὰ καὶ ὅ­λων τῶν ἄλ­λων· ἐ­λατ­τώ­νον­τας τὴν ἀ­πό­στα­ση ποὺ τὴν χω­ρί­ζει ἀ­πὸ τὸ ἔ­δα­φος, ἀ­πὸ τὴ φι­λό­ξε­νη γῆ.

           Σα­ράν­τα πέν­τε. Πα­ρά­ξε­νο – ἀλ­λὰ πά­λι, ὄ­χι καὶ τό­σο, ἂν τὸ κα­λο­σκε­φτεῖς καὶ τὸ φι­λο­σο­φή­σεις – πῶς αὐ­τὲς οἱ μο­νά­δες, ποὺ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­ται ἀ­πα­ράλ­λα­κτα προ­κει­μέ­νου νὰ ὁ­λο­κλη­ρώ­σουν τὴν ἑ­κά­στο­τε δε­κα­ε­τί­α, ἄρ­χι­σαν, με­τὰ τὰ σα­ράν­τα, νὰ βα­ραί­νουν στὸ σῶ­μα της καὶ τὸ μυα­λὸ της πε­ρισ­σό­τε­ρο, ὅ­λο καὶ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­π’ ὅ,τι πα­λαι­ό­τε­ρα. Ἡ πρώ­τη ἦ­ταν καὶ ἕ­να πρῶ­το με­γά­λο σόκ· ξε­πε­ρά­στη­κε, ὅ­μως, εὔ­κο­λα, για­τί ἦ­ταν πο­λὺ κον­τὰ στὴν ἀρ­χή, σχε­δὸν ἡ ἀρ­χὴ ἡ ἴ­δια. Ἡ δεύ­τε­ρη χρει­ά­στη­κε τὸν δι­κό της χρό­νο γιὰ νὰ ἐμ­πε­δω­θεῖ τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι ἡ μέ­ση ἡ­λι­κί­α ἦ­ταν ἐ­δῶ, πα­ρούσα καὶ ἀ­μεί­λι­κτη, ἀλ­λά, πάν­τως, καὶ πά­λι, ὄ­χι πο­λὺ φα­νε­ρή. Ἡ τρί­τη ἄρ­χι­σε νὰ ψελ­λί­ζει ὅ­τι τὰ ψέ­μα­τα τε­λεί­ω­ναν καὶ ὅ­τι ὁ­δεύ­ου­με στα­θε­ρὰ πρὸς τὴν κο­ρύ­φω­ση καί, ἄ­ρα, ἔ­πει­τα, πρὸς τὸν δρό­μο τὸν κα­τη­φο­ρι­κό του βί­ου. Ἡ τέ­ταρ­τη, σὰν ἀ­πο­φα­σι­σμέ­νη πιὰ ἀ­πὸ και­ρό, προ­δι­έ­θε­τε σι­γὰ σι­γὰ γιὰ τὴν γεύ­ση τῆς πί­κρας, τῆς πι­κρῆς συ­νει­δη­το­ποί­η­σης ὅ­τι πολ­λὲς ἄλ­λες καὶ εἶ­ναι καὶ φαί­νον­ται νε­ό­τε­ρες, καὶ εἶ­ναι καὶ φαί­νον­ται πιὸ πο­θη­τές, καὶ ἔ­χουν καὶ φαί­νον­ται πὼς ἔ­χουν με­γα­λύ­τε­ρα χρο­νι­κὰ πε­ρι­θώ­ρια νὰ πραγ­μα­τώ­σουν τὸν ἑ­αυ­τό τους στὴν ζω­ή· ἀρ­κεῖ νὰ τὸ θέ­λουν.

           Τὸ κου­δού­νι­σμα τοῦ τη­λε­φώ­νου, σὲ στιγ­μὴ ὄ­χι πο­λὺ ἀ­κα­τάλ­λη­λη, τὴν ὑ­πο­χρέ­ω­σε νὰ στα­μα­τή­σει τὸ μεμ­ψί­μοι­ρο μέ­τρη­μα καί, ἀ­φοῦ κοι­τά­ξει τὴν ἀ­να­γνώ­ρι­ση κλή­σης, νὰ ση­κώ­σει τὸ ἀ­κου­στι­κό.

           — Πα­ρα­κα­λῶ.

           — Ἡ κυ­ρί­α Ἀγ­γε­λι­κή;

           — Μά­λι­στα, ἀ­πάν­τη­σε ἀ­νό­ρε­χτα. Ἡ ἀ­να­γνώ­ρι­ση, πρίν, τῆς κλή­σης καί, τώ­ρα, τῆς ἐ­παγ­γελ­μα­τι­κῆς εὐ­γέ­νειας τὴν προ­ε­τοί­μα­ζαν γιὰ μί­α ἀ­κό­μη μο­νό­λε­πτη συν­δι­ά­λε­ξη.

           — Πῶς εἶ­στε, κυ­ρί­α Ἀγ­γε­λι­κή μου; Εἶ­στε κα­λά;

           Ἡ ἐ­ρώ­τη­ση, καὶ κυ­ρί­ως ὁ τρό­πος τῆς ἐκ­φώ­νη­σής της, τὴν ξαφ­νί­α­σε λί­γο. Ἐ­νῶ ἡ ἄ­με­ση, προ­σω­πι­κὴ ἕ­ως καὶ φι­λι­κὴ ἀ­πεύ­θυν­ση τῶν σύγ­χρο­νων τη­λε­πλα­σι­ὲ παν­το­ει­δῶν προ­ϊ­όν­των καὶ ὑ­πη­ρε­σι­ῶν εἶ­χε κα­τα­λή­ξει πιὰ νὰ εἶ­ναι μί­α ἀ­να­με­νό­με­νη ὅ­σο καὶ εὐ­ερ­μή­νευ­τη δι­α­φη­μι­στι­κὴ στρα­τη­γι­κή, τὸ θερ­μὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον ποὺ ἐ­πε­δεί­κνυ­ε ἡ συγ­κε­κρι­μέ­νη ἐ­ρώ­τη­ση καὶ ὁ ἀ­πρό­σμε­νος τό­νος της ἦ­ταν μᾶλ­λον ἀ­συ­νή­θι­στα. Ἡ ἐ­παγ­γελ­μα­τι­κὴ εὐ­γέ­νεια ἐ­ξε­λισ­σό­ταν, λοι­πόν, σὲ εὐ­γέ­νεια ψυ­χῆς; Δυ­σκο­λευ­ό­ταν νὰ τὸ πι­στέ­ψει.

           — «Πό­θεν ἡ οἰ­κει­ό­της;», σκέ­φθη­κε, ὡς ἐκ τού­του, νὰ ρω­τή­σει, ἀλ­λὰ ἀ­μέ­σως τὸ με­τά­νι­ω­σε. Ἀντ’ αὐ­τοῦ, μί­α πο­λὺ πιὸ ἐ­ρε­θι­στι­κὴ ἀ­τά­κα πέ­ρα­σε κα­τευ­θεί­αν ἀ­πὸ τὸν νοῦ στὴν γλώσ­σα της.

           — Ἡ ἀ­λή­θεια εἶ­ναι πὼς δὲν εἶ­μαι καὶ πο­λὺ κα­λά, τώ­ρα τε­λευ­ταῖ­α.

           — Μὰ για­τί; ὑ­πο­χρε­ώ­θη­κε νὰ συ­νε­χί­σει τὴν ἐ­πί­δει­ξη ἐν­δι­α­φέ­ρον­τος ἡ τη­λε­πλα­σι­έ.

           — Θὰ σᾶς πῶ – ὑ­πο­θέ­τω πὼς ἔ­χε­τε λί­γο χρό­νο. Ἐ­πι­τρέψ­τε μου, κα­τ’ ἀρ­χάς, μιὰ ἐ­ρώ­τη­ση. Πό­σων χρο­νῶν εἶ­στε;

           — Εἴ­κο­σι ἕ­ξι.

           — Παν­τρε­μέ­νη;

           — Φρε­σκο­παν­τρέ­με­νη κι­ό­λας.

           — Ἄ, τί ὡ­ραῖ­α! Νὰ ζή­σε­τε!

           — Εὐ­χα­ρι­στοῦ­με!

           — Ἄ­ρα παι­δά­κια δὲν ἔ­χε­τε. Ἢ μή­πως κά­να­τε ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­νες τὶς γα­μο­βα­φτί­σεις ποὺ συ­νη­θί­ζον­ται τὸν τε­λευ­ταῖ­ο και­ρό;

           — Χά, χά.

           — Γε­λᾶ­τε ἐ;

           — Γε­λά­ω, ναί. Ἁ­πλά, ξέ­ρε­τε… ἐ­γὼ σᾶς τη­λε­φώ­νη­σα γιὰ νὰ σᾶς ἐ­νη­με­ρώ­σω γιὰ ἕ­να οἰ­κο­νο­μι­κὸ πα­κέ­το…

           — Βέ­βαι­α, βέ­βαι­α. Τὸ γνω­ρί­ζω, τὴν δι­έ­κο­ψε. Μοῦ ἔ­χουν ξα­να­μι­λή­σει σχε­τι­κά. Δὲν μὲ πο­λυ­εν­δι­έ­φε­ρε τό­τε. Ἀλ­λὰ ποῦ ξέ­ρε­τε; Σή­με­ρα μπο­ρεῖ καὶ νὰ μὲ πεί­σε­τε, συμ­πλή­ρω­σε μὲ πο­νη­ριά.

           — Λοι­πόν…

           — Λοι­πόν, δὲν μοῦ ἀ­παν­τή­σα­τε. Ἔ­χε­τε ἢ δὲν ἔ­χε­τε παι­δά­κια;

           — Ὄ­χι ἀ­κό­μα. Λοι­πόν, γιὰ τὸ πα­κέ­το…

           — Θὰ  τὰ ποῦ­με καὶ γιὰ τὸ πα­κέ­το. Μοῦ δη­μι­ουρ­γή­θη­κε ἡ ἐν­τύ­πω­ση, δε­σποι­νίς… κυ­ρί­α… μὲ συγ­χω­ρεῖ­τε, μοῦ δη­μι­ουρ­γή­θη­κε, ποὺ λέ­τε, ἡ ἐν­τύ­πω­ση, στὴν ἀρ­χὴ τοῦ τη­λε­φω­νή­μα­τός σας, δι­ορ­θῶ­στε με ἂν κά­νω λά­θος, ὅ­τι εἴ­χα­τε ἕ­να πιὸ προ­σω­πι­κὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον. Θὰ γε­λά­στη­κα…

           — Ὄ­χι, ὄ­χι, δὲν γε­λα­στή­κα­τε.

           — Ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη, τώ­ρα ποὺ τὸ σκέ­φτο­μαι… Για­τί νὰ ἔ­χε­τε πιὸ προ­σω­πι­κὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον γιὰ μέ­να εἰ­δι­κά; Ἀ­φοῦ δὲν μὲ ξέ­ρε­τε.

           — Ναί, δὲν σᾶς ξέ­ρω. Ἀλ­λὰ γιὰ ὅ­λους τοὺς πε­λά­τες μας ἤ, τέ­λος πάν­των, τοὺς ὑ­πο­ψή­φιους πε­λά­τες μας ἐν­δι­α­φε­ρό­μα­στε. Σω­στά τὸ ἀν­τι­λη­φθή­κα­τε.

           — Ἄ, τί κα­λά. Τυ­χε­ροὶ οἱ πε­λά­τες σας.

           — Εὔ­χο­μαι νὰ γί­νε­τε καὶ ἐ­σεῖς μί­α ἀ­πὸ τὶς πε­λά­τισ­σές μας. Λοι­πόν, ἡ ἑ­ται­ρεί­α μας…

           — Ὤ­χου πά­λι γιὰ τὴν ἑ­ται­ρεί­α σας, δυ­σα­να­σχέ­τη­σε.

           — Μὰ αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ δου­λειά μου, ἀ­πάν­τη­σε δει­λὰ ἡ τη­λε­πλα­σι­έ.

           — Ἐ­φό­σον αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ δου­λειά σας, δε­σποι­νίς, κυ­ρί­α, μὲ συγ­χω­ρεῖ­τε, νὰ πε­ρι­ο­ρι­στεῖ­τε σ’ αὐ­τήν, πα­ρα­κα­λῶ. Καὶ ὄ­χι νὰ μᾶς πα­ρα­μυ­θι­ά­ζε­τε μὲ τὸ ψεύ­τι­κο ἐν­δι­α­φέ­ρον σας – ἔ­κα­νε τὴν ἀ­γα­να­κτι­σμέ­νη. Καὶ συ­νέ­χι­σε, ἀ­νε­βά­ζον­τας τοὺς τρα­γι­κοὺς τό­νους τοῦ ὑ­πο­κρι­τι­κοῦ τα­λέν­του της (για­τί, ὅ­πως φαί­νε­ται, εἶ­χε τα­λέν­το): Σᾶς πί­στε­ψα, ξέ­ρε­τε.

           —  Καὶ πο­λὺ κα­λὰ κά­να­τε. Ἀλ­λὰ ὁ χρό­νος ποὺ ἔ­χου­με γιὰ τὶς τη­λε­φω­νι­κὲς κλή­σεις εἶ­ναι πε­ρι­ο­ρι­σμέ­νος.

           —  Θὰ θέ­λα­τε νὰ βρε­θοῦ­με κά­που ἔ­ξω, λοι­πόν; Γιὰ ἕ­ναν κα­φέ;

            Δι­α­βο­λε­μέ­νη ἰ­δέ­α. Ἡ ἄλ­λη θὰ πρέ­πει νὰ εἶ­χε στρι­μω­χτεῖ γιὰ τὰ κα­λά. Πό­σο πο­λὺ τὸ ἤ­θε­λε, νὰ που­λή­σει αὐ­τὸ τὸ ρη­μά­δι τὸ οἰ­κο­νο­μι­κὸ πα­κέ­το;

           — Για­τί ὄ­χι;

           — Ἐ­κτὸς ἂν μὲ παίρ­νε­τε γιὰ γριά. Εἶ­μαι 45 χρο­νῶν.

           — Γριά; Μὰ τί λέ­τε; Τὸ πα­κέ­το μας…

           — Ὤχ, ἀ­φῆ­στε με πιὰ μὲ τὸ πα­κέ­το σας.

           Δὲν εἶ­χε προ­λά­βει νὰ ὁ­λο­κλη­ρώ­σει τὴν, ὑ­πο­κρι­τι­κὰ ἀ­γα­να­κτι­σμέ­νη καὶ πά­λι, φρά­ση της, ὅ­ταν ἀν­τι­λή­φθη­κε ὅ­τι ἡ γραμ­μὴ εἶ­χε κλεί­σει στὴν ἄλ­λη ἄ­κρη. Ἡ συ­νο­μι­λή­τριά της εἶ­χε ἀ­γα­να­κτή­σει – στ’ ἀ­λή­θεια ὅ­μως.

           Δὲν πει­ρά­ζει. Εἴ­κο­σι ἕ­ξι. Μό­νον δύ­ο γιὰ τὶς δε­κα­ε­τί­ες καὶ ἕ­ξι γιὰ τὰ ἔ­τη. Ἔ­χει πο­λὺ χρό­νο νὰ τὸ ξε­πε­ρά­σει.

Πηγή: Καὶ τὸ αὔριο εἶναι τώρα (ἐκδ. Ρώμη, 2016) VIA ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ

Σταυ­ρού­λα Τσού­πρου (Ἀ­θή­να) Εἶ­ναι δρ. Ἑλ­λη­νι­κῆς Φι­λο­λο­γί­ας ΕΚΠΑ, ἔ­χει δι­πλώ­μα­τα στὰ ἀγ­γλι­κά, γαλ­λι­κά, ἰ­τα­λι­κά, γερ­μα­νι­κά καὶ ἰ­σπα­νι­κά. Ἔ­χει ἀ­σχο­λη­θεῖ συ­στη­μα­τι­κά μὲ τὴν Θε­ω­ρί­α τῆς Λο­γο­τε­χνί­ας καὶ ἔ­χει δη­μο­σι­εύ­σει με­λέ­τες γιὰ πα­λαι­ό­τε­ρους καὶ σύγ­χρο­νους πε­ζο­γρά­φους καὶ ποι­η­τές. Συ­νερ­γά­ζε­ται τα­κτι­κὰ μὲ τὸν ἡ­με­ρή­σιο καὶ πε­ρι­ο­δι­κό τύ­πο. Ἔ­χουν ἐκ­δο­θεῖ τρεῖς συλ­λο­γές δο­κι­μί­ων της: Τά­σος Α­θα­να­σιά­δης: «Μὲ τὰ μά­τια τῆς γε­νιᾶς μας», Οἱ «παι­δι­ά­στι­κες» ἱ­στο­ρί­ες τοῦ Κο­σμᾶ Πο­λί­τη καὶ Δο­κι­μές ἀ­νά­γνω­σης. Πρῶ­το βι­βλί­ο της:  Σὲ κοι­τοῦν (ἐκδ. Γρη­γό­ρη 2013, δι­η­γή­μα­τα).

planodion | 22 Ἰουνίου 2016, 5:12 π.μ. | Ἐτικέττες: Διήγημα, Λογοτεχνία, Σταυρούλα Τσούπρου | Κατηγορίες: Ελληνικά, Ηλικίες, Καθημερινά, Κοινωνικοί κώδικες