Νάνσυ Ἀγγελῆ: Ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς τους

 

Ἀπὸ τὸν/τὴν planodion στὶς 28 Ἰανουάριος 2025 Νάνσυ Ἀγγελῆ Ὁ σκο­πὸς τῆς ζω­ῆς τους στιγ­μὴ ποὺ ἄρ­χι­σε νὰ πα­χαί­νει. Κα­θό­ταν στὴ μέ­ση τοῦ κρε­βα­τιοῦ καὶ τοὺς χα­μο­γε­λοῦ­σε. Τοῦ ἄρε­σε νὰ μέ­νει γυ­μνός, πέ­τα­γε τὰ ροῦ­χα του κι ἡ σάρ­κα του ἐμ­φα­νί­ζον­ταν τρυ­φε­ρὴ καὶ πλού­σια. Ἐκεῖ­νοι, ἀπὸ τὴν ἄλ­λη, δὲν ἤθε­λαν μὲ τί­πο­τα νὰ τὸν ἀπο­γο­η­τεύ­σουν, κι ἐνῷ ἦταν σὲ γε­νι­κὲς γραμ­μὲς χα­ρού­με­νοι, ζοῦ­σαν σὲ ἕνα συ­νε­χὲς ἄγ­χος, μή­πως καὶ ὁ σκο­πὸς τῆς ζω­ῆς τους βα­ρε­θεῖ μα­ζί τους ἤ, ἀκό­μα χει­ρό­τε­ρα, μὴν τυ­χὸν καὶ δὲν στα­θοῦν ἱκα­νοὶ νὰ ἱκα­νο­ποι­ή­σουν τὶς ὀρέ­ξεις του. Πα­ρὰ τὴν κού­ρα­σή τους ὅμως ἀπὸ τὴ συ­νε­χῆ προ­σπά­θεια νὰ ξε­πε­ρά­σουν τὸν ἑαυ­τό τους, νὰ πε­τύ­χουν ἀπό­λυ­τα στὸ σκο­πὸ τῆς ζω­ῆς τους, συ­νέ­χι­ζαν νὰ εἶ­ναι μα­χη­τι­κοί, κι ἂς εἶ­χαν τὰ πρῶ­τα ση­μά­δια κού­ρα­σης κά­νει τὴν ἐμ­φά­νι­ση τους.        Ὡς ἀν­τάλ­λαγ­μα γιὰ τὶς προ­σπά­θειές τους, ὁ σκο­πὸς τῆς ζω­ῆς τους τοὺς χά­ρι­ζε ποῦ καὶ ποῦ μι­κρὲς ἐπι­τυ­χί­ες. Ἦταν ἐπι­τυ­χί­ες σπο­ρα­δι­κὲς καὶ μι­κρῆς ἐμ­βέ­λειας, σὰν νὰ βρι­σκό­ταν πάν­τα στὸ κα­τώ­φλι τοῦ σπι­τιοῦ, ἕνα βῆ­μα πρὶν μποῦν στὸ ἐσω­τε­ρι­κό. Αὐ­τὴ ἡ ἀνα­μο­νὴ στὰ κα­τώ­φλια κρά­τη­σε αἰ­ῶ­νες. Εἶ­χαν χά­σει βά­ρος, εἶ­χαν κερ­δί­σει χρό­νια, εἶ­χε πε­ρά­σει ἡ ἐπο­χὴ τῶν βρο­χῶν, τῆς ξη­ρα­σί­ας, τῶν πα­γε­τώ­νων, ἀλ­λὰ καὶ ἡ ἄνοι­ξη ποὺ ἔτσι κι ἀλ­λιῶς διαρ­κεῖ λί­γο. Ἐπι­πλέ­ον, εἶ­χαν ἀπο­κτή­σει παι­διά. Πα­ρα­ταῦ­τα πα­ρέ­με­ναν οἱ ἴδιοι για­τί ὁ σκο­πὸς τῆς ζω­ῆς τους πα­ρέ­με­νε ὁ ἴδιος. Ὅταν τὰ παι­διά τους θὰ με­γά­λω­ναν —σὲ ἀν­τί­θε­ση μὲ τὸν σκο­πὸ τῆς ζω­ῆς τους ποὺ ἦταν πάν­τα ἐκεῖ­νο τὸ μω­ρό— εἶ­χαν σκο­πὸ νὰ τοὺς ἐξι­στο­ρή­σουν τὶς μά­χες ποὺ εἶ­χαν δώ­σει προ­κει­μέ­νου νὰ ἐκ­πλη­ρώ­σουν τὸ σκο­πὸ τῆς ζω­ῆς τους. Ἤλ­πι­ζαν σὲ μιὰ αἴ­σια ἔκ­βα­ση, για­τί τοὺς εἶ­χαν δι­δά­ξει πὼς ὅποιος προ­σπα­θεῖ σκλη­ρὰ στὸ τέ­λος δὲν μπο­ρεῖ πα­ρὰ νὰ πε­τύ­χει. Τὸ ἀξί­ω­μα τοῦ­το προ­ϋ­πέ­θε­τε ὅμως μιὰ κο­σμι­κὴ δι­καιο­σύ­νη γιὰ τὴν ὁποία εἶ­χαν ἀρ­χί­σει κρυ­φὰ μέ­σα τους νὰ ἔχουν ἀμ­φι­βο­λί­ες.        Ἔνιω­θαν τὴν ἀνάγ­κη νὰ πᾶ­νε στὸ σκο­πὸ τῆς ζω­ῆς τους ζη­τῶν­τας του ἐξη­γή­σεις. Τί ἔκα­ναν λά­θος; Ὣς πό­τε θὰ κα­θό­ταν καὶ θὰ τοὺς χα­μο­γε­λοῦ­σε ἄπρα­γος πε­τῶν­τας τους μό­νο ψί­χου­λα τῆς μελ­λον­τι­κῆς ζω­ῆς ποὺ ὀνει­ρεύο­ταν; Ἡ ὥρα τοῦ μέλ­λον­τος, δὲν θὰ ’ρχό­ταν πο­τέ; Προ­σπα­θοῦ­σαν νὰ μὴν τοὺς πά­ρει ἡ κά­τω βόλ­τα, ἔσφιγ­γαν τὰ δόν­τια καὶ συ­νέ­χι­ζαν.        Συ­χνά, φτά­νει κα­νεὶς νὰ πι­στέ­ψει πὼς ἀπα­ρά­βα­τος ὅρος σ’ αὐ­τὴ τὴ ζωὴ εἶ­ναι ἡ ἐκ­πλή­ρω­ση ὅλων τῶν στό­χων. Τὸ πί­στευαν κι ἐκεῖ­νοι, γι’ αὐ­τὸ ἄφη­σαν τὸ σκο­πὸ τῆς ζω­ῆς τους νὰ τοὺς κα­τα­πιεῖ.        Πί­σω τους ἄφη­σαν μιὰ μαύ­ρη τρῦ­πα ποὺ τώ­ρα ἀπει­λεῖ νὰ κα­τα­πιεῖ τὰ παι­διά τους. Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. Ἀ­πὸ τὴν ἀνέκδοτη συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Δυ­στο­πι­κὲς ἀ­φη­γή­σεις. Νάν­συ Ἀγ­γε­λῆ (Εὔ­βοι­α, 1982). Σπού­δα­σε δη­μο­σι­ο­γρα­φί­α καὶ ἀ­πὸ τὸ 2008 ζεῖ στὴν Ἱ­σπα­νί­α ὅ­που ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν λο­γο­τε­χνι­κὴ με­τά­φρα­ση καὶ τὴν δι­δα­σκα­λί­α ξέ­νων γλωσ­σῶν. Εἶ­ναι τα­κτι­κὴ συ­νερ­γά­τις τοῦ ἱ­στό­το­που γιὰ τὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα Πλα­νό­διον- Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι. Δι­η­γή­μα­τα καὶ με­τα­φρά­σεις της συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται σὲ δι­ά­φο­ρα πε­ρι­ο­δι­κὰ τοῦ δι­α­δι­κτύ­ου κα­θὼς καὶ στὰ συλ­λο­γι­κὰ ἔρ­γα «Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι» (2014- 2016), ἐκδ. Γα­βρι­η­λί­δης. Ἔ­χει ἐκ­δό­σει δυ­ὸ συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­των. Ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Σμί­λη κυ­κλο­φο­ρεῖ ἡ συλ­λο­γὴ μι­κρῶν πε­ζῶν Ἡ νο­η­τὴ εὐ­θεί­α ποὺ ἑ­νώ­νει ἕ­να σῶ­μα μ’ ἕ­να ἄλ­λο. Τε­λευταῖο της βι­βλίο ἡ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ἡ προ­σμο­νὴ ἢ Τὰ βου­νά (ἐκδ. Πε­ρι­κείμε­νο, 2023).Ἔ­χει δη­μι­ουρ­γή­σει τὸ μπλὸγκ με­τα­φρα­στι­κῶν δειγ­μά­των ἱ­σπα­νό­φω­νης λο­γο­τε­χνί­ας στὰ ἑλ­λη­νι­κά: http://nancyangeli.blogspot.com.es/  ΙΧΑΝ ΒΡΕΙ τὸ σκο­πὸ τῆς ζω­ῆς τους. Ξυ­πνοῦ­σαν κά­θε πρωί, τὸν κοί­τα­ζαν γλυ­κὰ καὶ τοῦ χα­μο­γε­λοῦ­σαν. Τὸν ἔπαιρ­ναν στὴν ἀγ­κα­λιά τους καὶ τὸν γέ­μι­ζαν φι­λιά. Ἦταν τὸ πᾶν γιὰ κεί­νους καὶ τό ‘ξε­ρε κα­λά. Γιὰ και­ρό, τοῦ σι­γο­τρα­γου­δού­σαν μέ­ρα καὶ νύ­χτα, μέ­χρι ποὺ ἔφτα­σε μιὰ στιγ­μὴ ποὺ τὸ τρα­γού­δι δὲν ἔβγαι­νε πιὰ ἀπ’ τὸ στό­μα, πα­ρὰ ἀπ’ τὰ μά­τια, κι ἦταν ἁπλῶς ἀρ­κε­τὸ νὰ κά­θον­ται καὶ νὰ τὸν ἀτε­νί­ζουν. Γνώ­ρι­ζαν κά­θε πτυ­χὴ τοῦ σώ­μα­τός του, κά­θε ἀδιό­ρα­τη ἔκ­φρα­ση τοῦ προ­σώ­που του. Ὅσο γιὰ ἐκεῖ­νον, δὲν ἦταν σί­γου­ροι ἂν τοὺς ἔβλε­πε ὅπως αὐ­τοί.        Ὁ και­ρὸς κυ­λοῦ­σε, ἡ μέ­ρα δια­δέ­χον­ταν τὴ νύ­χτα, ἡ νύ­χτα ἐρ­χόν­ταν ξα­νά, κι ὁ σκο­πὸς τῆς ζω­ῆς τους ἦταν πάν­τα ἐκεῖ. Ρο­δα­λὸς καὶ φρέ­σκος, ἀναλ­λοί­ω­τος στὶς ἐναλ­λα­γὲς τῶν ἐπο­χῶν, ἔμοια­ζε πάν­τα μὲ νε­ο­γέν­νη­το μω­ρό, μω­ρὸ ποὺ μό­λις βγῆ­κε ἀπὸ τὴ μή­τρα καὶ δὲν γνω­ρί­ζει πα­ρὰ μο­νά­χα τὴν πεῖ­να. Ἦταν πα­ροι­μιώ­δης ἡ πεῖ­να του, κι ἐκεῖ­νοι τὸν τάϊ­ζαν για­τί ἦταν ὁ σκο­πὸς τῆς ζω­ῆς τους. Τὸν τάϊ­ζαν μὲ αὐ­τα­πάρ­νη­ση κι ἐκεῖ­νος ἔτρω­γε ἀδια­μαρ­τύ­ρη­τα. Ἔφτα­σε κά­ποια

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι © 2025.