ΛΟΥΓΓΗΣ : «Σύντομη Ιστορία της Βυζαντινής Κοινωνίας (4ος αι. – 1204)»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΤΟΣ

«Σε ό, τι αφορά το λαό τώρα, μέσα στα πλαίσια της ελεύθερης αγροτικής κοινότητας που περιγράψαμε, παρατηρείται μια βαθμιαία όλο και μεγαλύτερη κοινωνική διαφοροποίηση ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους: οι περισσότεροι εύποροι εντάσσονται στις τάξεις του στρατού και

του κλήρου, οι λιγότεροι εντάσσονται στην υπαλληλία, οι περισσότεροι φτωχοί γίνονται πάροικοι (προσδεδεμένοι στη γη, όπως παλιότερα οι

coloni)  και η βυζαντινή κοινωνία αρχίζει να χάνει την κάθετη κινητικότη-

τα που είχε τον 7ο και τον 8ο αιώνα και να τυποποιείται και πάλι σε δυο

διακριτές τάξεις. Η προσέγγιση και κοινωνική συμμαχία στρατού και κλήρου θα οδηγήσει μεσοπρόθεσμα κατά τη διάρκεια του 9ου αιώνα

σε μια βαθμιαία νέα αριστοκρατικοποίηση της βυζαντινής κοινωνίας»

(απόσπασμα από το βιβλίο)

Το βιβλίο του Τηλέμαχου Λουγγή φωτίζει τις ιδιαίτερες πτυχές της βυζαντινής ιστορίας

Φεστιβάλ Άτλας, στον Πειραιά

Το Πειραϊκό Φωνητικό Σύνολο Libro Coro συμμετέχει στο Φεστιβάλ Άτλας, που διοργανώνει το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με τη μουσική παραμυθία της Ανθής Γουρουντή «Οι προσευχές της θάλασσας».

Σε μια νυχτερινή μουσική «κατάλυση οίνου» το Πειραϊκό Φωνητικό Σύνολο Libro Coro προσεύχεται από και για τη θάλασσα, τα μυστικά της τα κρυμμένα, τις νεράιδες και τους ναυτεργάτες της, στην Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου το Σάββατο 7 Ιουλίου.

To Libro Coro μια πολυμελής εντόπια – Πειραϊκή -μουσική κολεκτίβα εκθέτει τη διαλεκτική σχέση του ανθρώπου με τη θάλασσα , την βιωματική ναυτική ζωή που θρέφει οικογένειες, ανοίγει ορίζοντες, παίρνει και φέρνει αγαπημένους, ορίζει παλιές και νέα πατρίδες, έχει γοργόνες και στοιχειά και μεταφυσικά λυτρώνει.

Ρωσική Ποίηση 20ού Αιώνα

• 
  
• 
  
• 
  
•  

Εκδόσεις Βακχικόν 

Η έκδοση πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του προγράμματος Mikhail Prokhorov Foundation TRANSCRIPT για την υποστήριξη μεταφράσεων της Ρωσικής Λογοτεχνίας.

*

Η εξέλιξη της ρωσικής ποίησης, από την αρχή μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα, επηρεάστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια αυτά. Τα εν λόγω γεγονότα όχι μόνο επηρέασαν τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ποιητών, αλλά καθόρισαν τις τύχες τους, σε πολλές περιπτώσεις και την ίδια τη ζωή τους.

Η παρούσα ανθολογία, μια πρωτότυπη έκδοση για την ελληνική βιβλιογραφία, επιδιώκει να φέρει τους Έλληνες αναγνώστες σε επαφή με το έργο των αντιπροσωπευτικότερων εκπροσώπων της ρωσικής ποίησης του προηγούμενου αιώνα, προσφέροντας μια πλήρη εικόνα των ιστορικών και πολιτικών συνθηκών και των λογοτεχνικών ζυμώσεων μέσα στις οποίες οι ποιητές αυτοί δημιούργησαν.

Vivart στο Γιανίτσι

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 30.6.18

Στο Γιανίτσι της Εύβοιας - της «Καλόβοδης», σύμφωνα με έναν δημοτικισμό της πλάκας – φτάνεις από το βάθος  ενός φαραγγιού, κάπου 10 χιλιόμετρα από τη διασταύρωση προς Κάρυστο. «Φτάνεις» βέβαια τρόπος του λέγειν : Γιατί το πέρασμα μέσα από το χωριό είναι άκρως προβληματικό, έτσι και συναντήσεις αντίθετο  αυτοκίνητο αισθάνεσαι (με βιβλικούς όρους..) όπως ο πλούσιος που επιχειρεί να μπει στον παράδεισο  ή κάποιος που επιχειρεί να περάσει ένα παλαμάρι από το κεφάλι μιας βελόνας…Τέλος πάντων, περνάς το Γιανίτσι,  από μακριά αγναντεύεις το Φρούριο της Φυλάγρας,  σε ένα σημείο στρέφεσαι προς τα δεξιά , ακολουθώντας διαδρομή παράλληλη με το Αιγαίο, φτάνεις σε δασωμένη περιοχή, αρχίζεις να  αμφιβάλλεις για το κατά πόσο ο δρόμος σε οδηγεί κάπου, ώσπου…συναντάς το   Vivart : Xωμένο σε μια καμπή του δρόμου , σε περιοχή υψηλών εδαφικών κλίσεων, στημένο σε αναβαθμούς. Αυθόρμητα κάνεις τη διαπίστωση : Πόσο μεγάλη και διαφοροποιημένη είναι η Ελλάδα, ώστε να  έχει τέτοιες ερημιές, τέτοιες μοναχικές εκτάσεις , τέτοια εργοτάξια εξαιρετικών αισθημάτων – με τα λογια του ποιητή Γιώργου Χρονά -  όπου η τέχνη και ο στοχασμός  έχουν το κατάλληλο ενδιαίτημα…

MOYΣΙΚΟ ΧΩΡΙΟ 2018

Ιούλιος / Αύγουστος, Άγιος Λαυρέντιος Πηλίου

Αγαπητοί φίλοι,

Για δωδέκατη χρονιά, το Μουσικό Χωριό μεταμορφώνει το μεσαιωνικό πηλιορείτικο χωριό του Αγίου Λαυρεντίου σε τόπο καλλιτεχνικής συμβίωσης, μουσικής πράξης και εκπαίδευσης, μέσα σε ένα φυσικό και αρχιτεκτονικό περιβάλλον απαράμιλλης ομορφιάς.

Διοργανώνεται από την αστική, μη κερδοσκοπική εταιρία  arTree με την υποστήριξη του Δήμου Βόλου και της Τοπικής Κοινότητας Αγίου Λαυρεντίου.

Φέτος, μετά από μία σιωπηρή ανάπαυλα ενός έτους και ύστερα από την δημιουργική παρέμβαση του Μητροπολίτη Ιγνάτιου σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος, η διοργάνωση αξιοποιεί τις κατασκηνώσεις Αγίου Λαυρεντίου προκειμένου να φιλοξενήσει ομάδες εθελοντισμού, φοιτητές πρακτικής άσκησης ΑΕΙ και ομάδες εργασίας, καθώς και περιορισμένο αριθμό σπουδαστών.

Τριάντα δύο συντονιστές από το χώρο της μουσικής, του θεάτρου, του χορού, της performance, των επιστημών και των σωματικών τεχνών θα συντονίσουν και θα εμψυχώσουν το δυναμικό της φετινής διοργάνωσης, στο πλαίσιο τεσσάρων εβδομαδιαίων περιόδων και ενός διήμερου συνεδρίου:

Ο Εθνικός Κήπος

της Σταυρούλας Κατσογιάννη

Ο κήπος αναμφίβολα δεν αποτελεί απλώς ένα ιστορικό τόπο αλλά ένα ιστορικό κήπο για την πόλη της Αθήνας, έναν ιστορικό κήπο που συνεχίζει να εξελίσσεται να αλλάζει και να παραλλάσσεται στο χρόνο με τους δικούς του ρυθμούς που κινούνται με διαφορετική ταχύτητα από τους ρυθμούς που αναπτύσσεται η πόλη γύρω του.
Την εξέλιξη του κήπου μπορείς να την αναζητήσεις μέσα στην συλλογική μνήμη των κατοίκων της πόλης, ξετυλίγοντας το μίτο της Αμαλίας, του Σμιτ, του Παπαθεοδώρου, του Ταμβάκη και όλων των ανθρώπων που εργάστηκαν και εργάζονται για την βιωσιμότητά του. Ξέρετε είναι πολύ σημαντικό στοιχείο η διαδοχή και η συνέχεια στη διαχείριση αυτού του τόπου η οποία βεβαίως θα πρέπει να μπολιάζεται με τη συνεχή εκπαίδευση και αναζήτηση της επιστημονικής γνώσης.
Ένας τέτοιος ιστορικός κήπος όμως, σαν ζωντανός οργανισμός βρίσκεται εκτεθειμένος στα στοιχεία της φύσης, στη φθορά του χρόνου, αλλά και τις βουλές των ανθρώπων. Μέσα στο πέρασμα των χρόνων δεν είναι εύκολο να διατηρήσει αναλλοίωτη την ποιότητα του.
Η μετατροπή του σε δημόσιο κήπο, η έλλειψη κηποτεχνικής παιδείας στην Ελλάδα τους προηγούμενους αιώνες, η αυτούσια εισαγωγή ιδεών από χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η δυσκολία εύρεσης υλικών, η μικρή διαθεσιμότητα φυτικού υλικού, σε αρκετές περιπτώσεις οδήγησε στην αλλοίωση πολύτιμων χαρακτηριστικών, με μικρές άστοχες και αταίριαστες παρεμβάσεις, κλπ

Ο Μαραθώνιος στους αμπελώνες της Αλσατίας, «στους Δρόμους του Κρασιού»

του Στέφανου Σταμέλλου 

Ήταν ένας ξεχωριστός Μαραθώνιος, εντυπωσιακός, διαφορετικός, ο διεθνής Μαραθώνιος στους αμπελώνες της Αλσατίας, "στους Δρόμους του Κρασιού". Αρκετά δύσκολος, σε ένα ποικίλο τερέν: λίγη άσφαλτο, αγροτικοί δρόμοι, ποδηλατόδρομοι και μονοπάτια, με αρκετές ανηφόρες και αντίστοιχες κατηφόρες, ανάμεσα στους αμπελώνες και τα όμορφα χωριά της Αλσατίας με συνολική υψομετρική 510 m. Ένας περιφερειακός αγώνας πιστοποιημένος από τη Γαλλική Ομοσπονδία Αθλητισμού (FFA) με 782 συμμετοχές.

Παντού επικρατούσε μια «διονυσιακή» ατμόσφαιρα, που εκφράζονταν με την διαφορετική διασκεδαστική ενδυματολογική εμφάνιση των αθλητών και το άφθονο κρασί σε κάθε σταθμό. Άψογη η διοργάνωση και, όπως άκουσα, αξιοποιήθηκαν πάνω από 1.100 εθελοντές. Η διαδρομή του αγώνα περνάει από δεκαεφτά χωριά, που ανήκουν στον πυρήνα των χωριών και των δρόμων του κρασιού. Οι άνθρωποι, στα χωριά και στους αμπελώνες, εκδήλωναν με θέρμη τα συναισθήματά τους με το γνωστό τρόπο, με χειροκροτήματα και φωνές. Στα περισσότερα υπήρχαν ορχήστρες και φιλαρμονικές, ενώ οι καμπάνες των εκκλησιών στο πέρασμα των δρομέων χτυπούσαν συνεχώς. Ένα πραγματικό αθλητικό πανηγύρι και μια γιορτή… Ήμουνα ο μοναδικός Έλληνας τερματίζοντας σε χρόνο 4ώρες,46 λεπτά και 35'', μέσα στο χρόνο/στόχο για τα δεδομένα του αγώνα (ο πρώτος νικητής τερμάτισε σε χρόνο 2 ώρες και 41λ). Είχα και την τιμητική ιδιαίτερη αναφορά στο όνομά μου και στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας από τον εκφωνητή.

379 STAMELLOS STEFANOS 04:46:35 LAMIA 1954 GRE V3 17 M 333

Νό­τα Σε­φερ­λῆ : Friend-ship

ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ τὸ λι­μά­νι θυ­μί­ζει ται­νί­α τε­χνι­κο­λόρ. Στὸ βά­θος τὸ μπλὲ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ ὅ­λο καὶ σκο­τει­νιά­ζει ἀλ­λὰ πο­τὲ ἐν­τε­λῶς. Σὲ πρῶ­το πλά­νο τὰ φω­τα­γω­γη­μέ­να πλοῖ­α ἐν πα­ρα­τά­ξει, ἕ­τοι­μα πρὸς ἀ­να­χώ­ρη­ση. Πρῶ­το σαλ­πά­ρει τὸ Κνω­σός, ἀ­μέ­σως με­τὰ τὸ γρή­γο­ρο τῆς Blue Star Ferries καὶ λί­γα λε­πτὰ ἀρ­γό­τε­ρα τὸ Λα­τώ, μιὰ ἀρ­χόν­τισ­σα στὰ λευ­κὰ μὲ γε­ρὸ σκα­ρὶ πα­ρ’ ὅ­λα τὰ χρο­νά­κια της καὶ τὶς συ­χνὲς ἐ­πεμ­βά­σεις στὰ χέ­ρια τῶν εἰ­δι­κῶν.

       Ἐ­δῶ καὶ τό­σα βρά­δια ἡ ἴ­δια ται­νί­α. Τὸ σα­ρα­βα­λά­κι περ­νᾶ τὴν πύ­λη Ε2 τοῦ λι­μα­νιοῦ, πάν­τα τὴν ἴ­δια ὥ­ρα, λί­γο πρὶν τὶς ἐν­νιά. Ὁ ὁ­δη­γός του, μιὰ σκο­τει­νὴ ἀ­ξύ­ρι­στη φι­γού­ρα, παρ­κά­ρει τὸ αὐ­το­κι­νη­τά­κι στὴν ἄ­κρη τοῦ μό­λου, ἀ­πέ­ναν­τι ἀ­κρι­βῶς ἀ­πὸ τὸν φα­νὸ τῆς εἰ­σό­δου. Δὲ βγαί­νει πο­τὲ ἀ­πὸ τὸ αὐ­το­κί­νη­το. Ἀ­πὸ τὸ ἀ­νοι­χτὸ πα­ρά­θυ­ρο ἀ­κού­γε­ται πά­λι ἡ ἴ­δια κα­σέ­τα· o κα­η­μὸς μιᾶς κρη­τι­κῆς λύ­ρας καὶ ἡ ἔν­ρι­νη φω­νὴ τοῦ τρα­γου­δι­στῆ. Ὁ ὁ­δη­γός, ἀ­κουμ­πι­σμέ­νος στὸ τι­μό­νι, πα­ρα­κο­λου­θεῖ τὴ νη­ο­πομ­πή. Πρῶ­το ἀ­να­χω­ρεῖ τὸ Κνω­σός, ἀ­μέ­σως με­τὰ τὸ γρή­γο­ρο τῆς Blue Star Ferries καὶ λί­γα λε­πτὰ ἀρ­γό­τε­ρα ἡ ἀρ­χόν­τισ­σα Λα­τώ. Καὶ μό­νο ὅ­ταν ἐ­κεί­νη βγεῖ ἀ­πὸ τὸ λι­μά­νι, ὁ ὁ­δη­γὸς βά­ζει μπρὸς τὴ μη­χα­νή, μαρ­σά­ρει, κά­νει ἐ­πὶ τό­που στρο­φή, περ­νᾶ ξα­νὰ τὴν πύ­λη Ε2 καὶ κα­τευ­θύ­νε­ται στὸ πλη­σι­έ­στε­ρο κα­φε­νεῖ­ο. Πα­ραγ­γέλ­νει ρα­κὶ ποὺ τὸ πί­νει ἀ­μί­λη­τος. Ἀ­μί­λη­τος βγαί­νει ἀ­πὸ τὸ μα­γα­ζὶ πε­ρί­που μιὰ ὥ­ρα με­τά. Μπαί­νει στὸ σα­ρα­βα­λά­κι, βά­ζει μπρὸς τὴ μη­χα­νή, μαρ­σά­ρει καὶ χά­νε­ται στὸ σκο­τά­δι.

Ντίνος Χριστιανόπουλος : Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι έρωτες μωρό μου!

Ο σπουδαιότερος ποιητής της Θεσσαλονίκης και ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της Ελλάδας, εξηγεί με ποιο τρόπο η τέχνη είναι μεγαλύτερη από την ζωή, ακόμη και όταν την εμπεριέχει.

Η οδός Σκεπαστού, στις Σαράντα Εκκλησιές της Θεσσαλονίκης, είναι η συνέχεια της οδού Καβάφη-όχι του ποιητή, που έχει εικονοστάσι επάνω απ’ το κεφάλι του, στο γραφείο όπου κάθεται, με πλάτη στον έξω δρόμο, δίπλα από τον άλλον «μάρτυρα», τον Βασίλη Τσιτσάνη, ο κύριος Ντίνος-, αλλά ενός εμπόρου, με καταγωγή από τις Σαράντα Εκκλησιές, που πλούτισε στην Αμερική. «Ας είναι», που θα έλεγε και ο ίδιος-όπως, άλλωστε, μου απάντησε και στην επιμονή μου για μία συνέντευξη μαζί του, παρόλο που δεν θέλει πια να εκτίθεται δημόσια. 5:30 το απόγευμα του τελευταίου Σαββάτου του Απρίλη, και κάθομαι απέναντί του, μέσα στο μικρό δωματιάκι του γραφείου του, στο ισόγειο διαμέρισμα όπου ζει τα τελευταία χρόνια. Με κερνάει λεμονάδα φρέσκια. «Να την πιεις όλη!», με παρακινεί.

Τι καινούργιο κάνετε τελευταία; 
Είμαι έγκλειστος και υπό παρακολούθηση, λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας.

Δεν βαριέστε όλη τη μέρα κλεισμένος στο σπίτι; 
Πως δεν βαριέμαι; Αλλά η αντοχή μου και η υπομονή μου να το αντέχω, είναι προς το καλό μου. Και αυτό το ξέρω. Δεν αρνιέμαι αυτό που για άλλους θα ήταν μια καταδίκη. Αλλά, ξέρεις, τραγουδάω!

Εσείς; 
Γιατί σου φαίνεται παράξενο; Τραγουδάω και με φανατικές μάλιστα θαυμάστριες. Συμπτωματικά. Από ‘δω κι από ‘κει. Τις προάλλες, λόγου χάρη, τραγούδησα στον «Ιανό», στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, και έγινε χαμός. Δεν μπορείς να φανταστείς! Ήρθαν για να με ακούσουν από διάφορα μέρη, ακόμη και από το Λουξεμβούργο. Το φαντάζεσαι;

Τα βιβλία ενός συλλέκτη - και μια βιωματική εγκατάσταση στο Μουσείο Μπενάκη....

Mία συναρπαστική ιστορία ζωής φτάνει στο Φεστιβάλ Αθηνών μέσα από τη συλλογή βιβλίων του Κωνσταντίνου Αγαθόφρονα Νικολόπουλου που πρωταγωνιστούν σε μία βιωματική εγκατάσταση στο Μουσείο Μπενάκη.

1840: 3.696 σπάνιοι τίτλοι βιβλίων τοποθετημένοι πολύ προσεκτικά σε 47 ξύλινα κιβώτια, εγκαταλείπουν τη σοφίτα του έκτου ορόφου της οδού Castillon 12 στο Παρίσι με προορισμό την Πελοπόννησο.
Πρόκειται για το έργο ζωής του Κωνσταντίνου Αγαθόφρονα Νικολόπουλου, ο οποίος, μετά την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, αποφασίζει να δωρίσει στην γενέτειρα του πατέρα του, την Ανδρίτσαινα, μια από τις πιο σπάνιες ιδιωτικές συλλογές της εποχής. Ο ίδιος τραυματίζεται κατά την συσκευασία των κιβωτίων και υποκύπτει από τέτανο, μόνος, στο Παρίσι. Τα βιβλία συνεχίζουν ορφανά το ταξίδι τους με το καράβι.

1931: Σχεδόν έναν αιώνα μετά, ένας άλλος δεινός συλλέκτης, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, αποσυσκευάζοντας τη βιβλιοθήκη του, εξομολογείται: «Κάθε πάθος συνορεύει με το χάος, όμως το συλλεκτικό πάθος εγγίζει τα όρια του χάους των αναμνήσεων».
Παρόμοιες σκέψεις ίσως να είχε κάνει και ο Αγαθόφρων αν είχε φτάσει στην Ανδρίτσαινα και παραλάμβανε τη βιβλιοθήκη του. Νικολόπουλος και

Μπένγιαμιν μοιράζονται το ίδιο πάθος.

Διονύσιος Σολωμός

Οι (.poema..) εκδόσεις παρουσιάζουν τον δεύτερο τόμο της σολωμικής σειράς

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Κανείς ποτέ δεν το ’μαθε, κανείς δεν θα το μάθει

ΙΤΑΛΙΚΟ ΠΕΖΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ

Kορώνη, Ιούνιος 2018

Σχήμα: 14x21 εκ., σελ.: 88, τιμή: 12,00 ευρώ, ISBN: 978-618-5142-09-4

ΣΕΙΡΑ: Σολωμός

Διευθυντής: Κώστας Βούλγαρης

:::

Το συγκεκριμένο ιταλικό σχεδίασμα (ΑΕ 553-554) υπάρχει μόνον σ’ αυτή την πεζή μορφή του και δεν στιχουργήθηκε στα ελληνικά από τον ποιητή. Χρονολογείται δε γύρω στα 1846 και φυλάσσεται στην Ακαδημία Αθηνών σε δύο χειρόγραφα, τα οποία φέρουν διορθώσεις, σύγχρονες όσο και μεταγενέστερες. Μάλιστα, αποτελεί το μοναδικό σολωμικό κείμενο με εμφανές ερωτικό πρόσημο.

Η θεϊκή φιγούρα, καλυμμένη με βέλο, εμφανίζεται στο όνειρο του αφηγητή· στην υπερβατική συνάντησή τους (θεοφάνεια) εκείνος εκφράζει την απορία για την τύχη της νεκρής αγαπημένης του. Εγκωμιάζει το αντικείμενο του έρωτά του, δηλώνει την ψυχική βάσανο και τη διαρκή αγωνία του, ώσπου η μέχρι τότε σιωπηλή μορφή τού αποκαλύπτει την πραγματική ταυτότητά της: είναι η ίδια η γυναίκα, «δοξασμένη και γελαστή». 

[…]

Με την υπάρχουσα μετέωρη συνθήκη τού μη τιτλοφορημένου πρωτότυπου κειμένου από τους προηγούμενους μεταφραστές του (Η γυναίκα με το μαγνάδι, Η σκεπασμένη γυναίκα, Η σκεπασμένη μορφή, Η γυναίκα με το βέλο, Η μορφή με το πέπλο), δίνεται η δυνατότητα μιας ακόμη επιλογής, την οποία προτείνω ελκυστικά εδώ: Κανείς ποτέ δεν το ’μαθε, κανείς δεν θα το μάθει...

(απόσπασμα από την εισαγωγή)

Βιογραφικό σημείωμα μεταφραστή Βασίλη Ρουβαλη  

Στέφανου Κωνσταντινίδη : Νομάδας Β Εκβάτανα

Στην Πενταλιά ανθίσαν οι αμυγδαλιές, Αλέξανδρε. Κι η μάνα σου να περιμένει την επιστροφή σου από τα Γαυγάμηλα και την Κομμαγηνή. Πήγες πολύ μακριά, Αλέξανδρε. Καιρός να γυρίσεις, να προλάβεις τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Κι ύστερα, σε περιμένουν οι πόλεις με τις ουρές στα συσσίτια, τις ουρές μπροστά στα κλειστά καταστήματα, τις ουρές μπροστά στα κλειστά εργοστάσια, τα παιδιά με τα λεκιασμένα ρούχα και τις πρησμένες κοιλίτσες στα φανάρια.

Η μάνα μου στην Πενταλιά θα κυβερνούσε καλύτερα αυτό τον κόσμο. Και ας μην είχε διαβάσει Θουκυδίδη και Μαρξ.

– Α, ρε μάνα, γιατί έμεινες στην Πενταλιά;
– Και πού να πάω, γιε μου;
– Να ’ρθεις στη Λευκωσία, ρε μάνα, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Αθήνα. Νομίζεις πως αυτοί που μας κυβερνούν έχουν περισσότερο μυαλό από σένα;
– Μα εγώ, γιε μου; Και τι να κάνω;
– Να κυβερνήσεις, μάνα, να κυβερνήσεις!
– Μα εγώ, γιε μου;
– Ναι, ρε μάνα, εσύ! Τι νομίζεις, πως είναι καλύτεροι από σένα όλοι αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο;
– Όχι, γιε μου, τούτοι εν σπουδασμένοι, ξέρουν γράμματα. Εγώ είμαι μια αγράμματη.

Τι να της έλεγα; Πως τα γράμματα δεν κάνουν κατ’ ανάγκην και καλούς κυβερνήτες; Δεν θα το πίστευε. Ήθελα να της πω για τον Καρλομάγνο που ήταν αναλφάβητος και όμως κυριάρχησε στην Ευρώπη με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αλλά η μητέρα μου δεν ήξερε από Ιστορία. Και ο Αλέξανδρος ήταν μακριά, πολύ μακριά, πιο μακριά και από τα Σούσα και τη Βαβυλώνα, πέρα στα Εκβάτανα.

Τα Εκβάτανα είναι το δεύτερο μυθιστόρημα μιας τριλογίας με τίτλο Νομάδας.

Aστυνομική λογοτεχνία και δημοσιογράφοι - του Φίλιππα Φιλίππου

Ο σημαντικότερος Έλληνας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, ο Γιάννης Μαρής (1916-1979), υπήρξε καταξιωμένος δημοσιογράφος. Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα από την εφημερίδα Μάχη, κάνοντας ρεπορτάζ, γράφοντας άρθρα και σχόλια, συνέχισε σε διάφορα δημοσιογραφικά «μαγαζιά» και κατέληξε στο συγκρότημα Μπότση, στο οποίο ανήκαν οι μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες Ακρόπολις και Απογευματινή. Αλλά και οι άλλοι αστυνομικοί συγγραφείς που εμφανίστηκαν μαζί του την ίδια εποχή, τη δεκαετία του ’50, υπήρξαν δημοσιογράφοι, όπως ο Νίκος Μαράκης που ήταν αστυνομικός ρεπόρτερ στο Βήμα και τα Νέα, και ο Ανδρόνικος Μαρκάκης. Πριν από αυτούς είχε γράψει αστυνομικό μυθιστόρημα-παρωδία ο Παύλος Νιρβάνας (Το έγκλημα του Ψυχικού, 1927), ενώ το 1938 η Ελένη Βλάχου έγραψε Το μυστικό της ζωής του Πέτρου Βερίνη, που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην Καθημερινή. Ο επίσης δημοσιογράφος Χρίστος Χαιρόπουλος δημοσίευσε στην εφημερίδα Εμπρός παρόμοιο μυθιστόρημα με τίτλο Τα καλλιστεία του θανάτου, το 1952. Δημοσιογράφος ήταν ο Απόστολος Μαγγανάρης, ο δημιουργός της θρυλικής Μάσκας, που έγραφε αστυνομικές ιστορίες με ξένους ήρωες (π.χ. του Άγιου και του Ντετέκτιβ Χ), δημοσιογράφοι κι ο Δημήτρης Χανός, που έγραψε πολύτιμες μελέτες για την αστυνομική λογοτεχνία, μα και ο Νίκος Φώσκολος, που έγραψε αστυνομικές ιστορίες για το ραδιόφωνο.

Όλοι αυτοί χρησιμοποιούσαν ως ήρωες ανθρώπους που είχαν συναντήσει στη διάρκεια της δημοσιογραφικής τους δουλειάς. Γνώριζαν καλά τον κόσμο που περιέγραφαν, μεταφέροντας στον χώρο της λογοτεχνίας τις φανερές και κρυφές πλευρές της κοινωνίας στην οποία ζούσαν.

Πίντερ στην Πάτμου και Καραβία

Τζαμάϊκα Κινγκέϊντ : Κορίτσι

ΝΑ ΠΛΕΝΕΙΣ τὰ ἀ­σπρό­ρου­χα τὶς Δευ­τέ­ρες καὶ νὰ τὰ ἁ­πλώ­νεις πά­νω στὶς πέ­τρες. Νὰ πλέ­νεις τὰ χρω­μα­τι­στὰ τὶς Τρί­τες καὶ νὰ τὰ ἁ­πλώ­νεις στὸ σκοι­νὶ γιὰ νὰ στε­γνώ­σουν. Μὴν βγαί­νεις στὸν καυ­τὸ ἥ­λιο μὲ τὸ κε­φά­λι ἀ­κά­λυ­πτο. Νὰ μα­γει­ρεύ­εις τὴν τη­γα­νη­τὴ κο­λο­κύ­θα σὲ πο­λὺ καυ­τὸ γλυ­κὸ λά­δι. Μού­λια­ζε στὸ νε­ρὸ τὰ ἐ­σώ­ρου­χά σου ἀ­μέ­σως μό­λις τὰ βγά­ζεις. Ὅ­ταν ἀ­γο­ρά­ζεις βαμ­βά­κι γιὰ νὰ φτιά­ξεις γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό σου μιὰ ὡ­ραί­α μπλού­ζα, πρό­σε­χε νὰ μὴν ἔ­χει κόλ­λα, για­τὶ ἀλ­λι­ῶς θὰ χα­λά­σει στὸ πλύ­σι­μο. Ξαλ­μύ­ρι­ζε ἀ­πο­βρα­δὶς τὸ πα­στὸ ψά­ρι πρὶν τὸ μα­γει­ρέ­ψεις. Ἀ­λη­θεύ­ει ὅ­τι τρα­γου­δᾶς benna(1) στὸ κα­τη­χη­τι­κὸ σχο­λεῖ­ο τὶς Κυ­ρια­κές; Νὰ τρῶς πάν­τα μὲ τέ­τοι­ο τρό­πο ποὺ νὰ μὴν ἀ­να­κα­τεύ­ει τὸ στο­μά­χι τοῦ ἄλ­λου, ὅ­ταν σὲ βλέ­πει. Τὶς Κυ­ρια­κὲς νὰ προ­σπα­θεῖς νὰ περ­πα­τᾶς σὰν κυ­ρί­α, ὄ­χι σὰν τὴν τσού­λα ποὺ ἔ­χεις τὴν τά­ση νὰ γί­νεις ὅ­ταν με­γα­λώ­σεις. Νὰ μὴν τρα­γου­δᾶς benna στὸ κα­τη­χη­τι­κὸ τὶς Κυ­ρια­κές. Νὰ μὴν μι­λᾶς σὲ ἀ­λῆ­τες, οὔ­τε κὰν ὅ­ταν σοῦ ζη­τᾶ­νε ὁ­δη­γί­ες. Μὴν τρῶς φροῦ­τα στὸ δρό­μο, θὰ σὲ πά­ρουν στὸ κυ­νή­γι οἱ μύ­γες. Μὰ δὲν τρα­γου­δά­ω πο­τὲ benna τὶς Κυ­ρια­κὲς καὶ εἰ­δι­κὰ στὸ κα­τη­χη­τι­κὸ σχο­λεῖ­ο. Ἔ­τσι ρά­βε­ται ἕ­να κουμ­πί. Ἔ­τσι ρά­βε­ται ἡ κουμ­πό­τρυ­πα γιὰ τὸ κουμ­πὶ ποὺ μό­λις ἕ­ρα­ψες. Ἔ­τσι φτι­ά­χνε­ται τὸ στρί­φω­μα τοῦ πο­δό­γυ­ρου ὅ­ταν βλέ­πεις ὅ­τι ἔ­χει ξη­λω­θεῖ, γιὰ νὰ μὴν κυ­κλο­φο­ρεῖς σὰν τὴν πόρ­νη ποὺ ἔ­χεις τὴν τά­ση νὰ γί­νεις ὅ­ταν με­γα­λώ­σεις. Ἔ­τσι σι­δε­ρώ­νε­ται τὸ χα­κὶ παν­τε­λό­νι τοῦ πα­τέ­ρα σου γιὰ νὰ μὴν ἔ­χει τσα­κί­σεις. Ἔ­τσι φυ­τεύ­ε­ται ἡ μπά­μια – μα­κριὰ ἀ­π’ τὸ σπί­τι για­τὶ στὸ φυ­τὸ τῆς μπά­μιας φω­λιά­ζουν τὰ κόκ­κι­να μυρ­μήγ­κια. Ὅ­ταν φυ­τεύ­εις κο­λο­κά­σι(2), βε­βαι­ώ­σου ὅ­τι ἔ­χει πάν­τα ἀρ­κε­τὸ νε­ρό, ἀλ­λι­ῶς σοῦ καί­ει τὸν λαι­μὸ ὅ­ταν τὸ τρῶς

Kαλούμε τη Ρένα Δούρου στο πεδίον του Άρεως

Η Πρωτοβουλία κατοίκων Πεδίου του Άρεως καλεί την Περιφερειάρχη Αττικής κ.Ρένα Δούρου να έρθει στο Πάρκο και να κάνει δημόσιο διάλογο με τους κατοίκους για τα τεράστια προβλήματα του Πάρκου, όπως το εμπόριο και διακίνηση ναρκωτικών και η ερήμωση λόγω των κλειστών υποδομών (παιδικές χαρές, κιόσκια, τουαλέτες, σιντριβάνια κ.α.)

Ζητάμε απαντήσεις δια ζώσης στα ερωτήματα που θέτουμε -χωρίς να λαμβάνουμε απαντήσεις- εδώ και καιρό:

1. Ποια είναι η θέση της Περιφέρειας για την κατάληψη του δυτικού τμήματος του Πεδίου του Άρεως από τη μαφία των ναρκεμπόρων. Ποιες ενέργειες κάνει ή προτίθεται να κάνει, μόνη της ή σε συνεργασία με άλλες αρχές, ώστε να σταματήσει το εμπόριο ναρκωτικών μέσα και γύρω από το μεγαλύτερο Πάρκο της Αθήνας. Γιατί δεν έχει λειτουργήσει μέχρι σήμερα ούτε καν το πρόγραμμα street working για την ανακούφιση των τοξικοεξαρτημένων.
2. Τι είδους φύλαξη παρέχει αυτή τη στιγμή η Περιφέρεια Αττικής στον χώρο και τους επισκέπτες του Πεδίου του Άρεως, όταν γίνεται απροκάλυπτα διακίνηση ναρκωτικών στις διαδρομές του και σημειώνεται καθημερινά πλήθος βανδαλισμών.
3. Γιατί παραμένουν κλειστές όλες οι βασικές υποδομές του Πεδίου του Άρεως με αποτέλεσμα να «εκδιώκεται» ο κόσμος από το Πάρκο αντί να έχει κίνητρο να τον επισκεφτεί.

Kώστας Πανιιάρας

Θα χαρούμε πολύ να σας ξεναγήσουμε, την Πέμπτη 5 Ιουλίου, στην διπλή έκθεση του Κώστα Πανιάρα στον Πόρο, με θέμα την "ΜΝΗΜΗ". Τα έργα παρουσιάζονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πόρου και στην Γκαλερί CITRONNE. Θα ξεκινήσουμε την ξενάγηση στις 12.00 από το Αρχαιολογικό Μουσείο και θα καταλήξουμε στην γκαλερί CITRONNE.
Φιλικά,
Τατιάνα Σπινάρη – Πολλάλη
Μέτα Πανιάρα
 

 



 

 

Διεθνής Ημέρα Συνεταιρισμών

Ἡ πικρὴ ἱστορία τοῦ Ἀντρέι Γκορένκο

Ἡ συγκλονιστικὴ ἱστορία

τῆς αὐ­το­χει­ρί­ας τοῦ ἀδελφοῦ τῆς Ἄννας Ἀχμάτοβα

Ἀντρέι Γκορένκο

ποὺ αὐτοκτόνησε τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1920 στὴν Ἀθήνα,

καὶ τῆς ὁποίας τὶς λεπτομέρειες ἔφερε στὸ φῶς τὸ 2008-2009

τὸ περιοδικὸ Πλανόδιον,

τώρα καὶ στὸ διαδίκτυο

μέσα ἀπὸ τὸ βραβευμένο ντοκυμανταὶρ

τοῦ Λευτέρη Ξανθόπουλου:

https://www.youtube.com/watch?v=qmRlPZoSqtI&vl=el

* * *

Τὸν Φε­βρου­α­ρί­ου τοῦ 1920, τὰ πρω­το­σέ­λι­δα τῶν ἀ­θη­να­ϊ­κῶν ἐ­φη­με­ρί­δων πλη­ρο­φο­ροῦν γιὰ τὴν «δι­πλὴ αὐ­το­κτο­νί­α ζεύ­γους Ρώ­σων συ­ζύ­γων». Ἐ­πρό­κει­το γιὰ τὸν Ἀν­τρέ­ι Γκο­ρέν­κο καὶ τὴν σύ­ζυ­γό του Μα­ρί­α, ποὺ εἶ­χαν κα­τα­φύ­γει στὴν Ἑλ­λά­δα ὡς πο­λι­τι­κοὶ πρό­σφυ­γες. Ὁ Γκο­ρέν­κο ἦ­ταν Ρῶ­σος εὐ­γε­νής, ἑλ­λη­νι­στής, ἑλ­λη­νο­λά­τρης καὶ ἀ­δελ­φός της με­γά­λης Ρω­σί­δας ποι­ή­τριας Ἄν­νας Ἀχ­μά­το­βα (1889-1966). Ἀ­πὸ τὴ μοι­ραί­α ἀ­πό­πει­ρα, θὰ ἐ­πι­βι­ώ­σει ἡ Μα­ρί­α ποὺ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ὅ­τι εἶ­ναι ἔγ­κυ­ος!