Προσευχή και Πανεπιστήμιο

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 21.1.17

Σε μια ζωή όπου βασιλεύουν τα αίτια και τα αποτελέσματά τους – παρά την αγνωστικιστική αμφισβήτηση της Αιτιότητας, ακόμη παρά την όποια επανεξέταση  αυτής της έννοιας από φυσικούς  επιστήμονες – η προσευχή είναι ένα αίτημα άρσης της αιτιότητας σε περιορισμένο χώρο και χρόνο. Πέφτεις λόγου χάρη  από αεροπλάνο και προσεύχεσαι για τη σωτηρία σου,  αν και η στατιστική καταδικάζει αμείλικτα τους επιβάτες  σε τέτοιες περιπτώσεις…

Η προσευχή, όπως και το αλγεβρικά αρνητικό  της, δηλαδή η κατάρα, εκφωνείται σε υπαρξιακές κρίσεις, όμως επίσης εκφωνείται και σε μικροζητήματα. Ένα τέτοιο «μικροζήτημα»  είναι και η προσωπική υγεία του καθενός, όπου υπογείως και παράλληλα με την διατύπωση ευχών  και αιτημάτων προς τον ύψιστο δρα  και η αυθυποβολή, με αποτέλεσμα να είναι ασαφής  και αμφιλεγόμενη τυχούσα θετική εξέλιξη....

Πρόσφατα, στη χορεία των μικροζητημάτων και μικροαιτημάτων προς την Θεία Πρόνοια, προστέθηκε και η εύρυθμη λειτουργία των επιχειρήσεων, ύστερα από πρωτοβουλία που πήρε τo Εργαστήριο Οργάνωσης και Διοίκησης Υπηρεσιών & Ποιότητας Ζωής του Πανεπιστήμιου Πελοποννήσου σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Μονεμβασίας και Σπάρτης. Οι ανωτέρω διοργάνωσαν «επιστημονική» Ημερίδα με θέμα  «η Νοερά Προσευχή ως οδηγός ανάπτυξης και ενδυνάμωσης στις σύγχρονες επιχειρήσεις και οργανισμούς»…

Η αντιμετώπιση του θείου παράγοντα ως αποδέκτη και πιθανού διεκπεραιωτή  ρουσφετιών – που οπωσδήποτε θα έβρισκε αντιμέτωπη  τη μεθοδική  μεταφυσική φιλοσοφία της εποχής μας- θα μπορούσε ενδεχομένως να προκύψει από  καθαρά θρησκευτικούς  κύκλους. Έλα όμως που το συγκεκριμένο πανεπιστημιακό τμήμα αποφάσισε να δανείσει το κύρος του στη Μητρόπολη της Μονεμβασίας, εγείροντας ένα πρόσθετο ζήτημα .

  

Το κάθε πανεπιστημιακό τμήμα και ο κάθε πανεπιστημιακός έχει ορισμένη γνωσιολογική εμβέλεια, στα πλαίσια της οποίας δικαιούται έναν προνομιακό, αλλά όχι αναντίρρητο και υπεράνω κριτικής λόγο . Όμως εκτός από αυτήν την (κατά φαντασίαν αποστομωτική και  κάθε άλλο παρά τελεσίδικη ) επίκληση της πανεπιστημιακής άποψης, βλέπουμε να βρίθουν τα μίντια από κείμενα όπου πανεπιστημιακοί παράγοντες (π.χ. ένας φυσικός ) διεκδικεί να ομιλεί από καθέδρας για την οικονομία της χώρας – όντας σε προφανή απόσταση από το συγκεκριμένο αντικείμενο, όχι λιγότερη αυτής ενός φιλολόγου…

Προφανώς, κάποιοι πρέπει να καταλάβουν ότι το Πανεπιστήμιο δεν θα γίνει ποτέ η τελευταία λέξη του δημόσιου λόγου. Και προς τούτο δεν θα επικαλεστώ τον αείμνηστο Κάρολο που είχε σταθερά ανοιχτό  μέτωπο προς τους σοφολογιότατους καθηγητάδες της εποχής του, αλλά την πρόσφατη και ακόμη σπαρταριστή περίπτωση του Άλαν Σόκαλ : Ο οποίος ξεγελώντας τους εκδότες του πολιτιστικού/φιλοσοφικού περιοδικού social text  με  ένα άρθρο-παρωδία  (1996)έδειξε  σε τι γελοιότητες μπορεί να οδηγηθεί ένα  σώμα πανεπιστημιακών, όταν εκτός από το να ψαρώνει την κοινωνία ψαρώνει  και αυτό το ίδιο μπροστά στο κύρος και την αυθεντία….