Το αρμόδιο Υπουργείο μας μάρανε…..

Τελικά ποιος είναι ο καλύτερος προϊστάμενος, ενορχηστρωτής, συντονιστής, εμπνευστής κλπ. της Δασικής Υπηρεσίας – ο  Υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ) ή ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ) ; Δοθέντος ότι κάποτε  οι καλύτερες προθέσεις οδηγούν στην κόλαση – κατά πως έλεγε  ο Μαρξ – δεν θα μπορούσαμε να αποκλείσουμε μετάβαση στη κόλαση,  μέσα από τις καλύτερες προθέσεις ενός Υπουργείου…

Εισαγωγικά θα λέγαμε, ότι τα δάση δεν έχουν τον ιδιαίτερα ανθρωπογενή χαρακτήρα των αγροτικών γαιών και των τροφίμων, συνεπώς απαιτούν μιαν άλλη, πιο αυστηρή  και φιλοπεριβαλλοντική   διαχείριση, από «ηγετικούς παράγοντες» που εμφορούνται από αντίστοιχο πνεύμα. Όμως κι αυτή η γενική διαπίστωση δεν είναι το Α και το Ω του ζητήματος….

Με αφορμή σχετική φημολογία περί μεταφοράς της Δασολογικής Υπηρεσίας από το ΥΠΕΚΑ στο ΥΠΑΑΤ  η «Πανελλήνια Ένωση Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων» (ΠΕΔΔΥ)  βάζει τα πράγματα στη θέση τους υποστηρίζοντας πρωτίστως ότι  :   «Η  ύπαρξη και το επίπεδο αναγνώρισης μιας υπηρεσίας δεν εξαρτάται από τον φορέα στον οποίο ανήκει αλλά από την ουσιαστική προσφορά της  και την πολιτική που εφαρμόζει  στον συγκεκριμένο τομέα,  προς όφελος του κοινωνικού συνόλου»….

Κοντολογίς,  οι επικεφαλής της ΠΕΔΔΥ (Νίκος Μπόκαρης , Πρόεδρος και  Χρίστος Τσακανίκας, Γενικός Γραμματέας)  δηλώνουν ότι η η υπόθεση είναι να υπάρξουν πολιτικές αποτελεσματικές για τη προστασία του περιβάλλοντος και των δασών, κι ας υπαχθεί η Δασική Υπηρεσία στο οπουδήποτε – έστω και στο διαστημικό κέντρο CERN, λέω εγώ, χάριν παιδιάς….

Ολόκληρο το κείμενο των συνδικαλιστών της ΠΕΔΔΥ

  Με αφορμή το θέμα της μεταφοράς της αρμοδιότητας της Δασικής Πολιτικής από το Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, το οποίο καλλιεργείται από επιστολές Γεωτεχνικών, δημοσιεύματα στον τύπο και συνδικαλιστικές (;) παρεμβάσεις, το διοικητικό συμβούλιο της Π.Ε.Δ.Δ.Υ ανακοινώνει τα εξής:

Το έτος 2009 η αρμοδιότητα μεταφέρθηκε στο Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής  με κριτήριο την περιβαλλοντική σημασία των δασικών οικοσυστημάτων και τη σχέση των δασών με ιδιαίτερα κρίσιμα περιβαλλοντικά ζητήματα όπως είναι  η  κλιματική αλλαγή,  το φαινόμενο του  θερμοκηπίου,  η  ερημοποίηση και  οι σοβαρές επιπτώσεις στη βιοποικιλότητα λόγω της καταστροφής των  δασών.

Η προσαρμογή του διοικητικού τομέα των δασών στο νεοσύστατο τότε  Υπουργείο ΠΕΚΑ  διήρκεσε δύο σχεδόν χρόνια και είχε πολλές και σοβαρές επιπτώσεις στη λειτουργία του, που δυστυχώς επηρέασαν αρνητικά όλο τον τομέα.  Ενδεικτικά αναφέρεται η αθρόα αποχώρηση υπαλλήλων, η υποχρηματοδότηση του, (πέρασε άπρακτη ολόκληρη προγραμματική περίοδος του επιχειρησιακού προγράμματος «Αλέξανδρος Μπαλτατζής»,  το πράσινο ταμείο άρχισε να εκταμιεύει πόρους για τη δασική ανάπτυξη και Προστασία μετά από ένα και πλέον χρόνο από τη σύσταση του Υπουργείου ΠΕΚΑ  κλπ. για να μην αναφερθούμε στα πολλά καθημερινά διοικητικά προβλήματα που αποδυνάμωσαν πλήρως ακόμη και  τη στοιχειώδη λειτουργία του.

   Η Πανελλήνια Ένωση Δασολόγων έχει τοποθετηθεί  επανειλημμένα για τα προβλήματα αυτά  και έχει συμβάλλει δημιουργικά και διεκδικητικά στη σταδιακή μέχρι σήμερα επίλυσή τους .

Όμως από ότι φαίνεται  κάποιοι  επανέρχονται στο θέμα αυτό, που για την Ένωσή μας και τους εργαζόμενους, είχε ουσιαστικά λήξει .

Για να μην αναπαράγονται λοιπόν διάφορα σενάρια, που ενδεχομένως υποκρύπτουν και προσωπικές σκοπιμότητες, δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι πάγια θέση της Π.Ε.Δ.Δ.Υ είναι η συγκρότηση ενός ενιαίου διοικητικού τομέα στα δάση, με διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια και κάθετη διάρθρωση  (σε επίπεδο Δασικών Υπηρεσιών).

Σημασία για την ένωσή μας έχουν οι προϋποθέσεις λειτουργίας του Δασικού Τομέα και  κυρίως η εφαρμοζόμενη πολιτική. Θέματα όπως η κάθετη οργάνωση και υπαγωγή των Δασικών Υπηρεσιών των αποκεντρωμένων Διοικήσεων στον ίδιο φορέα (Υπουργείο) ασφαλώς δεν μπορεί να μπαίνουν συνεχώς στο συρτάρι των εκάστοτε Υπουργών και πρέπει επιτέλους να συζητηθούν.  Αυτή είναι η παγιωμένη αντίληψη της δασολογικής  επιστημονικής κοινότητας, των συναδέλφων της πράξης και  απαίτηση της Ελληνικής Κοινωνίας, που βλέπει τα δάση να καταστρέφονται κάθε χρόνο εξαιτίας των πυρκαγιών και η ίδια να υφίσταται τις καταστροφικές συνέπειες τους στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό των περιοχών που πλήττονται από αυτές..

  Η  ύπαρξη και το επίπεδο αναγνώρισης μιας υπηρεσίας δεν εξαρτάται από τον φορέα στον οποίο ανήκει αλλά από την ουσιαστική προσφορά της  και την πολιτική που εφαρμόζει  στον συγκεκριμένο τομέα,  για όφελος του κοινωνικού συνόλου. Από αυτή την αφετηρία και με βάση αυτά τα δεδομένα  κρίνεται και το έργο της  εκάστοτε Κυβέρνησης στον τομέα αυτό.

Οι δασολόγοι που εργάζονται στο δημόσιο Τομέα το μόνο που  ζητάμε είναι η αναβάθμιση και η αναδιοργάνωση της Δασικής Υπηρεσίας, για την εφαρμογή μιας φιλοδασικής και φιλοπεριβαλλοντικής πολιτικής που θα μπορεί παράλληλα να προστατέψει αποτελεσματικά τα δάση, που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι και δημόσια περιουσία.

Ξεκαθαρίζουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι είμαστε αντίθετοι σε ρυθμίσεις «εξπρές»,  που είναι βέβαιο ότι δεν έχουν στοιχειωδώς μελετηθεί, που δεν εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα (διοικητική και οικονομική) του τομέα  και δεν στηρίζονται σε μια σύγχρονη πολιτική αντίληψη για τα δάση και το φυσικό περιβάλλον. Καλούμε την Κυβέρνηση να δείξει τον απαιτούμενο πολιτικό και διοικητικό ρεαλισμό και να μην ακροβατεί, διότι το μόνο που θα προκαλέσει θα είναι  μια νέα οπισθοδρόμηση στη λειτουργία του Τομέα, σε βάρος των δασών και του κοινωνικού συνόλου.

Ζητάμε  να ληφθούν σοβαρά μέτρα για μια βιώσιμη δασική πολιτική που θα έχει  στόχο την αειφορική διαχείριση, ανάπτυξη και προστασία των δασικών οικοσυστημάτων και της δημόσιας περιουσίας.

    Απαραίτητη  προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η σύγχρονη οργάνωση, η στελέχωση και ο εξοπλισμός της δασικής Υπηρεσίας,  η οποία εφόσον χρηματοδοτηθεί επαρκώς ακόμα και από ίδιους πόρους, δεδομένης της οικονομική κρίσης, μπορεί να διεκπεραιώσει με την απαιτούμενη ασφάλεια δικαίου, τις αρμοδιότητες και το έργο που της έχει αναθέσει η Πολιτεία.

    Εκείνο που δεν είμαστε βέβαιοι (και θα πρέπει να επιβεβαιωθεί στην πράξη) είναι ότι υπάρχει και η αντίστοιχη  πολιτική βούληση για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, ώστε για να αρθούν τα τεχνητά πιστεύουμε αδιέξοδα που έχουν προκαλέσει την περιθωριοποίηση του Τομέα.