Ρίσκο από ρίσκο διαφέρει

 

του Γιάννη Σχίζα

  ksipnistere  18/11/2024

 

Το ρίσκο είναι μια δυνατότητα της ζωής, που μπορεί να αποφέρει οφέλη αλλά επίσης μπορεί να σημάνει την καταβύθιση του διακινδυνεύοντος στην κόλαση της αποτυχίας ή στον θάνατο. Η πρόσφατη απόφαση του καθεστώτος Ζελένσκυ να υπακούσει τις αμερικανικές «εισηγήσεις» και να βομβαρδίσει τη Ρωσία  με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, εκπροσωπεί μια διακινδύνευση που το καθεστώς Μπάϊντεν αναλαμβάνει εν θερμώ – χωρίς να εκτιμά τις συνέπειές της. Οι πύραυλοι βέβαια είναι πολύ λίγοι για μια χώρα τόσο μεγάλη όσο η Ρωσία, επίσης δε ο πανικός που μπορεί να προκαλέσουν υπολείπεται κατά πολύ του πανικού που προκαλούν οι Ισραηλινοί βομβαρδισμοί στη Γάζα ή στο Λίβανο : Και όμως, οι πύραυλοι προκρίνονται από τους Αμερικανούς εν αγνοία των προσαρμογών που  θα προκαλέσουν στην άλλη πλευρά. Οι «στοχαστικές προσαρμογές» κατά πως   λέει ο Καβάφης  , θα σημάνουν νέα αντίπαλα  συστήματα εναέριας προστασίας , που θα αποτρέψουν στο μέλλον αυτές τις επιθέσεις ή θα τις κάνουν ακριβότερες. Εν τω μεταξύ οι ημέρες κυλάνε, σήμερα μετράμε την 63^η ημέρα πριν από την ανάληψη της αμερικανικής ηγεσίας από τον Τραμπ. Το τι έχει να γίνει σ’ αυτό το νέο καθεστώς του σαματατζή Προέδρου, είναι άγνωστο…

Αυτή η εν πολλοίς παιδιάστικη  και προβοκατόρικη κίνηση από το καθεστώς Μπάίντεν είναι συγκρίσιμη μόνο με διάφορες διακινδυνεύσεις  από ανθρώπους  που είχαν έφεση προς το θεαθήναι. Λόγου χάρη «ο γύρος του θανάτου», που γνωρίσαμε εμείς στις παιδικές μας ηλικίες :  Γύρω από ένα  τεράστιο βαρέλι, που το επάνω μέρος του είχε διασκευασθεί σε θεωρείο για να βλέπει ο κόσμος την επιταχυνόμενη κυκλική κίνηση ενός μοτοσικλετιστή, ο οποίος  έφτανε στο σημείο να περιστρέφεται παράλληλα με το έδαφος αψηφώντας κατά 90 μοίρες  τον νόμο της βαρύτητας !  Διακινδύνευση που  καταχωρήθηκε  στο βιβλίο Γκίνες έγινε από έναν αλεξιπτωτιστή, ο οποίος  πήδηξε από 40 χιλιόμετρα και έφτασε επιτυχώς στο έδαφος. Ή άλλη, σε μια αμερικανική πόλη, κάποιος ακροβάτης πέρασε πατώντας σε ένα σχοινί από ουρανοξύστη σε ουρανοξύστη, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Ή ακόμη  το κατόρθωμα ενός  Ούγγρου πιλότου να διασχίσει  με το αεροπλάνο του τον Ισθμό της Κορίνθου, πετυχαίνοντας ένα αξεπέραστο ρεκόρ εγγύτητας με τον θάνατο, όταν  η  παραμικρή επαφή των πτερύγων του αεροσκάφους με τα τοιχώματα του Ισθμού σήμαινε συντριβή.

Το παιχνίδι με τον κίνδυνο έχει μεγάλη ιστορία, με γνωστούς  και άγνωστους πρωταθλητές. Το μόνο που αγνοούμε συνήθως είναι οι χαμένοι, που φωτίζονται τόσο λίγο όσο και οι ηττημένοι των ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων. Αλλά και αυτός ο κανόνας δεν ισχύει πάντα: Πριν μερικά χρόνια  ένα 13χρονο παιδί συγκλόνισε με τον θάνατό του τη Θεσσαλονίκη, ενώ έκανε -λέει- «παρκούρ» πηδώντας από τη μια πολυκατοικία στην άλλη...

Καταρχάς  δεν αισθάνομαι αθλητικά ανενημέρωτος που έμαθα μόλις πρόσφατα το όνομα αυτής της δολοφονικής μ@λ@κί@ς : Του- κατά -πως -λέγεται- αθλήματος που διαθέτει μια «Athens Parkour Academy», της οποίας ο επικεφαλής υποστηρίζει ότι το «πραγματικό παρκούρ» είναι άσχετο με εκείνο που επέφερε τον θάνατο του παιδιού….

Κατά δεύτερο λόγο δεν αισθάνομαι υποστηρικτής μιας κοινωνίας της βεβαιότητας, όπου όλες οι ενέργειες των ομάδων και  ατόμων έχουν προβλέψιμη και αιτιοκρατική κατάληξη. Η διακινδύνευση είναι ενσωματωμένη στη ζωή και πρέπει να αναλαμβάνεται από κοινωνίες και άτομα, όμως αυτός ο κανόνας έχει τα όριά του.  Έτσι η διακινδύνευση της  πυρηνικής ενέργειας με τους πυρηνοηλεκτρικούς σταθμούς με την πιθανότητα μιας επ’ άπειρον πυρηνικής ρύπανσης της ανθρωπότητας,  συγκρινόμενη   με τη διακινδύνευση  άλλων παραγωγικών μέσων, δεν είναι αποδεκτή και ανεκτή – τουλάχιστον από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.

Το πρόβλημα είναι ότι η λογική του συστήματος και τα παρεπόμενά της -πρωταθλητισμός, σνομπισμός, «σουρεαλιστική» παράκαμψη της πραγματικότητας και μεταφυσική εμμονή στην αρχή «το κακό συμβαίνει στους άλλους»- δημιουργούν μαύρες τρύπες που απορροφούν τις πιο νηφάλιες σκέψεις. Ειδικά στον παιδόκοσμο, το πέρασμα από την αρχική παραμυθογνωσία στον ημιρεαλιστικό κόσμο άλλων παραμυθοειδών αφηγήσεων συνοδεύεται από επικίνδυνη στρέβλωση της πραγματικότητας. Θυμάμαι ένα παλιό παιδικό έργο που έβλεπα με την κόρη μου -το «Μόνος στο σπίτι»- όπου ο «κακός» έτρωγε γλάστρες στο κεφάλι και τούμπες από εκείνες που σε στέλνουν 1000% στο νοσοκομείο αν δεν σε στείλουν  στο νεκροτομείο, προκαλώντας απλώς το γέλιο των παιδιών και όχι την απορία τους για την αληθινότητα της σκηνής... Όμως στην περίπτωση των πυραύλων το βέβαιο είναι η ανταπόκριση των Ρώσων , με αντίστοιχα μέσα και αντίστοιχες πρακτικές. Τέτοιες όσο είναι επαρκείς για να αυξήσουν τον εξόριστο ουκρανικό πληθυσμό – είναι 8 εκατομμύρια τουλάχιστον, που  καταφεύγουν  εκτός Ουκρανίας για τη σωτηρία τους.

Τις πταίει για αυτή τη παραφροσύνη; Εν μέρει η ευθύνη είναι του Γερμανού Πρωθυπουργού Σολτς, που διαπιστώνει πολύ ψυχρά  ότι ο Πούτιν δεν διακατέχεται  από ένα άλλο πνεύμα, πιστεύοντας  πως η τηλεφωνική συνδιάλεξη που είχε μαζί του δεν παρείχε καμία ένδειξη μιας αλλαγής στη θέση του Ρώσου προέδρου για τον πόλεμο στην Ουκρανία….. Φταίει η ανόητη  σκέψη των ανθρώπων της παγκοσμιοποίησης, που δεν μπορούν να ανεχτούν ήττα στο σπαθί τους. Φταίει το επιπόλαιο «κατορθωματικό» πνεύμα, φταίει η ανώριμη σκέψη που διακατέχει τόσους πολλούς και ενίοτε έχει τόσο τραγικές συνέπειες.