Ημέρες ορειβασίας

Ημέρες ορειβασίας

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

Πέτρος Φούρναρης : Τζιανρίκο Καροφίλιο


(Gianrico Carofiglio)


Ο ΤΖΙΑΝΡΙΚΟ ΚΑΡΟΦΙΛΙΟ (Gianrico Carofiglio) γεν­νή­θη­κε στὸ Μπά­ρι τῆς Ἰ­τα­λί­ας τὸ 1961. Τὸ 1986 ἐν­τάσ­σε­ται στὸ δι­κα­στι­κὸ σῶ­μα ὡς εἰ­σαγ­γε­λέ­ας καὶ δου­λεύ­ει στὴν ἐ­πι­τρο­πὴ γιὰ τὴν κα­τα­πο­λέ­μη­ση τῆς Μα­φί­ας. Τὸ 2008 ἐ­κλέ­χτη­κε γε­ρου­σια­στὴς στὸ Δη­μο­κρα­τι­κὸ Κόμ­μα (PD). Ἀ­πο­φά­σι­σε νὰ ἀ­πο­χω­ρή­σει ἀ­πὸ τὸ δι­κα­στι­κὸ σῶ­μα, γιὰ νὰ μπο­ρέ­σει νὰ ἀ­φι­ε­ρω­θεῖ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὰ στὸ ἔρ­γο τῆς συγ­γρα­φῆς.
Κάντε δεξιό κλικ εδώ, για να κάνετε λήψη των εικόνων. Για να συμβάλει στην προστασία του απορρήτου σας, το Outlook απέτρεψε την αυτόματη λήψη αυτής της εικόνας από το Internet.
        Τὸ πρῶ­το του βι­βλί­ο, Ἀ­κού­σιος μάρ­τυ­ρας (Testimone in­con­sa­pe­vo­le), ἐκ­δό­θη­κε ἀ­πὸ τὸν ἐκ­δο­τι­κὸ οἶ­κο Sellerio τὸ 2002. Μὲ τὸ μυ­θι­στό­ρη­μα αὐ­τὸ ὁ Κα­ρο­φί­λιο ἐγ­και­νιά­ζει τὸ νο­μι­κὸ θρί­λερ στὴν Ἰ­τα­λί­α, ἐ­νῶ πα­ρου­σι­ά­ζε­ται πρώ­τη φο­ρὰ ὁ δη­μο­φι­λὴς χα­ρα­χτή­ρας τοῦ με­λαγ­χο­λι­κοῦ δι­κη­γό­ρου Guido Guerrieri. Τὸ ἔρ­γο γνώ­ρι­σε με­γά­λη ἐ­πι­τυ­χί­α καὶ ἀ­πέ­σπα­σε πολ­λὰ βρα­βεῖ­α, με­τα­ξύ των ὁ­ποί­ων τὸ Premio del Giovedi «Marisa Rusconi». Ἑ­νὸς βρα­βεί­ου ποὺ δί­δε­ται σὲ πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νους συγ­γρα­φεῖς.
       Τὸ 2003, ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο ἐκ­δο­τι­κὸ οἶ­κο, ἐκ­δί­δε­ται τὸ μυ­θι­στό­ρη­μα Μὲ τὰ μά­τια κλει­στά (Ad occhi chiusi), ποὺ ἀ­πο­σπᾶ ἰ­σά­ριθ­μα βρα­βεῖ­α, ἐ­νῶ στὴ Γερ­μα­νί­α, ἀ­πὸ μιὰ κρι­τι­κὴ ἐ­πι­τρο­πὴ βι­βλι­ο­πω­λῶν καὶ δη­μο­σι­ο­γρά­φων, θε­ω­ρεῖ­ται τὸ «κα­λύ­τε­ρο νου­άρ» τοῦ 2007. Ἀ­κο­λου­θεῖ ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Rizzoli Τὸ πα­ρελ­θὸν εἶ­ναι ξέ­νη πα­τρί­δα (Il passato e’ una terra straniera), ποὺ θὰ κερ­δί­σει τὸ ση­μαν­τι­κὸ βρα­βεῖ­ο Bancarella τὸ 2005 καὶ ποὺ θὰ γί­νει ται­νί­α ἀ­πὸ τὸ σκη­νο­θέ­τη Ντα­νι­έ­λε Βι­κά­ρι τὸ 2008.
       Τὸ 2006 κυ­κλο­φο­ρεῖ τὸ μυ­θι­στό­ρη­μα Λο­γι­κὲς ἀμ­φι­βο­λί­ες (Ragionevoli dubbi). Τὸ 2007 ὁ Κα­ρο­φί­λιο δη­μο­σι­εύ­ει —μα­ζὶ μὲ τὸν ἀ­δελ­φό του Φραν­τζέ­σκο, ποὺ κά­νει τὴν εἰ­κο­νο­γρά­φη­ση— τὸ μυ­θι­στό­ρη­μα-κό­μικ Κυ­νη­γοὶ στὸ σκο­τά­δι (Cacciatori nelle tenebre), ποὺ ἀ­πο­σπᾶ τὸ Βρα­βεῖ­ο Μαρ­τό­λιο (Premio Martoglio). «Οἱ ἱ­στο­ρί­ες ἔ­χουν ἀ­ξί­α ἀ­πὸ μό­νες τους ἂν εἶ­ναι κα­λές», λέ­ει ὁ Κα­ρο­φί­λιο στὴν πα­ρου­σί­α­ση τοῦ βι­βλί­ου, «αὐ­τὸ τὸ εἰ­κο­νο­γρα­φη­μέ­νο μυ­θι­στό­ρη­μα, εἶ­ναι μιὰ φαν­τα­στι­κὴ με­τα­φο­ρὰ σὲ ἕ­να μέ­ρος πο­λὺ οἰ­κεῖ­ο, δη­λα­δὴ τὸ Μπά­ρι». Τὴν ἴ­δια χρο­νιὰ δη­μο­σι­εύ­ε­ται καὶ τὸ δο­κί­μιό του Ἡ τέ­χνη τοῦ νὰ ἀμ­φι­βάλ­λεις (L’ arte del dubbio) καὶ τὴν ἑ­πό­με­νη χρο­νιὰ τὸ πέμ­πτο του μυ­θι­στό­ρη­μα Οὔ­τε ἐ­δῶ, οὔ­τε ἀλ­λοῦ (Ne’ qui ne’ altrove).

       Στὴ συ­νέ­χεια ἡ συγ­γρα­φι­κή του πο­ρεί­α κα­τὰ χρο­νο­λο­γι­κὴ σει­ρὰ εἶ­ναι ἡ ἀ­κό­λου­θη:
       Τὸ πα­ρά­δο­ξό του ἀ­στυ­νο­μι­κοῦ (Il paradosso del poliziotto, 2009).
     Ἡ προ­σω­ρι­νὴ τε­λει­ό­τη­τα (Le perfezioni provvisorie, 2010), μὲ πρω­τα­γω­νι­στὴ τὸν Γκου­ίν­το Γκου­ε­ρι­έ­ρι.
       Χω­ρὶς σύ­νε­ση (Non esiste saggeza, 2010), συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των.
       Ἡ πα­ρα­βί­α­ση τῶν λέ­ξε­ων (La manomissione delle parole, 2010), ἕ­να δο­κί­μιο γιὰ τὴν ἠ­θι­κὴ δι­ά­στα­ση τῆς γλώσ­σας.
       Ἡ σι­ω­πὴ τοῦ κύ­μα­τος (Il silenzio dell onda, 2011).
      Κο­καΐνη (Cocaina, 2013), μα­ζὶ μὲ τὸν Massimo Carlotto καὶ τὸν Giancarlo de Ca­tal­do. Τρεῖς μα­έ­στροι τῆς σύγ­χρο­νης ἀ­φή­γη­σης δι­η­γοῦν­ται γιὰ τὸ ναρ­κω­τι­κὸ ποὺ ση­μά­δε­ψε τὴν κοι­νω­νί­α ἀ­πὸ τὴν δε­κα­ε­τί­α τοῦ ‘80 μέ­χρι σή­με­ρα.
    Τὰ ­λιγ­γι­ώ­δη ­ρια τῶν πραγ­μά­των (Il bordo vertiginoso del­le co­se, 2013).
       Τὸ σπί­τι στὸ δά­σος (La casa nel bosco, 2014).
       Μιὰ εὐ­με­τά­βλη­τη ­λή­θεια (Una mutevole verita, 2014).
       Ὁ κα­νό­νας τῆς ­σορ­ρο­πί­ας (La regola dell’ equilibrio, 2014).
       Νυ­κτε­ρι­νοὶ ­πι­βά­τες (Passeggeri notturni, 2016).
       Τὸ ψυ­χρὸ κα­λο­καί­ρι (L’ estate fredda, 2016).
       Τὰ ἔρ­γα του ἔ­χουν με­τα­φρα­στεῖ σὲ πολ­λὲς γλῶσ­σες.

Οἱ Νυ­χτε­ρι­νοὶ ἐ­πι­βά­τες καὶ τὰ θραύ­σμα­τα τῆς πραγ­μα­τι­κό­τη­τας
Τὸ βι­βλί­ο τοῦ Κα­ρο­φί­λιο Νυ­κτε­ρι­νοὶ ἐ­πι­βά­τες δι­α­φέ­ρει ἀ­πὸ τὰ ἄλ­λα βι­βλί­α του ὅ­σον ἀ­φο­ρᾶ τὸ πε­ρι­ε­χό­με­νο. Δὲν εἶ­ναι βι­βλί­ο ἀ­στυ­νο­μι­κῆς λο­γο­τε­χνί­ας, δὲν κι­νεῖ­ται στὸν δι­κα­στι­κὸ χῶ­ρο ποὺ τό­σο κα­λὰ γνω­ρί­ζει ὁ συγ­γρα­φέ­ας του. Ἐ­δῶ ἔ­χου­με νὰ κά­νου­με μὲ ἕ­να ἐν­τε­λῶς δι­α­φο­ρε­τι­κὸ ἐγ­χεί­ρη­μα, θὰ μπο­ροῦ­σε κα­νεὶς νὰ πεῖ μὲ ἕ­να στοί­χη­μα τοῦ συγ­γρα­φέ­α μὲ τὸν ἑ­αυ­τό του ποὺ πα­σχί­ζει νὰ τὸ κερ­δί­σει.
       Πρό­κει­ται γιὰ τριά­ντα μι­κρὰ κεί­με­να τρι­ῶν σε­λί­δων τὸ κα­θέ­να ποὺ δι­α­φέ­ρουν ὑ­φο­λο­γι­κὰ καὶ θε­μα­το­λο­γι­κά. Με­ρι­κὰ ἀ­πὸ αὐ­τὰ εἶ­ναι γρή­γο­ρες ἀ­φη­γή­σεις, τό­σο μι­κρὲς ποὺ μοιά­ζουν ἀ­νέκ­δο­τα μὲ ἀ­φο­ρι­στι­κὸ πε­ρι­ε­χό­με­νο, ἄλ­λα εἶ­ναι σκέ­ψεις ἢ μι­κρὰ δο­κί­μια πά­νω στὴ γλώσ­σα ἢ τὴν φι­λο­σο­φί­α, κι ἄλ­λα σύν­το­μες πα­ρα­βο­λὲς μὲ δι­δα­κτι­κὸ στό­χο. Τὸ μό­νο κοι­νὸ ποὺ ἔ­χουν αὐ­τὰ τὰ κεί­με­να κα­θὼς ἐ­ναλ­λάσ­σον­ται κα­λει­δο­σκο­πι­κὰ τὸ ἕ­να με­τὰ τὸ ἄλ­λο, εἶ­ναι ὅ­τι πε­ρι­γρά­φουν τὶς δι­α­φο­ρε­τι­κὲς ὄ­ψεις μιᾶς κα­θη­με­ρι­νῆς πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, τῆς ἴ­διας ποὺ βι­ώ­νου­με κι ἐ­μεῖς, ἐν­δυ­να­μώ­νον­τάς την, ὅ­μως, μὲ τὴν δια­ύγεια τῆς γλώσ­σας καὶ τὴν χρη­σι­μο­ποί­η­ση μιᾶς μι­κρῆς φόρ­μας ἀ­φή­γη­σης, γρή­γο­ρης καὶ χω­ρὶς πε­ριτ­τὰ στο­λί­δια, καί —τε­λι­κά— πιὸ ἄ­με­σης. Δὲν εἶ­ναι τυ­χαῖ­ο ποὺ στὸ ἐ­σώ­φυλ­λο τῆς ἔκ­δο­σης δι­α­βά­ζου­με:
       Ἕνας μο­να­χὸς συ­νάν­τη­σε μιὰ μέ­ρα ἕ­να δά­σκα­λο τοῦ Ζέν, καὶ θέ­λον­τας νὰ τὸν κά­νει νὰ νοι­ώ­σει ἀ­μη­χα­νί­α, τὸν ρώ­τη­σε:
       Χω­ρὶς λέ­ξεις καὶ χω­ρὶς σι­ω­πή, ξέ­ρεις νὰ μοῦ πεῖς τί εἶ­ναι ἡ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα;
        Ὁ δά­σκα­λος τοῦ ἔ­ρι­ξε μιὰ μπου­νιὰ στὸ πρό­σω­πο.
       [«Ἐ­πι­τά­φιο» («Epitaffio»)]
       Ἡ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πα­ρό­λα αὐ­τὰ μᾶς δί­νε­ται μὲ ἕ­να τρό­πο ἀ­πο­σπα­σμα­τι­κὸ καὶ πο­τὲ ὁ­λό­κλη­ρη. Ἡ σύν­θε­σή της, μέ­χρι ἑ­νὸς ση­μεί­ου εἶ­ναι ὑ­πό­θε­ση τοῦ κά­θε ἀ­να­γνώ­στη καὶ τῶν προσ­λή­ψε­ών του. Ἡ γε­νι­κὴ αἴ­σθη­ση εἶ­ναι αὐ­τὴ ποὺ ἔ­χου­με, ὅ­ταν τα­ξι­δεύ­ου­με μὲ τραῖ­νο μιὰ νυ­χτε­ρι­νὴ δι­α­δρο­μή. Μέ­σα στὰ σκο­τει­νὰ βα­γό­νια του ἀν­τη­χοῦν φω­νὲς ποὺ δια­ρκοῦν λί­γο, ἀ­κού­γον­ται δι­ά­λο­γοι ποὺ τοὺς σκε­πά­ζει ὁ θό­ρυ­βος τῆς μη­χα­νῆς. Ἀ­πὸ τὸ πα­ρά­θυ­ρο ἕ­να μι­κρὸ φω­τά­κι φω­τί­ζει ἀ­στρα­πια­ῖα τὰ πρό­σω­πα καὶ με­τὰ πά­λι τὸ μι­σο­σκό­τα­δο, πά­λι τὰ ἀ­σα­φῆ πε­ρι­γράμ­μα­τα τῶν ἐ­πι­βα­τῶν.
       Ἡ γέν­νη­ση τῶν ἱ­στο­ρι­ῶν αὐ­τῶν —χω­ρὶς νὰ ἀμ­φι­σβη­τεῖ κα­νεὶς τὸ ρό­λο ποὺ σὲ ὁ­ρι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις παί­ζει ἡ φαν­τα­σί­α— εἶ­ναι προϊ­ὸν τῆς πα­ρα­τή­ρη­σης τοῦ συγ­γρα­φέ­α. Τὸν ἴ­διο τὸν δι­αι­σθά­νε­ται κα­νεὶς κρυμ­μέ­νο ἀ­νά­με­σα στὸ πλῆ­θος —ἄλ­λη μιὰ σκιὰ στὸ σκο­τά­δι— νὰ πα­ρα­τη­ρεῖ καὶ νὰ κα­τα­γρά­φει τοὺς ἐ­πι­βά­τες ποὺ μπαι­νο­βγαί­νουν σὲ κά­θε στά­ση τῆς νυ­χτε­ρι­νῆς δι­α­δρο­μῆς, δη­μι­ουρ­γών­τας ἀ­πὸ κά­θε σταθ­μὸ καὶ μιὰ «ἐν δυ­νά­μει» ἱ­στο­ρί­α:
       Συ­νέ­χι­σα τὸν πε­ρί­πα­τό μου σκε­πτό­με­νος ὅ­τι αὐ­τὴ ἡ ἱ­στο­ρί­α, ἀρ­γὰ ἢ γρή­γο­ρα, θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ γρα­φτεῖ.  («Χον­δρὸς- Λι­γνός» [«Stanlio e Ollio»])
       Οἱ ἐ­πι­βά­τες εἶ­ναι πρό­σω­πα προ­ερ­χό­με­να ἀ­πὸ ὅ­λες τὶς κοι­νω­νι­κὲς βαθ­μί­δες: μα­στρο­ποὶ ποὺ ἐκ­δί­δουν γυ­ναῖ­κες ὑ­πό­πτων ἠ­θῶν, δι­κη­γό­ροι καὶ ἀ­να­κρι­τὲς ποὺ μᾶς κά­νουν νὰ μει­δι­οῦ­με μὲ τὰ τρα­γε­λα­φι­κὰ στε­ρε­ό­τυ­πα τοῦ ἐ­παγ­γέλ­μα­τός τους, γυ­ναῖ­κες ποὺ ἀ­τύ­χη­σαν στοὺς γά­μους τους, πο­λι­τι­κοὶ ποὺ ‘βο­λεύ­τη­καν’ μέ­σα σὲ μιὰ γε­νι­κό­τε­ρη κα­τά­στα­ση δι­α­φθο­ρᾶς καὶ σή­ψης. Ἄν­θρω­ποι συν­τη­ρη­τι­κοὶ ἢ προ­ο­δευ­τι­κοί – φο­ρεῖς πάν­τα του ἀν­τί­στοι­χου ἰ­δε­ο­λο­γι­κοῦ τους φορ­τί­ου. Συ­ναν­τᾶ­με ἀ­κό­μα τὸν ντα­ὴ τοῦ σχο­λεί­ου ποὺ τι­μω­ρεῖ­ται πα­ρα­δειγ­μα­τι­κὰ ἀ­πὸ κά­ποι­ον ἀ­προσ­δό­κη­το τι­μω­ρό· ἐ­δῶ ὁ Κα­ρο­φί­λιο κλεί­νει πο­νη­ρὰ τὸ μά­τι στὸν ἀ­να­γνώ­στη, ὑ­πο­νο­ών­τας τὴν ἐ­ξου­σί­α τοῦ Τύ­που. Ἔ­χου­με ἐ­πί­σης τὸν ‘κα­λὸ’ καὶ τὸν ‘κα­κὸ’ ἀ­στυ­νο­μι­κό – ποὺ στὴν κα­νο­νι­κὴ ζω­ή τους ὑ­πο­τί­θε­ται ὅ­τι ἔ­χουν ἀν­τε­στραμ­μέ­νους, κατ’ οὐ­σί­αν, ρό­λους.
       Οἱ ἐ­πι­βά­τες μπο­ρεῖ ἀ­κό­μα νὰ εἶ­ναι ἄ­το­μα ποὺ ἔρ­χον­ται στὰ ὄ­νει­ρά μας γιὰ νὰ μᾶς συμ­βου­λέ­ψουν, ἢ συγ­γε­νεῖς ποὺ ἀ­πε­βί­ω­σαν ἀ­πὸ και­ρό, ἀλ­λὰ ἐ­πι­μέ­νουν νὰ κα­τοι­κοῦν στὰ ἐγ­κα­τα­λειμ­μέ­να δω­μά­τια ὅ­που ἔ­ζη­σαν, σὰν νὰ μὴν ἔ­φυ­γαν πο­τέ:
       Πῶς ἦ­ταν ἐ­κεί­νη ἡ φρά­ση; Βο­ή­θα μὲ νὰ τὴ θυ­μη­θῶ.
       — Ὁ θά­να­τος δὲν εἶ­ναι τί­πο­τα. Πῆ­γα μό­νο στὸ δι­πλα­νὸ δω­μά­τιο.
(«Δω­μά­τια» [«Stanze»])
       Κα­μιὰ φο­ρὰ τὰ πρό­σω­πα αὐ­τὰ ἔρ­χον­ται ἀ­πρό­σκλη­τα, ἄλ­λο­τε πά­λι προ­κα­λοῦ­με ἐ­μεῖς τὸν γυ­ρι­σμό τους, ἀ­πὸ μιὰ ἔν­το­νη αἴ­σθη­ση νο­σταλ­γί­ας:
       Γιὰ μιὰ στιγ­μὴ ἀ­νοί­γει μιὰ ρωγ­μὴ στὸ χρό­νο κι αἰ­σθά­νο­μαι —πραγ­μα­τι­κὰ αἰ­σθά­νο­μαι, κι ἡ καρ­διά μου σπα­ρά­ζει— τὸ ἄ­ρω­μα τῆς πα­γω­νιᾶς καὶ τοῦ δερ­μά­τι­νου σα­κα­κιοῦ τῆς μά­νας ποὺ μό­λις ἔ­χει ἐ­πι­στρέ­ψει ἀ­πὸ τὸ σχο­λεῖ­ο.
       («Τὸ ἄ­ρω­μα τοῦ χρό­νου» [«Aria del tempo»])
       Με­ρι­κὰ ἀ­πὸ τὰ δι­η­γή­μα­τα εἶ­ναι δι­α­πο­τι­σμέ­να ἀ­πὸ τὴν αἴ­σθη­ση τῆς νο­σταλ­γί­ας, ἐ­νῶ σὲ ἄλ­λα κυ­ρια­ρχεῖ ἡ εἰ­ρω­νι­κὴ δι­ά­θε­ση καὶ ὁ σαρ­κα­σμός. Κα­μιὰ φο­ρὰ ὁ ἀ­να­γνώ­στης χα­μο­γε­λᾶ, κα­θὼς ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται ὅ­τι ἡ ζω­ὴ προ­σφέ­ρει κω­μι­κὸ θέ­α­μα ἀ­κό­μα καὶ στὶς πιὸ σκο­τει­νὲς καὶ τρα­γι­κές της ἐκ­φάν­σεις.
       Ὑ­πάρ­χουν ἐ­πί­σης δι­η­γή­μα­τα ποὺ ἔ­χουν δι­δα­κτι­κὸ καὶ ἀ­λα­ζο­νι­κὸ τό­νο, με­τα­φέ­ρον­τας ἕ­να εἶ­δος «Λαϊ­κῆς σο­φί­ας» καὶ σκο­πεύ­ον­τας, κα­τὰ κά­ποι­ο τρό­πο, νὰ ἀ­φυ­πνί­σουν τὶς κοι­μι­σμέ­νες συ­νει­δή­σεις ἑ­νὸς μέ­ρους τῆς κοι­νω­νί­ας.
       — Ὅ­ταν σοῦ λέ­ει κά­ποι­ος ὅ­τι εἰ­λι­κρι­νά, τί­μια, ἀ­λη­θι­νὰ θέ­λει ἢ δὲν θέ­λει νὰ κά­νει ἢ νὰ πεῖ κά­τι, τό­τε νὰ εἶ­σαι πο­λὺ προ­σε­χτι­κός, για­τί εἶ­ναι πο­λὺ σα­φὴς ἔν­δει­ξη ὅ­τι αὐ­τὸς ὁ κά­ποι­ος δὲν εἶ­ναι κα­θό­λου εἰ­λι­κρι­νής, τί­μιος ἢ ἀ­λη­θι­νὸς ἢ ὁ­τι­δή­πο­τε ἄλ­λο ἔ­χει δη­λώ­σει ὅ­τι εἶ­ναι χρη­σι­μο­ποι­ών­τας ἕ­να ἐ­πίρ­ρη­μα. Τὰ χει­ρό­τε­ρα ψέ­μα­τα κρύ­βον­ται πί­σω ἀ­πὸ τὰ ἐ­πιρ­ρή­μα­τα.
       («Εἰ­λι­κρι­νά» [Sinceramente])
Οἱ Νυ­χτε­ρι­νοὶ ἐ­πι­βά­τες εἶ­ναι ἕ­να τολ­μη­ρὸ ἐγ­χεί­ρη­μα πα­ρὰ τὴ συν­το­μί­α τοῦ ἔρ­γου, για­τὶ εἶ­ναι πο­λὺ δύ­σκο­λο νὰ τρα­βή­ξεις τὴν προ­σο­χὴ τοῦ ἀ­να­γνω­στι­κοῦ κοι­νοῦ, ὅ­ταν ταυ­τό­χρο­να τοῦ τὴν ἀ­πο­σπᾶς, ρί­χνον­τάς το σὲ τό­σο δι­α­φο­ρε­τι­κὲς ἱ­στο­ρί­ες, φαι­νο­με­νι­κὰ ἀ­σύν­δε­τες. Ὅ­μως ὁ συγ­γρα­φέ­ας τους φαί­νε­ται νὰ κερ­δί­ζει τὸ στοί­χη­μα ποὺ ἔ­χει βά­λει μὲ τὸν ἑ­αυ­τό του. Ἀ­πο­μα­κρυ­νό­με­νος ἀ­πὸ τὸ ἀ­στυ­νο­μι­κὸ μυ­θι­στό­ρη­μα, κα­τορ­θώ­νει νὰ συμ­πυ­κνώ­σει τὴν εὐ­αι­σθη­σί­α του σὲ ἕ­να μι­κρὸ δι­α­μαν­τά­κι 90 σε­λί­δων ποὺ ὁ ἀ­να­γνώ­στης μπο­ρεῖ νὰ δι­α­βά­σει κα­τὰ τὴ διά­ρκεια ἑ­νὸς τα­ξι­διοῦ μὲ τὸ με­τρὸ καὶ κοι­τών­τας πα­ράλ­λη­λα γύ­ρω του νὰ δι­α­πι­στώ­σει ὅ­τι οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ἀ­πὸ τοὺς ἥ­ρω­ες τοῦ βι­βλί­ου βρί­σκον­ται ἤ­δη ἐ­κεῖ (Κα­μιὰ φο­ρὰ ἡ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εἶ­ναι τό­σο πι­θα­νὴ ποὺ μᾶς φαί­νε­ται ἐν­τε­λῶς ἀ­πί­θα­νη.) Πι­α­σμέ­νοι ἀ­πὸ τὶς χει­ρο­λα­βὲς ἢ κα­θι­σμέ­νοι στὰ κα­θί­σμα­τα, οἱ ἥ­ρω­ες τοῦ βι­βλί­ου κοι­τοῦν τὸν ἀ­να­γνώ­στη κα­θὼς δι­α­βά­ζει γιὰ αὐ­τούς.
       Λί­γο μᾶς ἐν­δι­α­φέ­ρει ἂν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα καὶ φαν­τα­σί­α συγ­χέ­ον­ται. Ἡ συν­τρο­φιὰ ποὺ πη­γά­ζει ἀ­πὸ τοὺς χα­ρα­χτῆ­ρες —ποὺ ἐ­λά­χι­στα πε­ρι­γρά­φον­ται— εἶ­ναι εὐ­χά­ρι­στη, κι ὅ­πως γρά­φει ὁ ἴ­διος ὁ συγ­γρα­φέ­ας ἀ­να­φε­ρό­με­νος σὲ μιὰ ρή­ση τοῦ Τσέ­στερ­τον:
       Τὰ πα­ρα­μύ­θια δὲν χρη­σι­μεύ­ουν γιὰ νὰ ἐ­ξη­γοῦν στὰ παι­διὰ ὅ­τι ὑ­πάρ­χουν δρά­κοι. Αὐ­τὸ τὰ παι­διὰ ἤ­δη τὸ ξέ­ρουν. Τὰ πα­ρα­μύ­θια χρη­σι­μεύ­ουν γιὰ νὰ ἐ­ξη­γοῦν στὰ παι­διὰ ὅ­τι οἱ δρά­κοι μπο­ροῦν νὰ νι­κη­θοῦν.
       («Δρά­κοι» [Draghi])

Λέρος, 29-8-2017

Πέ­τρος Φούρ­να­ρη­ς (Ἀ­θή­να, 1963). Δι­ή­γη­μα, με­τά­φρα­ση. Σπού­δα­σε στὴν Ἀ­νω­τά­τη Γε­ω­πο­νι­κὴ Σχο­λὴ Ἀ­θη­νῶν. Ζεῖ μὲ τὴν οἰ­κο­γέ­νειά του στὴ Λέ­ρο, τὸ νη­σὶ τῆς κα­τα­γω­γῆς του, ὅ­που ἐρ­γά­ζε­ται ὡς γε­ω­πό­νος στὸ Κρα­τι­κὸ Θε­ρα­πευ­τή­ριο Λέ­ρου καὶ τὶς ἐ­λεύ­θε­ρες ὧ­ρες του γρά­φει δι­η­γή­μα­τα. Πε­ζά του ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ στὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ Ἔκ­φρα­ση Λό­γου καὶ Τέ­χνης, στὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ Πλα­νό­δι­ο­ν (ἀρ. 37, Δε­κέμ­βριος 2004) καὶ στὸ Ἱ­στο­λό­γιο Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­­ζά­ι Συμ­φι­λί­ω­ση» καὶ «100%»), ἐ­νῶ με­τα­φρά­σεις του στὴν Ἐ­πι­θε­ώ­ρη­ση Λε­ρια­κῶν Με­λε­τῶν τοῦ Ἱ­στο­ρι­κοῦ Ἀρ­χεί­ου Λέ­ρου. Γιὰ τὸ ἱ­στο­λό­γι­ό μας(ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ) ἐ­πι­με­λή­θη­κε τὸ ἀ­φι­έ­ρω­μα στὸν Ἰ­τα­λὸ συγ­γρα­φέα Ντί­νο Μπου­τζά­τι



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου