Η χειμωνιάτικη φύση μας τραβάει απ' το μανίκι

To  έχουμε πει και ξαναπεί χίλιες φορές, ότι οι διάφορες «Ημέρες» (Κατά του Έϊτζ, προστασίας της καρδιάς, υπέρ των προσφύγων κλπ) είναι κατά κανόνα πολύ συμβατικές, δεν εντάσσουν την φαντασία και την ευρηματικότητα στα πλαίσιά τους, δεν ανακαινίζονται από χρόνο σε χρόνο…Κάπως έτσι πέρασε και η  φετεινή «Ημέρα» για τα βουνά – 11 Δεκεμβρίου -  χωρίς να εστιάσει το κοινωνικό ενδιαφέρον και χωρίς να φέρει στην επιφάνεια νέα νοήματα. Στη χώρα μας τα βουνά παραπέμπουν κυρίως στην έρευνα των ορειβατικών δράσεων από τους αστούς, και πολύ λιγότερο στη (φθίνουσα) ζωή των ορεινών οικισμών. Παρ’ όλα αυτά, η φυσιολατρία συνεχίζει να αιμοδοτεί την ενασχόληση με την ορεινή φύση, που (θεωρείται ότι) καλύπτει το 22% του πλανήτη. Και γράφω αυτό το «θεωρείται» γιατί κάθε στατιστική προϋποθέτει  έναν ορισμό – στην προκειμένη περίπτωση τον ορισμό του βουνού  : αν αυτό αρχίζει από τα 600 ή περισσότερα μέτρα, αν πληροί κάποια οικολογικά χαρακτηριστικά κλπ.

Το ορεινό τοπίο και όλα τα συμπαρομαρτούντα, το κρύο, το χιόνι, ο αέρας, το θρόϊσμα των δέντρων, τα σκηνικά που εναλλάσσονται, είναι πάντα μια πηγή απόλαυσης για τους κατοίκους της πόλης.  Εδώ βρισκόμαστε με μια μεγάλη ορειβατική παρέα στο όρος Κοτύχι, 5.12.16,  θαμπωμένοι από το σκηνικό της ελάττης , με την χειμωνιάτικη φύση «να μας τραβάει απ’ το μανίκι»