Τά­κης Γε­ράρ­δης: Ἡ γριὰ μά­να

 

By planodion on 11 Νοέμβριος 2025 Τά­κης Γε­ράρ­δης Ἡ γριὰ μά­να «Τὰ βα­σί­λεια γί­νον­ται στά­χτη καὶ οἱ ἡγέ­τες σκιές...» ΠΗΡΞΕ ΚΑΠΟΤΕ μιὰ ἀρι­στο­κρά­τισ­σα μά­να, ἡ Εὐ­ρώ­πη, μὲ τὸ ὄνο­μα. Στὰ νιᾶ­τα της ἦταν πα­νέ­μορ­φη καὶ βα­σί­λευε στὸν κό­σμο ὡς ἀνυ­πέρ­βλη­τη γόησ­σα· κυ­ριαρ­χοῦ­σε σὰν μο­να­δι­κὴ βα­σί­λισ­σα, τὰ ἀρ­σε­νι­κὰ τὰ εἶ­χε σκλα­βω­μέ­να, οἱ γυ­ναῖ­κες τὴν φθο­νοῦ­σαν. Μιὰ νύ­χτα σκο­τει­νή, ὕστε­ρα ἀπὸ κά­ποια ὀρ­για­στι­κὰ γλέν­τια στὸ λι­μά­νι, καρ­πώ­θη­κε ἀνε­πί­δο­το σπό­ρο· ἔμει­νε ἔγ­κυος, καὶ γέν­νη­σε ἕνα ἀγο­ρά­κι ἀγνώ­στου πα­τρός, ἀπο­τέ­λε­σμα τῆς ὀρ­για­στι­κῆς ἔξα­ψης.       Τὸ ἀγό­ρι στὰ νε­α­νι­κά του χρό­νια ἔδει­χνε βρα­δύ­νοο, σχε­τι­κὰ βλαμ­μέ­νο καὶ σχε­δὸν ἀνί­κα­νο – ἔμοια­ζε μὲ ἕνα κα­τα­ρα­μέ­νο φορ­τίο στοὺς ὤμους της. Ἡ μά­να, γε­μά­τη ἀνη­συ­χία, τὸ φρόν­τι­ζε μὲ αὐ­τα­πάρ­νη­ση στὴν ἀρ­χὴ καὶ τὸ προ­στά­τευε σὰν φυ­λα­χτό, ὥσπου τὸ παι­δί, στὴν ἐφη­βεία του, ἀνυ­πό­μο­νο, σή­κω­σε τὴ ση­μαία τῆς ἐπα­νά­στα­σης. Ἦρ­θαν δύ­σκο­λοι και­ροί. Ὁ κό­σμος ἄλ­λα­ξε, καὶ ἄρ­χι­σαν νὰ ξε­σποῦν κα­ται­γί­δες, ἕνας Ἀδόλ­φος μα­κέ­λευε τοὺς λα­ούς, κόν­τευε νὰ πνι­γεῖ ἡ γριὰ ἀρ­χόν­τισ­σα. Τό­τε, ὁ νε­α­ρὸς Ἀμέ­ρι­κο, τι­μῶν­τας τὸ γά­λα ποὺ ἤπιε ἀπὸ τὰ στή­θη της, ἦρ­θε ἀπὸ μα­κριὰ καὶ πο­λέ­μη­σε γιὰ νὰ τὴ λυ­τρώ­σει ἀπὸ τὸ φα­σι­στι­κὸ σκο­τά­δι.        Ὅμως ὁ χρό­νος εἶ­ναι ἐπι­λή­σμων καὶ ἀδυ­σώ­πη­τος. Τὸ βλαμ­μέ­νο πα­λι­κά­ρι ἄν­τρε­ψε κι ἄλ­λο καὶ λη­σμό­νη­σε τὴν κα­τα­γω­γή του. Ἀφοῦ Τρα­μπα­λί­στη­κε στὴν ἀρ­χή, ἄρ­χι­σε νὰ σκί­ζει τὸ χρυ­σό της μαν­δύα μὲ ἀσε­βῆ χέ­ρια, νὰ τὴ γε­λοιο­ποιεῖ στὴ δη­μό­σια σκη­νή, νὰ τῆς καρ­φώ­νει μα­χαί­ρια στὰ πε­ρή­φα­να στή­θη. Τώ­ρα ἐπι­διώ­κει νὰ τὴ βά­λει σὲ ἵδρυ­μα εὐ­γη­ρί­ας, ζη­τᾶ νὰ πλη­ρω­θεῖ ὁ λο­γα­ρια­σμὸς γιὰ ἐκεί­νη τὴ βο­ή­θεια ποὺ τῆς εἶ­χε δώ­σει. Θέ­λει κυ­νι­κὰ νὰ τῆς ἀφαι­ρέ­σει ὣς καὶ τὰ τε­λευ­ταῖα της κει­μή­λια.        Ὅμως ἡ Γῆ γυ­ρί­ζει καὶ συ­χνὰ μοιά­ζει μὲ τὶς σκου­ρια­σμέ­νες ρό­δες τῶν λού­να πὰρκ ποὺ ὅπως πε­ρι­στρέ­φον­ται ἀκού­γον­ται οἱ τριγ­μοὶ τῶν με­τάλ­λων καὶ τῶν γρα­να­ζιῶν. Ὅσοι βρί­σκον­ται στὴν κο­ρυ­φὴ καὶ νο­μί­ζουν πὼς μπο­ροῦν νὰ ἀτε­νί­ζουν τὸν ἥλιο καὶ τὸ σύμ­παν μὲ τὴν ψευ­δαί­σθη­ση τῆς αἰ­ω­νιό­τη­τας, νο­μο­τε­λεια­κὰ θὰ κα­τα­πέ­σουν στὴν ἀφά­νεια, στὴν ἀπελ­πι­σία καὶ στὸ ψῦ­χος. Θὰ κλει­στοῦν σφι­χτὰ στὴν ἄγρια ἀγ­κα­λιὰ τῆς Νέ­με­σης.        Σᾶς τὰ λέω ἐγώ, ποὺ κά­πο­τε βα­σί­λε­ψα στὸν κό­σμο· ποὺ εἶ­χα στὰ χέ­ρια μου ἀμέ­τρη­το χρυ­σά­φι καὶ σμα­ρά­γδια καί, μὲ τὸν Ἰσκεν­τέρ, κα­τέ­κτη­σα ὁλό­κλη­ρο τὸν κό­σμο. Σή­με­ρα, ὅμως, στέ­κο­μαι σὲ μιὰ γω­νιά, ζη­τια­νεύ­ον­τας γιὰ νὰ βρῶ φα­γη­τὸ μιὰ ἀκό­μη μέ­ρα, ρω­τῶν­τας τοὺς πε­ρα­στι­κοὺς γιὰ τὴ Γορ­γό­να, τὴν ἀδερ­φὴ τοῦ Ἰσκεν­τέρ. Ἔτσι θὰ συμ­βεῖ καὶ μὲ τὸν θρα­σὺ Ἀμέ­ρι­κο καὶ τὴ χώ­ρα του. Ἐσεῖς ποὺ θὰ ζή­σε­τε θὰ μὲ μνη­μο­νεύ­σε­τε. Πηγή: Πρώτη δημοσίευση. Τά­κης Γε­ράρ­δης (Ἀγρί­νιο, 1953). Ἀπὸ τὸ 1963 ζεῖ κι ἐρ­γά­ζε­ται στὴν Ἀθή­να. Σπού­δα­σε οἰ­κο­νο­μι­κὰ στὴ Βιο­μη­χα­νι­κὴ Σχο­λὴ Πει­ραιᾶ καὶ δη­μο­σιο­γρα­φία στὸ Frei Universitat Berlin. Ἀπὸ τὸ 1991 μέ­χρι τὸ 1997 ἐξέ­δι­δε τὸ μη­νιαῖο πε­ριο­δι­κὸ Ὁ κα­φές. Δι­η­γή­μα­τά του ἔχουν δη­μο­σιευ­τεῖ σὲ διά­φο­ρα λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ριο­δι­κά, ὁρι­σμέ­να δὲ ἐξ’ αὐ­τῶν συμ­πε­ριε­λή­φθη­σαν σὲ ὁμα­δι­κὲς ἐκ­δό­σεις. Στί­χοι του ἔχουν με­λο­ποι­η­θεῖ. Πρώ­τη του ἐκ­δο­ση Ἠφαι­στιο­γε­νῆ πε­τρώ­μα­τα (Ἀθή­να, 1988, ποι­ή­μα­τα). Τε­λευ­ταῖο του βι­βλίο τὸ μυ­θι­στό­ρη­μα Ὁ Τυ­πο­γρά­φος (Γρα­φή, 2022). Ση­μαν­τι­κὴ ἐ­νη­με­ρω­ση γιὰ τὴν πο­ρεί­α τοῦ ἱ­στο­λο­γί­ου: Δεῖ­τε ἐ­δῶ: Γιάν­νης Πα­τί­λης: Πλα­νό­δι­ον – Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζάι. Στρο­φή .