Η
«μικρή σχεδία», ένα πολυσέλιδο, πολύχρωμο περιοδικό για παιδιά, από
αυτήν την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου, θα βρίσκεται στους δρόμους της πόλης,
αλλά και σε βιβλιοπωλεία σε όλη την Ελλάδα, με το δεύτερο τεύχος της,
συνεχίζοντας τα ταξίδια της στις θάλασσες της αλληλεγγύης, της φαντασίας
και της φιλαναγνωσίας.
Είναι μια έκδοση γεμάτη ευφάνταστα παιχνίδια,
ενημέρωση, χιούμορ, σπαζοκεφαλιές, γνώση, διαδραστικότητα, αλλά και
φρέσκιες, δροσερές ιδέες, εμπνευσμένες (και) από τους ίδιους τους
μικρούς μας φίλους, που, όπως και στο πρώτο τεύχος, δεν είναι μονάχα
αναγνώστες, αλλά έχουν λάβει ενεργά μέρος στη διαμόρφωση της ύλης και
του περιεχομένου της «μικρής σχεδίας».
Συμμετέχουν δεκάδες μαθητές και μαθήτριες από δημοτικά σχολεία της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, ακόμη και του Μεγανησίου.
Χαρακτηριστικά, ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ και της Εθνικής Ελλάδας Γιάννης Κωνσταντέλιας δίνει συνέντευξη σε μαθητές και μαθήτριες του 13ου Δημοτικού Σχολείου Σταυρούπολης και του 13ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμαριάς.









Ο
ΣΤΥΛ ΕΠΙΠΛΩΣΗΣ στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ δέκατου ἔνατου αἰῶνα
βρίσκει τὴ μοναδικὴ ἐπαρκῆ περιγραφὴ καὶ ἀνάλυση τοῦ σ' ἕνα
ὁρισμένο εἶδος ἀστυνομικού μυθιστορήματος, ποῦ στὸ
δυναμικό του ἐπίκεντρο βρίσκεται ὃ τρόμος τοῦ διαμερίσματος.
Ἡ διάταξη τῶν ἐπίπλων εἶναι συνάμα τὸ σχεδιάγραμμα τῶν
σημείων ὅπου βρίσκονται οἱ φονικὲς παγίδες, καὶ ἡ διαδοχὴ τῶν
δωματίων προδιαγράφει στὸ θῦμα τὴ διαδρομὴ τῆς φυγῆς του. Τὸ
γεγονὸς ὅτι αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ εἶδος μυθιστορήματος ἀρχίνα μὲ
τὸν Πόου —τὸν καιρὸ δηλαδὴ ποὺ κατοικίες αὐτού τοῦ εἴδους
ἀκόμα σχεδὸν δὲν ὑπῆρχαν— δὲν ἀποτελεί ἀντίρρηση. Γιατί ὅλοι
ἄνεξαίρετά οἱ λογοτέ-χνὲς συνθέτουν σ' ἕναν κόσμο
μεταγενέστερο, ὅπως οἱ παρισινοὶ δρόμοι τῶν ποιημάτων τοῦ
Μπωντλαὶρ δὲν ὑπάρχουν παρὰ μόνο μετὰ τὸ χίλια ἐννιακόσια, ὅπως
δὲν ὑπῆρχαν νωρίτερα καὶ οἵ ἄνθρωποι τοῦ Ντοστογέφσκι. Τὸ
ἀστικὸ ἐσωτερικό των δεκαετιών ἀπὸ τὸ ἑξῆντα μέχρι τὸ
ἐνενῆντα μὲ τοὺς τεράστιους, παραφορτωμένους γλυπτικὸ
διάκοσμο μπουφέδες, τὶς ἀνήλιαγες γωνιὲς ποῦ στέκει τὸ
φοινικόδεντρο, τ' ὀχυρωμένο πίσω ἀπὸ κιγκλίδωμα σαχνισὶ καὶ
τοὺς μακρεὶς διαδρόμους ὅπου συρίζει ἡ φλόγα τοῦ γκαζιοῦ, εἶναι
κατοικία κατάλληλη μονάχα γιὰ τὸ πτῶμα. «Στὸ ντιβάνι αὐτὸ ἡ
θεία δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ δολοφονηθεῖ.» Ἡ ἄψυχη πληθωρικότητα
τῆς ἐπίπλωσης γίνεται πραγματικὴ ἄνεση μόνο μπροστὰ στὸ
πτῶμα. 






