![]() |
| Φρανκ Γκέρι (1929 - 2025) |
Δυσάρεστα νέα για την αρχιτεκτονική κοινότητα αλλά και τους θιασώτες του design και του πολιτισμού γενικότερα. Έφυγε πλήρης ημερών ο πρωτοπόρος Αμερικανός-Καναδός αρχιτέκτων Frank Gehry που έχαιρε διεθνούς αναγνώρισης.
Ο Gehry υπήρξε κορυφαίος αρχιτέκτων, σχεδιαστής επίπλου και προϊόντων. Είχε τη δημοφιλία ενός rock star, με ιδιαίτερη απήχηση στο νεανικό κοινό. Για εμάς τους αρχιτέκτονες, από όταν είμασταν φοιτητές μέχρι και σήμερα, υπήρξε πηγή έμπνευσης αλλά και θαυμασμού για το επίπεδο της διανοητικής του οξυδέρκειας αναφορικά με το κτιριακό κέλυφος και τη συνδιαλλαγή του με το χώρο. Οι καμπύλες ως μορφοπλαστικό στοιχείο αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τον ίδιο, ενώ αρνήθηκε να περιοριστεί στο συμβατικό δομικό "κουτί".
Τα κτίσματα του αποτέλεσαν ορόσημα της περιοχής όπου εντάχθηκαν. Από το εμβληματικό Μουσείο Guggenheim στο Μπιλμπάο της Ισπανίας με επένδυση φύλλων τιτανίου, την υπέροχη Αίθουσα Συναυλιών Walt Disney στο Λος Άντζελες, μέχρι το ιδιοσυγκρασιακό κτίριο στην Πράγα το οποίο φαίνεται να αψηφά τη βαρύτητα. Το τελευταίο, γνωστό ως "το κτίριο που χορεύει", ακροβατούσε σκανδαλωδώς στον παραδοσιακό αστικό ιστό της Πόλης. Τα κτίρια του δεν περνούσαν απαρατήρητα, θα λέγαμε μάλιστα ότι καταγράφονταν στη μνήμη.









Ο
ΣΤΥΛ ΕΠΙΠΛΩΣΗΣ στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ δέκατου ἔνατου αἰῶνα
βρίσκει τὴ μοναδικὴ ἐπαρκῆ περιγραφὴ καὶ ἀνάλυση τοῦ σ' ἕνα
ὁρισμένο εἶδος ἀστυνομικού μυθιστορήματος, ποῦ στὸ
δυναμικό του ἐπίκεντρο βρίσκεται ὃ τρόμος τοῦ διαμερίσματος.
Ἡ διάταξη τῶν ἐπίπλων εἶναι συνάμα τὸ σχεδιάγραμμα τῶν
σημείων ὅπου βρίσκονται οἱ φονικὲς παγίδες, καὶ ἡ διαδοχὴ τῶν
δωματίων προδιαγράφει στὸ θῦμα τὴ διαδρομὴ τῆς φυγῆς του. Τὸ
γεγονὸς ὅτι αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ εἶδος μυθιστορήματος ἀρχίνα μὲ
τὸν Πόου —τὸν καιρὸ δηλαδὴ ποὺ κατοικίες αὐτού τοῦ εἴδους
ἀκόμα σχεδὸν δὲν ὑπῆρχαν— δὲν ἀποτελεί ἀντίρρηση. Γιατί ὅλοι
ἄνεξαίρετά οἱ λογοτέ-χνὲς συνθέτουν σ' ἕναν κόσμο
μεταγενέστερο, ὅπως οἱ παρισινοὶ δρόμοι τῶν ποιημάτων τοῦ
Μπωντλαὶρ δὲν ὑπάρχουν παρὰ μόνο μετὰ τὸ χίλια ἐννιακόσια, ὅπως
δὲν ὑπῆρχαν νωρίτερα καὶ οἵ ἄνθρωποι τοῦ Ντοστογέφσκι. Τὸ
ἀστικὸ ἐσωτερικό των δεκαετιών ἀπὸ τὸ ἑξῆντα μέχρι τὸ
ἐνενῆντα μὲ τοὺς τεράστιους, παραφορτωμένους γλυπτικὸ
διάκοσμο μπουφέδες, τὶς ἀνήλιαγες γωνιὲς ποῦ στέκει τὸ
φοινικόδεντρο, τ' ὀχυρωμένο πίσω ἀπὸ κιγκλίδωμα σαχνισὶ καὶ
τοὺς μακρεὶς διαδρόμους ὅπου συρίζει ἡ φλόγα τοῦ γκαζιοῦ, εἶναι
κατοικία κατάλληλη μονάχα γιὰ τὸ πτῶμα. «Στὸ ντιβάνι αὐτὸ ἡ
θεία δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ δολοφονηθεῖ.» Ἡ ἄψυχη πληθωρικότητα
τῆς ἐπίπλωσης γίνεται πραγματικὴ ἄνεση μόνο μπροστὰ στὸ
πτῶμα. 






