
Η μεταφορά εύφορων γεωργικών εδαφών στο τομέα της παραγωγής ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ιδιαίτερα των φωτοβολταϊκών, συνιστά αποστέρηση της χώρας από μια βασική παραγωγική δυνατότητα. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις η έννοια των «εύφορων εδαφών» πρέπει να διαστέλλεται, δεδομένου ότι υπάρχουν περιοχές της ελληνικής γης άνυδρες και ακαλλιέργητες, που όμως μπορούν να στηρίξουν την καλλιέργεια αρωματικών φυτών.
Η γεωργική γη με τις υπαρκτές ή δυνάμει χρήσεις της έχει πρωταρχική σημασία για το επίπεδο της γεωργικής παραγωγής, όμως επί πλέον έχει σημασία για το ότι στηρίζει μορφές ποιοτικής αυτοκατανάλωσης που δεν υπεισέρχονται στην αγορά και στο ΑΕΠ ( π.χ. το προϊόν της παραγωγής ενός κήπου). Με τον «αστερίσκο» αυτό κατά νου, μπορούμε να διαβάσουμε ένα άρθρο με ποσοτικά και όχι μόνο στοιχεία, από το Δημήτρη Μπριασούλη, καθηγητή στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Γράφει ο ΔΜ:
«Αν και η χώρα έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίσει επισιτιστική αυτάρκεια, να παράγει φτηνά ποιοτικά αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα και να κάνει εξαγωγές, το 2009 πλήρωσε 6,5 δισ. ευρώ για εισαγωγή αγροτικών προϊόντων. Το 2010 δαπανήθηκαν 6,3 δισ. ευρώ για εισαγωγές τροφίμων. Το πρώτο εξάμηνο του 2011 δαπανήθηκαν για εισαγωγές πατάτας 59,8 εκατ. ευρώ, οσπρίων 14,0, κοινών λαχανικών 59,65, ενώ το 2010, 11,4 εκατ. ευρώ για κρεμμύδια και σκόρδα»
Ολόκληρο το άρθρο στο http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_1_19/11/2011_463348