Ένα βουνό, ένας βράχος με ανοίγματα, με «μάτια» είναι το κείμενο και μέσα εκεί φιλοξενεί, κρατά ζηλότυπα –όπως τα πουλιά, αλλά και τα φίδια συχνά πυκνά, τ’ αυγά τους– το αίνιγμά του.
Το μετέωρο γεράκι κατοικεί στην κορφή του. Κρατά στο ράμφος του αυτό που ψάχνουμε, τη λύση του αινίγματος, το μυστικό, το ύψος, το νόημα του κειμένου.
Ορίζουμε λοιπόν το κείμενο ως ένα αναρριχητικό πεδίο ή μια κεκλιμένη σκληρή επιφάνεια και αρχίζουμε τη μελέτη, την κάθετη αναρρίχηση, γνωρίζοντας εξαρχής πως είναι κάτι το επικίνδυνο, πολύ πιθανόν και να γκρεμοτσακιστούμε. Αλλά δε χρειάζεται να ελπίζουμε για να επιχειρούμε, ούτε να επιτυγχάνουμε για να επιμένουμε.
Πρέπει να γνωρίζουμε πως τα αναρριχητικά υλικά χρησιμοποιούνται μόνο για ασφάλεια, όχι για στήριξη, κρίκοι, σφήνες, καρυδάκια, θηλιές, κράνη, σκόνη Μαγνησίας, πούδρες, σχοινιά, έτσι ακριβώς και τα γράμματα τα 24, φωνήεντα, σύμφωνα, λόγια, λέξεις, σημεία στίξης, ρήματα, μεταφορές, παρομοιώσεις, κυριολεξίες είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανά για να μας ανεβάσουν στην κορυφή και στο ύψος που θέλουμε και λαχταρούμε. Χρειάζεται περισυλλογή, πείσμα, συγκέντρωση, προσοχή, τόλμη κι αγώνα ανελέητο, για να υποταχτεί η ακρίβεια, να κατακτηθεί η κορυφή, εκεί που κατοικεί το νόημα, η τάξη και η υψηλή έκφραση.
Η γνώση, ο στοχασμός, η ανάγνωση, η μελέτη, τα σχόλια κάτω από τη σκιά αυτού του βράχου-κειμένου, της μητρικής μας γλώσσας, είναι έρωτας και γύρος του θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου