21 Νοεμβρίου, 2010

 

21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ. Ήταν το 2010, Ημέρα σημαδιακή, που λένε… Ημέρα-γιορτή της Παναγίας. Την ημέρα αυτή , πήγαμε με τον Όμιλο Φίλων Βουνού και Θάλασσας εκδρομή σε ένα ύψωμα της Πελοποννήσου, κοντινό στο Ναύπλιο, όπου υπήρχε κάποια εκκλησία σε υψόμετρο που εόρταζε τα Εισόδια της Θεοτόκου…Η πορεία δεν ήταν δύσκολη, ανεβήκαμε λοιπόν και όταν φτάσαμε κοντά διαπιστώσαμε ότι ήταν πολλοί και διάφοροι κερασμένοι με τσάϊ… Σκεφθήκαμε, ότι αυτό περιποιούσε τιμή στους «παράγοντες» της εκκλησίας, και κεραστήκαμε και εμείς…

Εμ δε ! Σε λίγο καθήσαμε σε ένα τραπέζι, ήλθαν ιππείς, πρόσκοποι, μηχανόβιοι, απλοί πολίτες, γυναίκες και άντρες, τον αριθμό 300 τουλάχιστον, και χρησιμοποιώντας ένα πήλινο πιάτο πέρασαν μπροστά από τα καζάνια και κεράστηκαν σκέτο κρέας, βραστό, να τρώει η μάνα και στο παιδί να μη δίνει, σε μεγάλες ποσότητες! Επαναλάβαμε και εμείς την κίνηση !

Είχα μείνει έκπληκτος παρακολουθώντας αυτό το θέαμα, αλλά το συμπέρασμα που έβγαλα , στην αιχμή των Μνημονίων, όταν ο λαός υπέφερε πολλές στερήσεις , όταν πολλοί κοίταζαν να σώσουν τα σπίτια τους και όλοι περίμεναν με αγωνία να δουν τη συνέχεια των εκάστοτε μέτρων : Αυτό λέγεται και αυτό είναι «Ελληνικός Λαός». Αυτό λέγεται γενναιοδωρία, έστω και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Αυτό είναι κέρασμα ψυχής.

Για κάμποσο καιρό, αισθανόμουν υπερήφανος που ανήκω σ’ αυτή τη συλλογικότητα…

Γιάννης Σχίζας