Δη­μή­τρης Τού­λιος: Μᾶς δια­γρά­ψα­τε ἀπὸ τὸ φέη­σμπουκ;

 

By planodion on 26 Ἰούνιος 2025 Δη­μή­τρης Τού­λιος Μᾶς δια­γρά­ψα­τε ἀπὸ τὸ φέη­σμπουκ; ΓΙΩΡΓΟΣ εἶ­χε προ­βά­ρει τὶς κι­νή­σεις του, μὰ ἡ ἀμη­χα­νία κέρ­δι­σε καὶ πά­λι τὶς ἐν­τυ­πώ­σεις. Μὰ καὶ ἡ Βα­σι­λι­κὴ δὲν πή­γαι­νε πί­σω. Φί­λοι, βέ­βαια ἀπὸ τὸ πα­ρελ­θὸν μὲ ὑπο­βό­σκου­σα ἀν­τα­γω­νι­στι­κὴ σχέ­ση ποὺ με­τε­τρά­πη μὲ τὰ χρό­νια σὲ τυ­πι­κὴ ἕως ἀνύ­παρ­κτη. Στὴν ἀρ­χὴ μί­λη­σαν μὲ ἁβρό­τη­τες γιὰ τὸ χρό­νο ποὺ δὲν πέ­ρα­σε ἀπὸ πά­νω τους. Εἶ­πε ὁ Γιῶρ­γος γιὰ τὴν ἐπι­δερ­μί­δα τῆς Βα­σι­λι­κῆς, σχο­λί­α­σε ἡ Βα­σι­λι­κὴ τὴν ἑτοι­μότητα τοῦ Γιώρ­γου. Πὼς τὸ πρά­σι­νο σα­πού­νι εἶ­ναι τὸ πιὸ ὑγιει­νό. Κου­τσομ­πό­λε­ψαν πρό­σω­πα μὲ τὰ δε­δο­μέ­να τοῦ πα­ρελ­θόν­τος. Συ­ζή­τη­σαν πε­ρὶ θα­νά­των, κη­δειῶν καὶ λοι­πῶν ἀτυ­χιῶν, ὥσπου ἡ Βα­σι­λι­κὴ τὸ ξε­φούρ­νι­σε, αἰφ­νι­δια­στι­κά, ἐν­τε­λῶς ἐκτὸς κλί­μα­τος. Μᾶς δια­γρά­ψα­τε ἀπὸ τὸ φέη­σμπουκ; Σὰν ἕτοι­μος ἀπὸ και­ρὸ αὐ­τὴ τὴ φο­ρὰ ὁ Γιῶρ­γος κοί­τα­ξε τὸ ταί­ρι του καὶ τὴ ρώ­τη­σε κι­νη­μα­το­γρα­φι­κά: Νὰ τὸ πῶ ἐγώ, ἢ ἐσύ; Ἡ Μα­ρία γε­λοῦ­σε τά­χα αἰ­νιγ­μα­τι­κὰ καὶ ἀπάν­τη­σε μὲ ἕνα ξε­ρὸ «ἐσύ». Δὲν ἦταν πο­τὲ τῆς σκη­νο­θε­σί­ας, δὲν τὰ κα­τα­λά­βαι­νε αὐ­τὰ μὲ τοὺς ρό­λους. Προ­τι­μοῦ­σε νὰ θε­ω­ρη­θεῖ ἀδα­ής, νὰ τὴν προ­σβάλ­λουν, νὰ τὴν ἐμ­παί­ζουν, ἀλ­λὰ ὄχι, ἤθε­λε τὴν ἀλή­θεια της γυ­μνή, δί­χως νὰ τὴν κά­νει ὅμως ση­μαία.        Λοι­πόν, συ­νέ­χι­σε ὁ Γιῶρ­γος σὰν συ­νή­γο­ρος ποὺ ἐμ­φά­νι­ζε τὸ ἀτράν­τα­χτο ἀπο­δει­κτι­κὸ στοι­χεῖο ἀθω­ό­τη­τας, ναί, σᾶς σβή­σα­με. Βά­λα­με ἕνα στοί­χη­μα πὼς ἂν σᾶς δια­γρά­ψου­με ἀπὸ φί­λους, θὰ ἐμ­φα­νι­στεῖ­τε. Καὶ ἰδού! ἔκλει­σε θε­α­τρι­κὰ τὴν πρό­τα­σή του ἁπλώ­νον­τας τὰ χέ­ρια του μὲ τὶς πα­λά­μες ἐπά­νω σὰν θαυ­μα­το­ποιός. Ἤθε­λε νὰ πεῖ «βουα­λά!», ἀλ­λὰ τε­λευ­ταία στιγ­μὴ συγ­κρα­τή­θη­κε, κα­θὼς τὸ θε­ώ­ρη­σε ὑπερ­βο­λι­κὰ εἰ­ρω­νι­κό. Στὴ συ­νέ­χεια κα­θη­σύ­χα­σε τὴ Βα­σι­λι­κὴ ποὺ ἔδει­ξε δυ­σα­ρε­στη­μέ­νη, ἀλ­λὰ ὄχι θυ­μω­μέ­νη. Κά­νε μου αἴ­τη­μα νὰ σὲ ξα­να­βά­λω. Ὁ Γρη­γό­ρης κοί­τα­ζε χα­μη­λά, ἀπέ­φυ­γε τὸ θριαμ­βευ­τι­κό-πα­ρα­πο­νε­μέ­νο κοί­ταγ­μα τοῦ Γιώρ­γου. Τὰ πρό­σω­πα τῶν τεσ­σά­ρων φί­λων κα­θρε­φτί­στη­καν στὶς κα­φε­τιὲς λί­μνες τῶν κα­φέ­δων τους σὰν συν­τα­ξιοῦ­χες νε­ράϊ­δες. Ξαφ­νι­κὰ ἦταν γέ­ροι, πάν­τα ἦταν γέ­ροι μέ­σα στὴ νε­ό­τη­τα καὶ τώ­ρα, πά­λι νέ­οι κι ἀπροσ­διό­ρι­στοι. Λὲς καὶ εἶ­χαν μα­κι­για­ρι­στεὶ μὲ ρυ­τί­δες καὶ ἄσπρες τρί­χες. Ὁ Γρη­γό­ρης τὰ ἄφη­σε ἀσχο­λί­α­στα ὅλ' αὐ­τά, εἶ­πε κά­τι ἀπα­ξιω­τι­κὸ γιὰ τὸ ἴν­τερ­νετ κι ἄρ­χι­σε νὰ μι­λά­ει γιὰ πε­ρί­ερ­γες συμ­πτώ­σεις ποὺ συ­νέ­βαι­ναν κα­τὰ και­ρούς. Ὁ Γιῶρ­γος ἀνα­μα­σοῦ­σε τὰ πα­λιὰ μὲ ἀνα­τρι­χια­στι­κὲς λε­πτο­μέ­ρειες, ὅλες ἐκεῖ­νες ποὺ εἶ­χαν χά­σει οἱ φί­λοι τους τό­σον και­ρὸ ποὺ δὲν ἔκα­ναν πα­ρέα. Σὰν νὰ ἤθε­λε νὰ τοὺς δώ­σει τὸ ἱστο­ρι­κὸ ρε­πορ­τὰζ τό­σων χρό­νων μέ­σα σὲ λί­γα λε­πτά. Ὅσο μι­λοῦ­σε πα­ρα­τη­ροῦ­σε τὸ κί­τρι­νο κα­ρά­βι στὸ φόν­το πί­σω ἀπὸ τὸ κε­φά­λι τοῦ Γρη­γό­ρη. Ἔμοια­ζε σὰν λε­πί­δα ποὺ δια­περ­νοῦ­σε τὸ λαι­μό του χω­ρὶς νὰ τὸν ἀπο­κε­φα­λί­ζει.        Ἡ κου­βέν­τα ξα­να­γύ­ρι­σε στὸ φέη­σμπουκ, ὅταν ἡ Βα­σι­λι­κὴ ἐπα­νῆλ­θε θέ­λον­τας νὰ ἐπι­βε­βαιώ­σει τὴν ἀπάν­τη­ση τοῦ Γιώρ­γου. Δὲν τὸ εἶ­χε χω­νέ­ψει. Κι αὐ­τὴ τὴ φο­ρὰ ὁ Γιῶρ­γος πέ­τα­ξε τὴν ἴδια ἀτά­κα, ξε­φόρ­τι­στη ὅμως ἐν­τε­λῶς τώ­ρα, ποὺ φά­νη­κε σὰν φτη­νὴ δι­καιο­λο­γία. Ἔφτα­σε ἡ ὥρα νὰ χω­ρι­στοῦν. Ὁ Γρη­γό­ρης χιου­μο­ρι­στι­κὰ δή­λω­σε: «Ἄιν­τε, σὲ εἴ­κο­σι χρό­νια πά­λι.» Κά­τσε νὰ ζοῦ­με, ἀν­τα­πάν­τη­σε ὁ Γιῶρ­γος. Ὄχι, για­τί τὸ λές, πρό­λα­βε νὰ πλειο­δο­τή­σει ὁ Γρη­γό­ρης σὰν νὰ ἐπρό­κει­το γιὰ τὸν για­τρὸ ποὺ σὲ κου­ρά­ρει μὲ ψεύ­τι­κες ἐλ­πί­δες. Θὰ ζοῦ­με! Περ­πά­τη­σαν στὸ δια­μορ­φω­μέ­νο δρο­μά­κι τοῦ πάρ­κου ἀπο­μα­κρυ­νό­με­νοι ἀπὸ τὴν κα­φε­τέ­ρια τοῦ φά­ρου. Μιὰ πα­γω­μά­ρα, σὰν ἐκεί­νη τοῦ δια­δι­κτύ­ου ἔσφι­ξε τὶς κι­νή­σεις τους. Οἱ μορ­φές τους θύ­μι­ζαν προ­το­μὲς ποὺ ἀνοι­γό­κλει­ναν μό­νο τὰ στό­μα­τα. Ἤθε­λαν νὰ ἀπο­μα­κρυν­θοῦν ὅσο τὸ δυ­να­τὸν γρη­γο­ρό­τε­ρα ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλ­λο. Ἡ Βα­σι­λι­κὴ χαι­ρέ­τη­σε καὶ εἶ­πε πὼς θὰ πή­γαι­ναν Γιάν­νε­να τὸ τρι­ή­με­ρο. Ὁ Γιῶρ­γος της ὑπο­σχέ­θη­κε νὰ τὴν κά­νει πά­λι φί­λη, ἀλ­λὰ μὴν πε­ρι­μέ­νει καὶ πολ­λά, δὲν πο­λυα­σχο­λεῖ­ται πιὰ μὲ τὸ ἄθλη­μα. Τὸ αἴ­τη­μα φι­λί­ας δὲν ἄρ­γη­σε νὰ ἐμ­φα­νι­στεῖ στὸ κα­ντράν. Ὁ Γιῶρ­γος γύ­ρι­σε στὴ Μα­ρία λέ­γον­τας, ἄστους γιὰ κα­νὰ πεν­τά­ω­ρο νὰ ψη­θοῦν καὶ με­τὰ τοὺς κά­νω ἂντ. Ἡ Μα­ρία συμ­φώ­νη­σε. Τὸ μέλ­λον ἀό­ρα­το, ἀλ­λὰ θὰ δεί­ξει. Πηγή: Πρώτη δημοσίευση. Δη­μή­τρης Τού­λιος (Πάτρα, 1966). Εἶ­ναι κα­τ’ ἐπάγ­γελ­μα ἐκ­παι­δευ­τι­κὸς ἀλ­λὰ καὶ ἐπι­νο­η­τὴς ἱστο­ριῶν καὶ ποι­η­μά­των. Ἔχει πολ­λὲς συμ­με­το­χὲς σὲ διά­φο­ρες ἀν­θο­λο­γί­ες ποί­η­σης καὶ δι­η­γή­μα­τος κα­θὼς καὶ τὴν ἐκ­πό­νη­ση δύο ἐξω­φύλ­λων βι­βλί­ων στὸ ἐνερ­γη­τι­κό του. Τὸ ποι­η­τι­κό του βι­βλίο Πα­θη­τι­κὸ κά­θι­σμα κυ­κλο­φο­ρεῖ ἀπὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Χαραμάδα τὸ 2016. Στὰ σκα­ριὰ καὶ δύο θε­α­τρι­κά. Δύο παι­διὰ τοῦ δί­νουν κου­ρά­γιο γιὰ τὸ δρό­μο του.

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι © 2025. Unsubscribe or manage your email subscriptions.