Σο­φία Βα­σι­λειάδου: Ὁ Λε­κές

 

By planodion on 3 Ἰούνιος 2025 Σο­φία Βα­σι­λειάδου Ὁ Λε­κές ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΟΙΞΕ τὸ ντου­λά­πι τῆς τρα­πε­ζα­ρί­ας μὲ μιὰ ἀρ­γή, σχε­δὸν τε­λε­τουρ­γι­κὴ κί­νη­ση. Τὸ λευ­κὸ τρα­πε­ζο­μάν­τη­λο ἦταν ἐκεῖ, δι­πλω­μέ­νο προ­σε­κτι­κά, προ­στα­τευ­μέ­νο ἀπὸ τὸν χρό­νο. Τὰ δά­χτυ­λά της χάϊ­δε­ψαν τὴν ὑφή του, τὸν καμ­βὰ ἀπὸ μνῆ­μες ποὺ φυ­λα­γό­ταν μέ­σα στὶς πτυ­χές του. Τὸ πῆ­ρε στὰ χέ­ρια της καὶ τὸ τί­να­ξε ἐλα­φρά. Μιὰ μο­σχο­βο­λιὰ νοι­κο­κυ­ρο­σύ­νης γέ­μι­σε τὸν ἀέ­ρα.        Τὸ τρα­πέ­ζι ἦταν ἤδη ἕτοι­μο. Ἔστρω­σε τὸ τρα­πε­ζο­μάν­τη­λο μὲ προ­σο­χή, ὅπως ἔκα­νε πάν­τα ἡ μη­τέ­ρα της, φρον­τί­ζον­τας νὰ πέ­φτει συμ­με­τρι­κὰ καὶ νὰ μὴν ὑπάρ­χει κα­μία τσά­κι­ση ποὺ νὰ προ­δί­δει βια­σύ­νη. Ὁ λε­κὲς ἦταν ἀκό­μα ἐκεῖ. Ἦταν μι­κρός, σχε­δὸν ἀνε­παί­σθη­τος. Ἦταν ὅμως ἐκεῖ, σὰν ἕνα ση­μά­δι ἀνε­ξί­τη­λο, ἕνας σπό­ρος ποὺ φύ­τρω­σε μέ­σα στὸν χρό­νο.        «Μα­μά, μὴν κλαῖς», ψι­θύ­ρι­σε ἡ Κα­τε­ρί­να, κοι­τῶν­τας τὴ μη­τέ­ρα της ποὺ στε­κό­ταν σιω­πη­λή, λί­γο πιὸ πέ­ρα. Ἤξε­ρε ὅτι τὰ δά­κρυά της δὲν ἦταν γιὰ τὸ τρα­πε­ζο­μάν­τη­λο, οὔ­τε γιὰ τὸν λε­κέ. Ἦταν γιὰ ὅλα ἐκεῖ­να ποὺ εἶ­χαν πε­ρά­σει καὶ δὲν μπο­ροῦ­σαν νὰ γυ­ρί­σουν πί­σω. Γιὰ τὶς στιγ­μὲς ποὺ κρύ­βον­ταν πί­σω ἀπὸ ἕναν λε­κέ, ἀπὸ ἕνα γέ­λιο, ἀπὸ ἕναν ἦχο πο­τη­ριῶν ποὺ τσούγ­κρι­ζαν μὲ χα­ρά.        «Θυ­μᾶ­σαι;» τῆς εἶ­πε. «Ἦταν τό­τε ποὺ γε­λού­σα­τε μὲ τὸν μπα­μπά, κι ἐγὼ προ­σπά­θη­σα νὰ ση­κώ­σω τὸ πο­τή­ρι μου σὰν νὰ ἤμουν με­γά­λη. Τὸ χέ­ρι μου γλί­στρη­σε καὶ τὸ κρα­σὶ χύ­θη­κε. Ἐσὺ τρό­μα­ξες, ἀλ­λὰ ὁ μπα­μπάς γέ­λα­σε δυ­να­τὰ καὶ εἶ­πε πὼς ἔτσι μα­θαί­νου­με νὰ ζοῦ­με. Ἔτσι μα­θαί­νου­με νὰ τσουγ­κρί­ζου­με σω­στὰ τὰ πο­τή­ρια μας.»        Ἡ μη­τέ­ρα της χα­μο­γέ­λα­σε ἀχνά. Ἔβα­λε τὸ χέ­ρι της πά­νω στὸν λε­κέ. Ἦταν σὰν νὰ ἄγ­γι­ζε τὸ πρό­σω­πο τοῦ ἄν­τρα της, σὰν νὰ ἄγ­γι­ζε τὰ γέ­λια, τὶς φω­νές, τὸ πα­ρελ­θόν.        «Δὲν εἶ­ναι τὰ τρα­πε­ζο­μάν­τη­λα ἄγρα­φα χαρ­τιά, μα­μά», εἶ­πε ἡ Κα­τε­ρί­να. «Εἶ­ναι ἁπλω­μέ­νες μνῆ­μες. Γι’ αὐ­τὸ τὸν λε­κὲ ἤρ­θα­με. Αὐ­τὸν κοι­τά­ζου­με, για­τί μέ­σα του κλεί­νει τὸ σύμ­παν τῆς ζω­ῆς μας.»        Ἡ μη­τέ­ρα της κά­θι­σε στὴν κα­ρέ­κλα, πλάϊ στὸ τρα­πέ­ζι. Δὲν μί­λη­σε ἄλ­λο. Ἡ Κα­τε­ρί­να κά­θι­σε ἀπέ­ναν­τί της. Ἔμει­ναν καὶ οἱ δύο νὰ κοι­τά­ζουν τὸν λε­κέ, τὸν μι­κρὸ σπό­ρο τῆς μνή­μης, ποὺ ἂν τὸν ἔχα­ναν, ἴσως νὰ μὴν μπο­ροῦ­σαν πο­τὲ πιὰ νὰ εἶ­ναι παι­διά. Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. Σο­φία Βα­σι­λειά­δου (Ἀθή­να, 1970) Εἶ­ναι φι­λό­λο­γος μέ­σης ἐκ­παί­δευ­σης . Ποι­ή­μα­τά της φι­λο­ξε­νοῦν­ται στὰ λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ριο­δι­κὰ «Πε­ρὶ οὗ», «Χάρ­της» καὶ fractal. Ἔχει ἐκ­δώ­σει τὴν ποι­η­τι­κὴ συλ­λο­γὴ μὲ τί­τλο Ἔκ­θε­ση ψυ­χῆς (ἐκδ. Ὀσε­λό­τος).

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι © 2025. Unsubscribe or manage your email subscriptions.