Καί­τη Παυ­λῆ: Ἡ φω­το­γρα­φία

 

By planodion on 17 Ἀπρίλιος 2025 Καί­τη Παυ­λῆ Ἡ φω­το­γρα­φία ΝΟΙΞΑ ΠΑΛΙ τὸ κου­τὶ καὶ ἔβγα­λα ἔξω τὴ μι­κρὴ ἀσπρό­μαυ­ρη φω­το­γρα­φία, σὲ σκλη­ρὸ χαρ­τὶ μὰτ 8x10, κι ἀμέ­σως πα­ρου­σιά­στη­κε καὶ ἡ ἄλ­λη. «Μὴν κου­νιέ­στε, κα­θί­στε ἀκί­νη­τοι», μᾶς πρό­στα­ξε ὁ πα­τέ­ρας μας. Ἤμα­σταν ἀνε­βα­σμέ­νοι στὴ χα­μη­λὴ σκά­λα τοῦ σπι­τιοῦ τοῦ Εὐ­ρι­πί­δη, στὸ πλα­τύ­σκα­λο, κι ὁ φω­το­γρά­φος μᾶς ση­μά­δευε μὲ τὴ μη­χα­νή του. Ἦταν μιὰ ἀπὸ τὶς πρῶ­τες φω­το­γρα­φι­κὲς μη­χα­νὲς με­τὰ ἀπ’ αὐ­τὲς μὲ τὸ ξύ­λι­νο τρί­πο­δο καὶ τὸ μαῦ­ρο πα­νί. Δὲν κα­τα­λα­βαί­να­με για­τί ἀκί­νη­τοι, καὶ θε­ω­ρή­σα­με τὴν ἐν­το­λὴ μά­λω­μα. Γι’ αὐ­τὸ τὰ δυὸ με­γα­λύ­τε­ρα ἀδέρ­φια μου ἀπα­θα­να­τί­στη­καν ἀκί­νη­τα ἀλ­λὰ μου­τρω­μέ­να. Ἐγώ, ἀνά­με­σά τους, μὲ τὰ χέ­ρια μου ἀνε­βα­σμέ­να στοὺς ὤμους τους χα­μο­γε­λῶ, για­τὶ νιώ­θω εὐ­τυ­χὴς ποὺ θὰ βγῶ φω­το­γρα­φία. Φο­ρῶ τὸ κα­λό μου φό­ρε­μα καὶ φαί­νο­μαι μὲ τὸ ἕνα πό­δι μπρὸς ἕτοι­μη νὰ κου­νη­θῶ, νὰ τρέ­ξω. Ἂν κοι­τά­ξει, ὅμως, κά­ποιος μὲ προ­σο­χὴ τὰ μά­τια, θὰ δεῖ πὼς εἶ­ναι δα­κρυ­σμέ­να.         Ὁ φω­το­γρά­φος στέ­κε­ται ἀπέ­ναν­τί μας. Βλέ­πω τὸ πλα­τὺ κόκ­κι­νο μοῦ­τρο του, τὰ φαρ­διά του παν­τε­λό­νια καὶ τὰ σκο­νι­σμέ­να πα­πού­τσια του. Κράκ! Κράκ! Μᾶς πυ­ρο­βο­λεῖ δυὸ φο­ρές, μὰ δὲν μᾶς ἀφή­νει νὰ φύ­γου­με. Μὲ τὸ ἕνα χέ­ρι του μπρο­στὰ μᾶς κά­νει σῆ­μα νὰ μὴ φύ­γου­με, δὲν τε­λειώ­σα­με ἀκό­μα. Τὸν φω­το­γρα­φί­ζω κι ἐγώ. Ἀπὸ πί­σω του ἡ πλα­τεῖα μὲ τὶς τζι­τζι­φιές, πιὸ πί­σω ὁ δρό­μος, μιὰ ται­νία ἁπλω­μέ­νη ἀπὸ δε­ξιὰ πρὸς τ’ ἀρι­στε­ρὰ καὶ πιὸ πί­σω ἡ θά­λασ­σα.        Ἀκρι­βῶς τὴ στιγ­μὴ αὐ­τὴ στὸ δρό­μο περ­νᾶ ἡ μπάν­τα τοῦ ὀρ­φα­νο­τρο­φεί­ου μὲ τρομ­πέ­τες, τρομ­πό­νια, σα­ξό­φω­να. Ἀστρά­φτουν στὸν ἥλιο τὰ χρυ­σα­φιά τους μέ­ταλ­λα. Θέ­λω νὰ τρέ­ξω νὰ τοὺς δῶ ἀπὸ κον­τά. «Μὴν κου­νιέ­σαι, σοῦ εἶ­πα», μὲ στα­μα­τᾶ ὁ πα­τέ­ρας μου. Ἡ μου­σι­κὴ τῆς μπάν­τας μὲ ξε­ση­κώ­νει, ἀλ­λὰ μοῦ σκί­ζουν τὴν καρ­διὰ οἱ βρα­χνὲς καὶ στα­κά­τες φυ­ση­ξιές τους καὶ θέ­λω νὰ κλά­ψω. Φω­το­γρα­φί­ζω, λοι­πόν, τὸ φω­το­γρά­φο, ἀφή­νω τὸ σῶ­μα μου ἀκί­νη­το καὶ τρέ­χω νὰ προ­λά­βω τὴν μπάν­τα. Θέ­λω νὰ τοὺς δῶ ἀπ’ τὸ πλάϊ, κα­θὼς περ­νοῦν καὶ με­τὰ νὰ τρέ­ξω πί­σω τους. Κά­θο­μαι ἁπλῶς στὸ πλάϊ καὶ τοὺς βλέ­πω νὰ περ­νοῦν. Εἶ­ναι ὡραία παι­διά. Δὲν μοῦ φαί­νον­ται ὀρ­φα­νά, κά­νουν κά­τι μα­γι­κὸ ποὺ τὸ ζη­λεύω. Κράκ! Κράκ! Βγά­ζω κι ἐγὼ τὴν πρώ­τη ἀθά­να­τη σέλ­φι μου.        «Τε­λειώ­σα­με. Για­τί κλαῖς ἐσύ;» μὲ ρω­τοῦν. Δὲν μπο­ρῶ νὰ τοὺς ἐξη­γή­σω τί­πο­τα. Πη­γή: Ἀπὸ τὴν συλ­λο­γὴ διη­γη­μά­των Φύ­ση­ξε ἀγέ­ρας καὶ σκόρ­πι­σαν, ἐκδ. Πα­ρέμ­βα­ση, 2023. Ἡ Καί­τη Παυ­λῆ γεν­νή­θη­κε στὴ Λέ­σβο καὶ ζεῖ στὴν Ἀθή­να. Σπού­δα­σε στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Ἰω­αν­νί­νων, τμῆ­μα ΜΝΕΣ, καὶ ἐρ­γά­στη­κε γιὰ πολ­λὰ χρό­νια στὴ Μέ­ση Ἐκ­παί­δευ­ση. Ἔχει ἐκ­δώ­σει: τὴν ποι­η­τι­κὴ συλ­λο­γὴ Ἀνοί­γεις τὸ πα­ρά­θυ­ρο, ἐκδ. ΑΩ, 2019 (συμ­πε­ρί­λη­ψη ποι­ή­μα­τος στὴν ἀν­θο­λο­γία «Τὰ ποι­ή­μα­τα τοῦ 2019») καὶ τὴ συλ­λο­γὴ πε­ζο­γρα­φη­μά­των (δι­η­γή­μα­τα, ἀφη­γή­σεις, κ.ἄ) Φύ­ση­ξε ἀγέ­ρας καὶ σκόρ­πι­σαν, ἐκδ. Πα­ρέμ­βα­ση, 2023. Ἔρ­γα της ἔχουν συμ­πε­ρι­λη­φθεῖ στὶς συλ­λο­γι­κὲς ἐκ­δό­σεις Ὁ χρό­νος ποὺ περ­νᾶ καὶ χά­νε­ται, ἐκδ. Πα­ρέμ­βα­ση, 2023, Κά­τι δὲν πά­ει κα­λά, 26 να­νο­δι­η­γή­μα­τα, ἐκδ. ΟΤΑΝ, 2024, Τὸ πρό­σω­πο τοῦ Ἔρω­τα, ἐκδ. Πα­ρέμ­βα­ση, 2024. Δη­μο­σιεύ­ει σὲ ἔν­τυ­πα καὶ δια­δι­κτυα­κὰ πε­ριο­δι­κά. Πα­λαιό­τε­ρες δη­μο­σιεύ­σεις σὲ το­πι­κὲς ἐφη­με­ρί­δες Μυ­τι­λή­νης καὶ ἀλ­λοῦ.