Κώ­στας Ποῦ­λος: Πλα­τεῖα Κο­λιά­τσου

 

By planodion on 15 Ἀπρίλιος 2025 Κώ­στας Ποῦ­λος Πλα­τεῖα Κο­λιά­τσου ΑΘΟΜΑΙ στὴν κα­φε­τέ­ρια Ἄν­τζε­λα. Τὰ δέν­τρα ἔξω στὴν πλα­τεῖα, λό­γῳ κρύ­ου, εἶ­ναι γυ­μνά. «Ἕναν γαλ­λι­κό», λέω στὸ παι­δί, μέ­σα ἀπὸ θραύ­σμα­τα γει­το­νι­κῶν συ­νο­μι­λιῶν. Ἔρ­χε­ται ὁ γαλ­λι­κός. «Γιὰ μέ­να ὁ πιὸ σο­βα­ρὸς εἶ­ναι ὁ Χα­ρα­λαμ­πό­που­λος», λέ­ει ὁ ἑξην­τά­ρης ὑπάλ­λη­λος σὲ ἕναν πε­ρί­που ὅμοιό του. Πί­νουν τοὺς μέ­τριους χω­ρὶς θό­ρυ­βο καὶ συ­νε­χί­ζουν τὴν κου­βέν­τα μὲ με­γά­λες παύ­σεις, τὶς ὁποῖ­ες παίρ­νει ὑπὸ τὴν προ­στα­σία του τὸ με­ταλ­λι­κὸ κομ­πο­λόϊ, ποὺ ἑλίσ­σε­ται ἐπι­δέ­ξια ἀνά­με­σα στὰ δά­χτυ­λα τοῦ ἑνὸς σὰν χέ­λι. Ἀκουμ­πι­σμέ­νη δί­πλα στὰ πό­δια τοῦ ἄλ­λου μιὰ πλα­στι­κὴ σα­κού­λα μὲ φροῦ­τα – ξε­χω­ρί­ζω κα­θα­ρὰ τὰ μῆ­λα του Πη­λί­ου. Στὸ ἄλ­λο τρα­πέ­ζι ἕνας ἀφρι­σμέ­νος φρα­πὲς πε­ρι­μέ­νει μα­ζὶ μὲ μιὰ σο­κο­λά­τα βιε­νουά. Ἀκρι­βῶς ἀπὸ πά­νω τους δύο κυ­ρί­ες μὲ τὰ τσι­γά­ρα τους ἀναμ­μέ­να. «Μοῦ εἶ­πε νὰ περ­πα­τάω πιὸ πο­λύ», λέ­ει ἡ μία. Ἡ ἄλ­λη, νε­ό­τε­ρη, ἀφή­νει τὰ πρῶ­τα ἴχνη ἀπὸ κρα­γιὸν στὸ φλι­τζά­νι τῆς σο­κο­λά­τας (βγαί­νει δύ­σκο­λα στὸ πλύ­σι­μο). Στὸ δι­πλα­νὸ τρα­πέ­ζι δύο ἄν­τρες σα­ράν­τα πέν­τε καὶ πε­νῆν­τα πέν­τε. Βλέ­πω τὸ πρό­σω­πο τοῦ πρώ­του καὶ τὴν πλά­τη τοῦ δεύ­τε­ρου. «Νὰ πά­ρεις τη­λέ­φω­νο στὸ ΙΚΑ Λαυ­ρί­ου. Ἔχω βά­λει τη­λε­φω­νη­τή...» Τοῦ ἐξη­γεῖ πῶς λει­τουρ­γεῖ. Δε­ξιὰ στὸ τζά­μι μιὰ γυ­ναῖ­κα μό­νη. Βλέμ­μα μᾶλ­λον θλιμ­μέ­νο, τζίν, που­λό­βερ πλε­χτό, τὰ μαλ­λιὰ στὸ πλάϊ ὄχι μὲ ἰδιαί­τε­ρη φρον­τί­δα. Πλη­ρώ­νει ἕναν κα­φὲ καὶ φεύ­γει. Βλέ­πω τὰ πα­πού­τσια της, χον­τρὰ καὶ μαῦ­ρα, μὲ ἐνι­σχυ­μέ­νο σο­λο­τά­κου­νο, σὲ πλή­ρη ἀν­τί­φα­ση μὲ τὸ βλέμ­μα, ποὺ εἶ­ναι ἀπλα­νές. Βγαί­νει ἔξω καὶ στέ­κε­ται στὸ πε­ζο­δρό­μιο. Οἱ ὑπό­λοι­ποι θα­μῶ­νες πα­ρα­μέ­νουν στὰ τρα­πέ­ζια τους, ἀκούω με­μο­νω­μέ­νες λέ­ξεις. Γυ­ρί­ζω ξα­νὰ τὸ βλέμ­μα ἔξω. Ἡ γυ­ναῖ­κα εἶ­ναι ἀκό­μα ἐκεῖ, ἀκί­νη­τη, κοι­τά­ζον­τας ἔν­το­να πρὸς τὸ μέ­ρος ποὺ ἔρ­χον­ται τὰ αὐ­το­κί­νη­τα. Ρί­χνει μιὰ μα­τιὰ στὸ ρο­λόϊ της. Τὸ δι­κό μου δεί­χνει ἕν­τε­κα καὶ δέ­κα. Ξαφ­νι­κὰ ση­κώ­νει τὸ χέ­ρι.        «Τα­ξί!»        Ἕνα κί­τρι­νο τα­ξὶ κό­βει τα­χύ­τη­τα καὶ φρε­νά­ρει μπρο­στά της, τὸ πα­ρά­θυ­ρο τοῦ συ­νο­δη­γοῦ μι­σά­νοι­χτο, ὁ τα­ξι­τζῆς γέρ­νει ἐλα­φρῶς πρὸς τὰ δε­ξιά, προ­σπα­θῶν­τας νὰ ἀπο­κρυ­πτο­γρα­φή­σει τὸ μή­νυ­μα.        «Σε­πό­λια;»       Τὸ κί­τρι­νο ὄχη­μα κα­τα­πί­νει τὴ γυ­ναῖ­κα μὲ τὸ ἀπλα­νὲς βλέμ­μα. Τὸ δε­ξὶ πό­δι τοῦ τα­ξι­τζῆ ἀκουμ­πά­ει τὸ γκά­ζι, τὸ ὄχη­μα χά­νε­ται πρὸς τὰ δε­ξιὰ τοῦ κά­δρου. Πλη­ρώ­νω τρία εὐ­ρὼ καὶ βγαί­νω ρί­χνον­τας μιὰ πραγ­μα­τι­κὰ τε­λευ­ταία μα­τιὰ στὸ ἀν­θρώ­πι­νο σκη­νι­κὸ αὐ­τῆς τῆς μι­κρο­σκο­πι­κῆς ἱστο­ρί­ας.        Ἀπο­μα­κρύ­νο­μαι, προ­σπα­θῶν­τας νὰ πνί­ξω μέ­σα μου μιὰ ἐν­τε­λῶς ἠλί­θια ἐπι­θυ­μία: νὰ γυ­ρί­σω τὸ βλέμ­μα πί­σω μὲ κίν­δυ­νο νὰ με­τα­τρα­πῶ σὲ στή­λη ἅλα­τος ἢ σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγάλ­μα­τα τῆς πλα­τεί­ας, μὲ ἕνα πε­ρι­στέ­ρι μό­νι­μα ἐγ­κα­τα­στη­μέ­νο πά­νω στὸ ἀνυ­πε­ρά­σπι­στο κε­φά­λι μου. Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴν συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των Ἀμ­φί­βια τέ­ρα­τα. Ἱ­στο­ρί­ες στὸν δρό­μο γιὰ τὴ λί­μνη (Με­ταίχ­μιο, 2021). Κώ­στας Ποῦ­λος. Γεν­νήθη­κε στὸν Ἐ­λι­κώνα τῆς Βοι­ω­τίας. Σπού­δα­σε Φι­λο­λο­γία, Φι­λο­σο­φί­α καὶ Ἱ­στο­ρί­α στὴν Ἀ­θή­να καὶ στὴ Γερ­μα­νί­α. Ἔ­χει γρά­ψει, με­τα­φρά­σει καὶ δι­α­σκευ­ά­σει πλῆθος βι­βλί­ων γιὰ με­γά­­λους καὶ κυ­­ρί­ως γιὰ παι­διά. Ἔργα του ἔχουν λά­βει τι­μη­τι­κὲς δι­α­κρί­σεις (κρα­τι­κὸ βρα­βεῖ­ο παι­δι­κοῦ λο­γο­τε­χνι­κοῦ βι­βλί­ου) ἢ ἔ­χουν με­τα­φρα­στεῖ σὲ ἄλ­λες γλῶσ­σες. Εἰκόνα: Φωτογραφία τοῦ συγγραφέα.

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι © 2025. Manage your email settings or unsubscribe.